આપ-લે / કૌશિક દીક્ષિત

 

આપ-લે

કૌશિક દીક્ષિત

 

પચ્ચીસ વર્ષ થયાં ઓજસ અને વૃંદાને અમેરિકા  આવ્યે. બીજે  વર્ષે  તેમના સંસારમાં પ્રહરનો ઉમેરો થયો. પ્રમોદરાય, ઓજસના  પિતા,તેમના દર મહીને લખાતા પત્રોની શારૂઆત  જ- “બેટા ઓજસ, વહુ અને પ્રહરને  લઈને  હવે આવ હવે ભારતમાં ! નોકરીનાં વર્ષો તો પસાર  થઇ ગયાં. હવે વૃદ્ધાવસ્થા અને રિટાયરમેન્ટના વર્ષોમાં એકલા નથી ગોઠતું, ભાઈ !”- એમ કરતા. શબ્દો અને વાક્યોની  રચના બદલાતી રહેતી, પણ  પ્રત્યેક પત્રનો પ્રધાન-સૂર આ જ  રહેતો કે “ એક વાર પાછો  આવીને મળને, ભાઈ!”

તેમનો પત્ર મળતાં જ, બેચાર દિવસમાં અરધો એરોગ્રામ ભરાય તેમ પાંચ-સાત લીટીમાં ઓજસ જવાબ લખી  દેતો. ઓજસના પત્રનો પ્રધાન-સુર એટલે-“ પપ્પા, અહી અમેરિકામાં બધ્ધું  જ  છે, માત્ર રજાઓ નથી. રજાઓ  ભેગી  કરીને  જરૂર  આવવાનું વિચારીએ  છીએ.”  છેલ્લે, વૃંદા અને પ્રહર વિષે બે-ચાર લીટી લખતો. પછી, અમેરિકાના રાજકારણ, અને હવામાનના  સમાચાર સાથે પત્ર પૂરો થતો. ક્યારેક વૃંદા, પ્રહર અને ઓજસ વેકેશન લઈને વિદેશ પ્રવાસે ગયાના સમાચાર ઓજસ પિક્ચર પોસ્ટ-કાર્ડ ઉપર  લખતો ત્યારે પ્રમોદરાયને સ્વાભાવિક રીતે જ ઓછું  આવતું.

હવે તો વળી ટેલીફોન સેવાઓ પણ સારી બની હતી. તેથી પ્રમોદરાય, જાણે ઓજસ ના હસ્તાક્ષરનો વળાંક જ ભૂલી ગયા હતા. મહીને-બે-મહીને ઓજસ, વૃંદા અને પ્રહર અડધો કલાક જેવું પ્રમોદરાય અને મધુરાબેન સાથે વાત કરી લેતાં. તે દિવસ પ્રમોદરાય અને મધુરા બેન માટે ઉત્સવ  બની જતો. તે દિવસે ટ્રંકમાંથી જુના ફોટાઓનું આલ્બમ કાઢીને પતિ-પત્ની બેસતાં. વચ્ચે કેટલીય વાર આખે ઝળઝળીયા ના  પૂર આવતાં. એકલતા નો બોજ જાણે  હવે બંનેના  અસ્તિત્વને કચડી રહ્યો  હતો.

ગયા વર્ષે ઓજસનો માસિક ફોન  આવ્યો ત્યારે પ્રમોદરાયે પોતાની માંગણી દોહરાવી  હતી.

“ બેટા ! આ ઘરડાં માં-બાપ હવે  કાયમ  નથી. હવે  તું  એક વખત બધાને લઈને આવીજા. ભલે અઠવાડિયું  તો અઠવાડિયું…..” અને પ્રમોદરાય કંઠ ભરાઈ આવવાથી આગળ બોલી શક્યા ન હતા. “ ઓહ પપ્પા, સ્ટોપ ઓલ ધીસ ઓલ્ડ સેન્ટીમેન્ટાલીઝમ. લાઈફ હિયર ઇઝ ગેટીંગ વેરી ટફ, યુ નો ! પ્રહર ઈઝ ઇન કોલેજ હોસ્ટેલ નાઉ. આ બધો   ખર્ચ …પપ્પા, પ્લીઝ સહેજ સમજવાનો પ્રયત્ન કરો….” ઓજસ  આજે  ગુસ્સે  ભરાયો હોય  તેવું પ્રમોદરાય સમજી  શક્યા. પહેલી  વખત ઓજસનો  ફોન  આવ્યાનું દુ:ખ પ્રમોદરાય ને થયું. જો કે, ત્યાર પછી ન આવ્યો ઓજસનો ફોન કે પત્ર.

હવે  તો ઓજસ અને  વૃંદા, પ્રમોદરાયની જેમ જ, પ્રહરની, તેના પત્રની  કે તેના ટેલીફોનની રાહ  જોતા થયાં હતાં.  શરૂઆતમાં રોજે-રોજ આવતા પ્રહરના ફોન, અઠવાડિયે એકની ગણતરીએ પહોચતા બહુ સમય ન થયો. હવે  તો તે બિલકુલ અનિયમિત થયા  હતા. સતત ત્રીજા  મહીને જયારે પ્રહરનો ફોન  ન આવ્યો ત્યારે ઓજસ અને વૃંદા અકળાયા. હવે  તો પ્રહરને  જોયે છ મહિના જેટલો સમય થયો હતો. તેથી તેમની બેચેની વધી અને તેમણે પ્રહરને ફોન જોડ્યો.

“ પ્રહર, ભાઈ, હવે તો તું ફોન ઉપરે ય વાત  નથી કરતો. બધું બરોબર છે ને, બેટા? શું કરે  છે, બેટા? તબિયત સારી છે ને, દીકરા? હું અને તારી મમ્મી તને  ખુબ મિસ કરીએ  છીએ. આ વિકએન્ડમાં ઘેર  આવીશ ને?” ઓજસને લાગ્યું  કે તેનો  અવાજ પ્રમોદરાય  જેવો થઇ ગયો  હતો.

“ ઓહ  ડેડ! સ્ટોપ ઓલ ધીસ  ઓલ્ડ સેન્ટીમેન્ટાલીઝમ! આ લોંગ વિક-એન્ડમાં હું અને એમિલી  કેનેડા જવાનાં છીએ. એમિલી યુ નો…?!” પ્રહરે ફોન મૂકી દીધો હતો. તેને  લાંબી  વાત કરવાની  ટેવ  ન હતી, તે ઓજસ જાણતો  હતો.

આખો દિવસ ઓજસ અને વૃંદાને ખુબ એકલું લાગ્યું. અને સાંજે ઓજસે પ્રમોદરાયને ફોન જોડ્યો-તેનાથી જોડાઈ  ગયો-

“ હેલ્લો પપ્પા, હું અને વૃંદા આવતે અઠવાડિયે ભારત આવીએ  છીએ. તમને  મળવાનું  બહુ જ મન થયું  છે…અને..અને..”

ફોન પહેલા થતો તેમ, લગભગ અડધો કલાક  ચાલ્યો હતો.

જો કે, આપ-લે થઇ હતી માત્ર ડૂસકાં અને હીબકાંની, એ અલગ  બાબત છે!

-કૌશિક દીક્ષિત