કાવ્ય ગુંજન ૧૫

કાવ્ય ગુંજન ૧૫

ચન્દ્રકાંત દેસાઈ

જોબનિયું

મારા જીવનને આંબે, ઓલી મનડાની ડાળે,

મહેકે મંજરીએ   મંજીરીએ   મીઠું જોબનીયું,

ઘેલી યમુનાના બીર, ઓલ્યા સાગરનાં પૂર,

ગાય   યુગયુગથી    પ્રીતિનાં ગીતડાં મધુર,

વહે વણથંભી એવી        સુરસરગમ   પ્રચુર,

જ્યારે વાગે પૂરબહાર ઓલ્યું જોબનજંતરિયું.

સુરેન્દ્ર ગાંધી

આંતર ખેવના

મુલાયમ હોઠો નું સ્મિત બની રહું ,

તમારા પ્રેમ ના એકરાર નું ગીત બની ગુન્જુ

ફૂલ જેવા ગાલો ઉપર ઝાંકળ બની જામી રહું ,

આપણા હૈયા ને જોડતી સાંકળ બની રહું

બનો જો મદિરા તો છલકતો જામ બની જાવું,

બેહ્કાવો નખરાળી અદાઓથી તો કુરબાન થઇ જાવું
માદક આંખોં ને કાજળ બની શોભાવુ,

શ્યામલ ઝુલ્ફો માં વાદળ બની સંતાઈ રહું

હોય હિંમત તો છેડો હૃદય વીણા ના તાર,

હું ઝણકાર થઇ જાવું
સુણાવો બે બોલ પ્રેમ ના, રણકાર કરી બતાવું
વસુછું તમારા હૃદય માં,

 નીરખો ઝુકાવી ને ગરદન,

હું સાક્ષાતકાર થઈ જાવું..