“પાંચ મિનિટનો પ્રેમ”

 “પાંચ મિનિટનો પ્રેમ”

આજે આરતિ વાંઢા નંબર ત્રણને નાપાસ કરીને હોટલ પ્રિન્સેસમાંથી બહાર નીકળી. તે હોટલના પગથીયા ઉતરી અને વરસાદ પડવો શરૂ થઈ ગયો. વરસાદની કોઈ આગાહી ન હતી. પાસે છત્રી પણ ન હતી. કોઈ ખાલી રિક્ષા પણ આવતી ન હતી, એકાએક આગળ નીકળી ગયેલી એક રિક્ષાએ ડેન્જરસ યુ ટર્ન લીધો અને તેની પાસે આવીને ઊભી રહી.

‘મેમ, બૈઠ જાઓ. આપકો કહાં જાના હૈ.’

‘શિવમ નગર સોસાયટી, બંગલા નંબર સેવન.’

રિક્ષાને દોડવું શરૂ કર્યું અને નિર્ધારિત સ્થળે પેસેન્જરને ઉતારવા અટકી.

‘કેટલા આપું?’ આરતિએ પર્સ ખોલતાં પૂછ્યું.

‘નથ્થિંગ મેમ, હું શિવમ નગરની પાછળની સોસાયટીમાં જ રહું છું. ઘેરે જ જતો હતો અને મેડમ આપને જોયા એટલે રાઈડ આપી.’

અત્યાર સૂધી આરતિએ રિક્ષા ડ્રાઈવર સામે જોયું જ ન હતું. એ તો રિક્ષામાંયે એના ફોન પર બીઝી હતી. એ આવતી કાલના પ્લાનિંગનું વિચારતી હતી. ઘર આવતાં ઊતરીને ડ્રાયવર સામે જોયા વગર જ પર્સ ખોલીને પૂછ્યું હતું “કેટલા આપું?’

એણે નીચા નમીને રિક્ષા ડ્રાઈવરના મોં સામે જોયું.

‘તમે મને ઓળખો છો? યાદ નથી આવતું પણ મને એવું લાગે છે. મેં તમને કશેક જોયા છે.’

‘મેડમ, યાદશક્તિ માટે બદામનો શીરો ખાવો પડે. મેમ જલ્દી ઘરમાં જાવ. વરસાદમાં પલળી જશો.’

 આરતિ પલળતી, વિચારતી ત્યાં જ ઊભી રહી અને રિક્ષા નજર બહાર નીકળી ગઈ.

આજનો આખો દિવસ વિચિત્ર અનુભવોમાં પસાર થયો હતો.

પાછળની સોસાયટીમાં જ રહેતો રિક્ષાવાળો? આરતિ વિચારતી રહી. એ જ્યારે છ વર્ષ પહેલાં અમેરિકા ગઈ તે સમયે એમની શીવમ સોસાયટીની પાછળ કોઈ જ સોસાયટી ન હતી. પણ મોટાભાઈએ ફોન પર જણાવ્યું હતું કે પાછળ “ન્યુ હેવન સોસાયટી” ડેવલોપ થઈ રહી છે. લક્ઝરી બંગલાઓ બંધાય છે. લક્ઝરી બંગલામાં મને ઓળખતો સામાન્ય રિક્ષાવાળો? કંઈ ઘડ બેસતી ન હતી.

બારીમાંથી બાવીસી ભત્રીજી મોનાએ બુમ પાડી. ‘આન્ટી, ઘરમાં આવી જાવ, ઘરમાં ન્હાવા માટે ઘણું ગરમ પાણી છે.’  ચાંપલી મોનાની વાત સાચી જ હતી. શરદી ઉધરસ હમણાં જ મટ્યા હતા અને કમોસમી વરસાદ તબીયત બગાડે તો અમેરિકા પાછા જવામાં ગરબડ ઉભી થઈ જાય.

એ ઘરમાં ગઈ. ડિનર ટેબલ પર ગોઠવાઈ. માબાપની ફરજ બજાવતા આધેડ ભાઈભાભી અને ચાંપલી ભત્રીજી મોના સાથે વાતચીત માત્ર રાત્રીના ડિનર ટેબલ પર જ થતી.

‘ભદ્રેશ કેવો લાગ્યો. કંઈક મેળ બેસે એવો છે?’ ભાભીએ હળવેથી સવાલ પૂછ્યો.

‘ભદ્રેશ? ભીમકાય ભદ્દો?  જવાદો એની વાત. એને તો બે જ ઈન્ટરેસ્ટ. અમેરિકા અને ફૂડ. મારો અડધો દિવસ નકામો ગયો. વરસાદમાં પલળી તે જુદી.’

‘પલળ્યા તેમાં એમાં કોઈ ભદ્દાભદ્રેશ ફૂવાનો વાંક નહતો. વરસતા વરસાદમાં રિક્ષાવાળા સાથે કંઈ નિગોશીયેશન કરવામાં અને રિક્ષા ગયા પછી એના વિરહ ગીત ગાવામાં જ પલળી ગયા હતા. રિક્ષા વાળો હેન્ડસમ હતોને?’

‘ચાંપલાશ બંધ કર, નાને મોંએ મોટી વાત.’ જો કે ભત્રીજીની વાત સાચી હતી. એ રિક્ષાવાળાની ઓળખ મેળવવાના વિચારમાં જ પલળી હતી.

‘આન્ટી, હું એ રિક્ષાવાળાને ઓળખું છું. મારા બોય ફ્રેન્ડના મોટાભાઈ છે. નાનીસી ફીમાં ઓળખાણ કરાવી આપું?.’

‘ભાભી, સાંભળ્યું? આ ચાંપલીને અત્યારથી બોય ફ્રેન્ડ છે’

‘આરતિ, જમાનો બદલાઈ ગયો છે. જોને આને એક નહિ, અનેક છોકરાઓ ફ્રેન્ડસ છે. બધાને જ મારો બોયફ્રેન્ડ બોયફ્રેન્ડ કરે છે અને અમને ગુંચવે છે. કોઈ એકની સાથે ઠેકાણું પાડે તો અમારી જવાબદારી પૂરી થાય’

મોટાભાઈ ટેબલ પર આવ્યા અને વાત પર પડદો પડ્યો.

રાત્રે આરતિની ઊંઘ ઊડી ગઈ. કાલે સવારે ચાંપલી મોનાને પટાવીને રિક્ષાવાળાની ઓળખ તો મેળવવી જ પડશે. રિક્ષાવાળાએ કહ્યું હતું, ‘યાદશક્તિ માટે બદામનો શીરો ખાવો પડે’ આતો કોલેજ પ્રોફેસર દેસાઈ મેડમનું પેટન્ટ સેન્ટન્સ. શું રિક્ષાવાળો કોલેજનો ક્લાસમેટ હતો? અંધારામાં બરાબર ચહેરો બરાબર દેખાયો ન હતો. જરા થોભ્યો હોત તો! કોણ હશે એ? આરતિ આખી રાત પડખા ફેરવતી રહી. સવાર પડે તેની રાહ જોતી રહી.

‘એઈ મોનુડી, મારી એકની એક ભત્રીજી, મારી બેસ્ટ ફ્રેન્ડ, આજે મારે છેલ્લા પ્રોસ્પેક્ટને જોવા જવાનું છે. પેલા રિક્ષાવાળાને બોલાવને! તારા બોયફ્રેન્ડનો કોઈ ખાસ સગો છે ને? આ ઈન્ડિયામાં કાર વગર હેરાન થઈ જવાય, અને હોય તોયે શું? આ સેન્સલેશ ટ્રાફિકમાં હવે તો મારાથી ડ્રાઈવ પણ ના થાય.’

‘આન્ટી, આપને આજના પ્રોસ્પેક્ટમાં રસ છે કે રિક્ષાડ્રાઈવરમાં?’

‘રિક્ષામાં બેસીને પ્રોસ્પેક્ટને મળવા જવામાં. ચાંપલાશ છોડીને જલ્દી ફોન કર’

‘ઈન્ટરેસ્ટ હોય તો ઓળખાણ કરાઉં પણ મારી ઈનટ્રોડક્ષનફીસ ભારે છે.’

‘ઈન્ટરેસ્ટ નથી. રિક્ષા માટે ફોન કર’

‘લાયર. ચીકણી અમેરિકન આન્ટી! ઓકે. હું કોલ કરું છું.’

મોટો ઉપકાર કરતી હોય એમ મોનાએ ફોન કર્યો.

‘દશ મિનિટમાં રિક્ષા આવે છે.’

આરતિ બંગલાના ગેઇટ આગળ જઈને ઊભી અને તરત જ રિક્ષા આવી પહોંચી.

ઓહ નો. આતો કોઈ જુવાનીયો છોકરો છે. ગઈકાલે તો કોઈ શોર્ટટ્રીમ બિયર્ડવાળો હમઉમ્ર લાગતો મેચ્ચ્યોર રિક્ષાવાળો હતો.

‘મેમ ક્યાં જવું છે?’

‘એમ્બેસેડર પાર્ક હોટેલ,’

‘મેમ, એમ્બેસેડર પાર્કથી જરા ઓપોઝિટ ડિરેક્શનમાં જવું પડશે. મારા મોટાભાઈ મારી બાઈક લઈને રાજદૂત હોટલ પર કોઈને મળવા ગયા છે. હું આપને રાજદૂત હોટેલ પર ઉતારી, મારી બાઈક લઈને કોલેજ જઈશ અને મોટાભાઈ આ રિક્ષામાં તમારે જ્યાં જવું હોય ત્યાં લઈ જશે.’  અને રિક્ષા ધમધમાટ વાંકીચૂકી રસ્તો કાપતી રાજદૂત હોટલ પાસે આવીને ઊભી રહી.

‘તમે જરા બેસો, મોટાભાઈ આવે છે; એ તમને એમ્બેસેડર પર લઈ જશે. મને મોડું થાય છે. હું જઈશ. બાય કહીને એ છોકરો, પાસે પાર્ક કરેલી બાઈક લઈને ઉપડી ગયો. બે જ મિનિટમાં હોટલમાંથી મોટાભાઈ આવીને રિક્ષામાં ડ્રાઈવર સીટ પર ગોઠવાઈ ગયા. ‘ચાલો મેમ આપને જ્યાં જવું હોય ત્યાં પહોંચાડી દઉં.’

‘વેઈટ, રિક્ષાવાળાભાઈ જરા ઓળખાણ તો કરવા દો. પ્લીઝ, જરા આપનું મુખાર્વિંદ મારા તરફ ફેરવોને?’ આરતિ કોલેજીયન ગર્લ બની ગઈ.

‘ખાસ જોવા જેવું નથી. છતાં મેમસાહેબ ઓર્ડર કર્યો છે તો જોઈલો’ રિક્ષાવાળાએ મોં ફેરવ્યું.

‘એઈ મેમના બચ્ચા, બદમાશ ભાવિન તું? ગઈકાલે વરસાદ અને અંધારામાં તું ઓળખાયો નહિ. મારે કશે નથી જવું’ પાછળ મારી સાથે આવી જા. જરા તારી કુંડળી કાઢવી છે’ ભાવિન આરતિની બાજુમાં આવીને બેઠો.

ભાવિન કોલેજના ચાર વર્ષ આરતિ સાથે જ હતો. શરુઆતમાં માત્ર નજરની જ ઓળખાણ. ભાવિન સરસ ગાતો હતો. મન્નાડે અને કિશોરકુમારના ગીતોનો ગાંડો હતો. એકવાર કોલેજ ગ્રુપમાં ગાતો હતો ત્યારે ગાતાં ગાતાં ગીતના શબ્દો એ ભૂલી ગયો અને માત્ર આઆ થી જ ચલાવ્વા માંડ્યું અને આરતિએ, દેસાઈ મેડમની કોમેન્ટ પણ મારી હતી ‘યાદ રાખવા માટે બદામનો શીરો ખાવો પડે’  ક્યારેક કોલેજ કેન્ટિનમાં એકબીજા સાથે ઠઠ્ઠા મશ્કરી ચાલતી. ભાવિન સીધો સાદો છોકરો હતો. કોલેજ જવા માટે સાઈકલ પણ ન હતી. ચાલતો કોલેજ જતો. એક વાર આરતિએ એને સ્કુટર પર રાઈડ આપવાની ઓફર પણ કરી હતી પણ શરમને કારણે એણે ‘નો થેન્ક્સ’ કહ્યું હતું. કોલેજના વર્ષો પૂરા થયા. મિત્રો વિખેરાઈ ગયા. ચહેરાઓ બદલાયા અને વિસરાયા. આજે ભૂતકાલીન બે ક્લાસમેટ રિક્ષામાં બેસીને ઓળખાણ તાજી કરતા હતા.

‘એઈ ભાવિન તું. તું રિક્ષા ચલાવે છે?’

‘હા. કેમ મારાથી ન ચલાવાય? પાકું લાઈસન્સ અને બેચ છે.’

‘બીજી કોઈ સારી જોબ, ઓફિસમાં નોકરી….?’

‘માત્ર બી.એ. થયેલા ગરીબ બ્રાહ્મણને લાગવગ વગર નોકરી કોણ આપે. એક વર્ષ બેકાર રહ્યો. એક રિક્ષા રાત્રે લઈને ચલાવવા માંડી. હું તો રિયલ લાઈફનો ઈન્ડિયન ફિલ્મી હિરો. બહેનને પરણાવવાની હતી. પહેલાં ભાડાની રિક્ષા ફેરવતો હતો. પછી પોતાની રિક્ષા લીધી. કરકસર અને થોડા વધારે કલાક રિક્ષા ફેરવી બીજી રિક્ષા લીધી અને ભાડે આપી. આજે મારી આ જૂની લકી રિક્ષા ઉપરાંત ભગવાનની દયાથી મારી બીજી પંદર રિક્ષા શહેરમાં ફરે છે.  બહેન પરણી ગઈ. ભાઈને ભણાવવાનો હતો. હજુ ભણે છે. એક વર્ષમાં એમ.બી.બી.એસ થઈ જશે. હું તો ભાડાના ઘરમાં જનમ્યો અને મોટો થયો. બાની ઈચ્છા હતી એક નાનું મકાન થાય. તો બાની એ ઈચ્છા પણ પૂરી કરી. તમારી પાછળની સોસાયટીમાં જ ઘર રાખ્યું છે. બા એમાં એક વર્ષ સંતોષથી રહ્યા. ગયે વર્ષે જ દેવલોક પામ્યા. બાના ગયા પછી રોજ બે ત્રણ કલાક વૃધ્ધોને ફરવા, દવાખાને લઈ જવાની મફત સેવા આપું છું.’

‘મારી કૌટુંબિક ફરજ પૂરી થઈ. જવા દો મારી દાસ્તાં. તમારી મોના મારા ભાઈની ગર્લફ્રેન્ડ છે. એણે તમારી વાત કરી હતી કે મારી ફોઈ અમેરિકાથી આવે છે. પણ મને ખબર ન હતી કે મોનાના ફોઈ આપ આરતિ બહેન છો. કેમ છે જીજાજી? એકલા જ આવ્યા છો? મૈને તો મેરી સુનાઈ, અબ આપ આપકી બંસી બજાઓ. અબ તો હમ આપકે નેબર હો ગયે. મોના ઔર મેરા ભાઈ પ્રતિક કી શાદીકે બાદ હમ સંધી ભી હો જાયેંગે.’ ભાવિને રિક્ષાવાળાની ભાષામાં કોલેજ પછીની જીવનકથા જણાવી.

‘એઈ, આ તમે, આપ અને બહેન, જીજાજી-બીજાજી છોડ. પહેલાં એ કહે; ભાભીનું નામ શું છે? કેટલા બાબા બેબીની લાઈન લગાવી છે છે?’

‘આ ગરીબ રિક્ષાવાળા, માત્ર બી.એ. થયેલા બામણને કોણ પોતાની દીકરી આપે? હવે કુંવારો નહિ પણ બે ત્રણ વર્ષમાં ધોળા વાળ વાળો વાંઢો કહેવાઈશ. ના આરતિજી, મેરેજ નથી કર્યા. દશ વર્ષ સંઘર્ષમાં જ વીતી ગયા. હવે તમારી વાત કરો.’

‘અહિ રિક્ષામાં નહિ, ચાલ હોટેલમાં જઈને નિરાંતે વાત કરીયે.’

‘પણ તમારે તો એમ્બેસેડર પર જવાનું છે ને. ચાલો મૂકી દઉં.’

‘સવારે બ્રેકફાસ્ટ વગર જ નીકળી પડી છું. ભૂખ લાગી છે. ખાતાં ખાતાં વાતો કરીએ. પેટપૂજા કરીને એમ્બેસેડર પર જઈશ’

આરતિએ રીતસરનો ભાવિનનો હાથ ખેંચી રાજદૂત હોટલના પગથીયા ચઢવા માંડ્યા….બન્ને ખૂણા પરના ટેબલ પર ગોઠવાયા.

‘ચાલો હવે તમારી નવાજૂની સંભળાવો આરતિ મેડમ.’

‘કોલેજ પૂરી કર્યા પછી બાની એક જૂની ફ્રેન્ડ વિશાખામાસીનો દીકરો જીતેશ અમેરિકા જવાનો હતો તેની ઓફર આવી. એની બહેને પેટિશન ફાઈલ કરી હતી. કોલેજનું માત્ર એક જ વર્ષ કર્યું હતું. મને એમ કે અમેરિકામાં તો મારું બી.એ. કે જીતેશનું કોલેજનું એક વર્ષ બધું જ સરખું. ચાલો અમેરિકા જવાનું તો મળશે ને. હું પણ તૈયાર થઈ ગઈ. લગ્ન થઈ ગયા અને અમેરિકા પહોંચી. મારા નણંદ નણદોઈ ભલા અને સજ્જન માણસ. એમણે મને એક ઓફિસમાં જોબ અપાવી. જીતેશને ફેકટરીની નાઈટ શિફ્ટની જોબ અપાવી.’

‘થોડા સમયમાં એ રવાડે ચઢી ગયો. એણે મારામાંથી રસ ગુમાવી દીધો. એને ગોરી ચામડીની સુંવાળાશ ગમવા લાગી. હું જોબ પર જાઉં ત્યારે  કોલગર્લને મારા એપાર્ટમેન્ટમાં લઈ આવતો. એક વાર રંગે હાથ પકડ્યો. નફ્ફટ તો કહે તારે જે કરવું હોય તે કરવાની છૂટ છે. ધીસ ઇઝ કોલ ઓપન મેરેજ. ધીસ ઈઝ અમેરિકા. પછી ખબર પડી કે ઈન્ડિયામાં પણ આવો જ હતો, અહી દેશી દારુ પીતો અને અમેરિકામાં બધી જાતના હાર્ડલિકર પીવા માંડ્યાં. એને બહેન બનેવીએ સમજાવ્યો. ઠપકાર્યો પણ સુધરવાને બદલે બગડતો જ ગયો.  છેવટે મારી નણંદે જ કહ્યું કે મારા નાલાયક ભાઈ સાથે તારી જીંદગી બરબાદ ન કર. ન છૂટકે દોઢ વર્ષમાં ડિવોર્સ લઈ લીધા. મારે તો હવે લગ્ન કરવા જ નથી. મોટાભાઈએ તો કહ્યું હતું કે તું ત્યાંથી જ કોઈ સારો યુવાન શોધી કાઢ. પણ મન માનતું નથી. હવે હું તો બત્રીસની થઈ. પાછી ડિવોર્સી. મગજમાં કોઈ ઉતરતું નથી. ભાભીનો આગ્રહ છે કે હું ફરી લગ્ન કરીને સેટલ થાઉં. છ વર્ષે પાછી આવી ત્યારે ભાભીએ પાંચ સાત નંગો મારે માટે ગોઠવી રાખ્યા હતા. બધાને અમેરિકામાં જ રસ છે. મારામાં કોઈને નથી. એકલવાયી જીંદગીથી ટેવાઈ ગઈ છું. હવે કદાચ મારાથી જ કોઈની સાથે ન રહેવાય. એમ્બેસેડર પર આ છેલ્લા નંગને ના કહેવા જ જવાની છું. ભાભીએ જ ગોઠવ્યું છે. એક કામ કર; તું મારી સાથે આવજે હું ભાભીએ ગોઠવેલા મુરતિયાને કહી દઈશ કે ગઈ કાલે જ મેં આમની પસંદગી કરી લીધી છે. સોરી એન્ડ થેક્સ ફોર યોર ટાઈમ. પેલાની સાથે લપ્પન છપ્પન કરવી મટે. કેન યુ બી માઈ ટેમ્પરરી ફિયાન્સ?’

‘ના ભઈ ના, એવું જૂઠું તો કેમ બોલાય. એ કેટલી આશા સાથે તમને મળવા આવ્યો હશે, અસત્ય બોલવાનું અને આપના છેલ્લા આશાસ્પદ નંગને દુઃખી કરવાનું પાપ, મારાથી કેમ કરીને થાય? છતાં મિત્રસેવા કાજે આપ કહેશો એમ કરીશ.’

‘જો ભાવિન, વી આર ફ્રેન્ડસ. આ મેમ, મેડમ, તમે અને આપ જેવા વર્ડ્ઝ મને અકળાવે છે.’

‘વેલ, અમે રિક્ષાવાળા બધી મહિલાને મેમ, મેડમ અને આપ જ કહીયે છીએ. આજના દિવસ માટે હું આપનો ટેમ્પરરી તું કહેનાર ફ્રેન્ડ, ટેમ્પરરી કહ્યાગરો ફિયાન્સ. લેટ્સ ગો.’

રિક્ષા એમ્બેસેડરની દિશામાં દોડતી થઈ.

ભાવિનના મગજમાં વિચાર દોડતા હતા, બા ગુજરી ગયા. બેન એના જીવનમાં સ્થિર થઈ ગઈ. ભાઈ ડોક્ટર થઈ ને એનું જીવન જીવતો થઈ જશે. બે પાંચ વર્ષ પછી હું તો એકલો જ ને? આરતિ સરળ યુવતી છે. લગ્ન કરવા જ આવી છે? મને પસંદ કરશે? એને પૂછી જોઉં? એને પ્રપોઝ કેવી રીતે થાય? પણ હિમ્મત નથી અને આવડત નથી. કેમ કરીને પૂછાય?

આ બાજુ આરતિ વિચારથી હતી; ભાવિન સિંગલ છે. ઈન્ટેલીજન, પ્રેકટીકલ અને હાર્ડવર્કિંગ પર્સન છે. જો તૈયાર થાય તો ભાવિન શું ખોટો? લેટમી ટ્રાય. એ તો સમજશે જ નહિ અને મેમ, મેડમ અને બહેન કહેતો રહેશે. વધુ સમય પણ નથી. પોસિબિલિટિ ચેક કરવા શું વાંધો? મારે જ હિમ્મત કરવી પડશે.

બન્ને એમ્બેસેડર હોટેલના ડાઈનિંગ હોલમાં પ્રવેશ્યા. પાંચ નંબરના ટેબલ પર છેલ્લો મુરતિયો રાહ જોવાનો હતો. પાંચ નંબરના ટેબલ પર કોઈ ન હતું. ટેબલ પર ફ્લાવર બુકે હતું. વેઈટર બોય એક ચિઠ્ઠી આપી ગયો. “આરતિદેવી, હું ટાઈમ મેનેજમેન્ટમાં માનું છું અને પંક્ચ્યુઆલીટી પ્રીફર કરું છું. મને એમ કે તમે અમેરિકન છો એટલે સમયની કિમ્મત તો સમજતા જ હશો. મારો સમય ન સાચવે એવી પત્નીની મને જરૂર નથી. ગુડલક. પ્રો.પાનવાલા.”

‘ભાવિન તારે લીધે પ્રો.પાનવાલા ને મેં ગુમાવ્યા. લગ્ન તો કરવા જ પડશે. ન કરું તો ભાઈ ભાભીને દુઃખ થાય અને ચિંતા રહે. આ પહેલી વખત કોઈએ મને ટાઈમસર ન હોવાને કારણે રિજેક્ટ કરી. ઓહ માય ગૉડ! હવે મને કોણ પરણશે? બેસ આ પાંચ નંબરના ટેબલ પર જ થોડી વાત કરીયે અને લંચ લઈએ’

‘જો દોસ્ત તું અહીં ટેમ્પરરી તરીકે આવ્યો છે પણ હું તને પરમેનન્ટ કરી દઉં તો તને ગમશે? હવે મારી પાસે બીજો કોઈ ઓલ્ટરનેટિવ નથી. હવે મારી પાસે અહિ રહેવા માટે વધારે સમય પણ નથી. ત્રણ વીકમાં જોબ પર હાજર થવાનું છે’

‘અરે પણ આપણે તો માત્ર ફ્રેન્ડ જ છીએ. લગ્ન માટે પહેલા પ્રેમ થવો એ જરૂરી છે એવું નહિ?’ ભાવિન અકળાયો. એના મનની વાત તો આરતિએ જ કરી દીધી હતી.

‘તો ચાલ પાંચ મિનિટ પ્રેમ કરી કઈએ. પ્રો. પાનવાલા બુકે મૂકી ગયો છે એ મને આપી દે. સાડા ત્રણ મિટિટનું તારું મન્નાડેજીનું મારું ફેવરિટ સોંગ “એ મેરી જોહરાજબી” ગાઈ નાંખ અને પછી મને કિસ કરી દે. પ્રેમ થઈ ગયો. મને પ્રપોઝ કરી દે’

‘કીસ? આ ઈન્ડિયા છે. અહિ જાહેરમાં કિસ ના થાય.’

‘તું ન કરે તો હું કરીશ. હું અમેરિકન છું. મારાથી તો થાય. પોલિસ પકડે તો સો રૂપિયા આપી દઈશ.’

‘મેમ, સોના જમાના ગયા. કિસ કરો. પાંચસોમાં હું આંખ બંધ કરીશ.’ પાછળથી વાત સાંભળતો એક ‘ખાખી’ પોલિસ આંખ બંધ કરીને, હાથ ધરીને હસતો હસતો ઊભો રહી ગયો. પાંચ મિનિટનો પ્રેમ પ્રસંગ સચવાઈ ગયો. પોલિસ ભાવિનને ઓળખતો જ હતો

 ૦૦૦૦૦

કહેવાની જરૂર નથી કે માત્ર પાંચ મિનિટના પ્રેમ પછી આજે પચાસ વર્ષની ઉમ્મરે ભાવિન અમેરિકામાં મર્સિડિઝ બેન્ઝ ‘રે કેટિના’ની એજન્સી ધરાવતો બિઝનેશમેન છે. અને આરતિ બે ટિનેજર દીકરાની જવાબદારી સંભાળે છે. ચાંપલી ભત્રીજી મોના, ભાવિનના ભાઈ ડો.પ્રતિક સાથે અમેરિકામાં જલસા કરે છે.

(ગુજરાત દર્પણ-માર્ચ ૨૦૧૮)