૭૬ વટાવી ૭૭માં પ્રવેશ વેળાએ

.
આજ થી બરાબર ૭૬ વર્ષ પહેલાં ૧૫ સપ્ટેમ્બર ૧૯૩૯ ને રોજ સુરત, ગુજરાત (ભારત)માં એક બાળક જન્મ્યું. હોસ્પિટલની નર્સ્રે એના મોંમાં આંગળા નાંખી ને એને બોલાવવાની ખૂબ મથામણ કરી. ‘બાબા બોલ, બેટા, કંઈક તો બોલ! પણ એ તો જન્મથી જ અવળચંડું. બસ નથી જ બોલવું! ડોક્ટર આવ્યો. બાળકને ઉંધો લટકાવી બે-ચાર સપાટા લગાવી દીધા. બાળકે ભેંકડો તાણ્યો. લો કરો વાત. એને રડાવીને એના સૌ સ્વજનોને ખૂબ ખૂબ હરખાયાં. અરે! કદાચ પેંડા પણ વહેંચાયા હશે. કોને ખબર? મને ક્યાં કોઈએ આપ્યા હતા.
.
હા, હા, એ બાળક તે હું જ. તે વખતનો બાબો. હું, ભાદરવા સુદ બીજને દિવસે જન્મેલો. આ વર્ષે ફરી પાછા તિથી તારીખ એકજ દિવસે કોન્ગ્રેસ ભાજપની જેમ સંધી કરીને ડાહ્યાડમરા થઈને કેલેન્ડર માં બેસી ગયા. મારા ફોઈને મારું નામ પ, ઠ કે ણ ઉપરથી જ પાડવાની મારા દાદાજીએ ફરજ પાડી હતી. ણ ઉપરથી નામ શોધવા મારા ફોઈબાએ બહુ મથામણ કરી. નામ જડ્યું જ નહીં.
.
કોઈક જ્યોતિષી એ મારા ફોઈને કહ્યું હશે આ છોકરો અક્કલનો બુઠ્ઠો થશે. એનું નામ ઠોઠ રાખશો તો બંધબેસતું રહેશે. પણ મારા ફોઈ એને માને? એ જોષીના માથામાં વેલણ ઠોક્યું અને મારું નામ પ્રવીણ પાડ્યું. જો કે આજે તો જેટલા મને જાણે છે, મને ઓળખે છે તેઓ માનતા થઈ ગયા છે કે એ બિચારો જોષી એની ભવિષ્યવાણી માં સાચો હતો.
.
બીજા એક પ્રખર જોષીએ ધણાં પરિશ્રમ પછી ગણિત માંડીને અચકાતાં અચકાતાં મારા પત્નીને આશ્વાસન આપતાં કહ્યું હતું કે ૭૬ પૂરા થશે પછી એનામાં મેચ્યોરિટી આવશે. અવળચંડાઈ અવળી થશે. રિવર્સલની પૂરી શક્યતા છે. વિદ્વાનોની મજાક ઉડાવવાને બદલે ગંભીરતા થી એમની પાસે મોડું મોડું પણ જીવન રહસ્ય શીખવા પ્રયત્નશીલ બનશે.
.
બાકી રહેલા વર્ષોમાં મારે બદલાઈ જવું છે. મારે પ્રખર જોષીજીને સાચા ઠેરવવા છે. પણ રહ્યા-સહ્યા મારા વડીલો, વડીલસ્નેહીઓ અને વડીલમિત્રોના આશીર્વાદ વગર એ શક્ય નથી જ થવાનું. બ્લોગર્સ મિત્રો, વાચક મિત્રો, આપની શુભેચ્છાઓની પણ અપેક્ષા તો ખરી જ. થોડો સુધારો થાય, સારું વિચારી શકું. કંઈક આપને ગમે એવું લખી શકું. આપનો પ્રેમ પામી શકું.

હું છું આપનો

.
અંતે__
૭૭માં પ્રવેશવેળાએ; જેમણે મને જન્મ આપ્યો, જેમણે મારે માટે જ પોતાનું સમગ્ર જીવતર ખર્ચી નાંખ્યું મારા સદ્ગત માતાપિતાને, મારા સૌ વડીલો કે જેમના ખોળે રમીને મોટો થયો છું. એ સૌને મારી અશ્રુસ્નાત હાર્દિક સ્મર્ણાંજલિ, સ્નેહાંજલિ.