વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૨૧

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૨૧

લિસા તો એના બોયફ્રેન્ડ સાથે રહી શકે છે. ઈન્ડિયામાં કન્વર્ટેડ લેડીને બૉયફ્રેન્ડ મળે ખરો? પુરુષ તરીકે પણ શારીરિક સુખથી વંચિત છુ. સ્ત્રી તરીકે શારીરિક ભુખ ભાંગે એવું કોઈ પ્રીય પાત્ર મળશે એની પણ શી ખાત્રી છે? અત્યારેજ જીજાજીને ફોન કરી ને કહી દઉં, કોઈ ઓપરેશન નથી કરાવવું. હવે શ્વેતાને જે કરવું હોય તે કરે. હું વહેલી તકે બોમ્બે જઈને કંપનીનું કામ શરુ કરી દઈશ.

નિકુળે રાજુભાઈનો ફોન જોડ્યો…

“જીજાજી ગુડ્ મોર્નિંગ. જય શ્રી ક્રિષ્ણ. સોરી મેં તમને ઊંઘમાંથી તો નથી ઊઠાડ્યા ને?”
અત્યારે ઉધનામાં સવારે છ વાગ્યા હતા. રાજુભાઈ સવારે પાંચ વાગ્યે ઊઠી રોજ યોગા કરતા હતા.

“ના નિકુ, હમણાંજ એક્ષરસાઈઝમાંથી પરવાર્યો. બોલ શું ખબર છે? આદિત્યની ઑફિસમાંથી તમે હૉટેલ પર જવા નિકળ્યા પછી તરતજ આદિત્યનો ફોન હતો. એણે મને ગુડ ન્યુઝ આપ્યા. બેસ્ટ લક. યુ વીલ બી ડિફરન્ટ. યુ વીલ બી ન્યુ એન્ડ હેપી પરસન.”
“બટ જીજાજી…”
“વ્હોટ….?.”
નિકુળ રડી પડ્યો.
“નિકુ, આર યુ ઓલરાઈટ?”

શ્વેતાના દિલ દિમાગમાં આદિત્યે ઉત્તેજનાની રંગીન આતસબાજી ફોડવી શરૂ કરી હતી. આદિત્યની વાતોનું મનભાવન અર્થઘટન કરતી શ્વેતાને અત્યાર સુધી ખ્યાલજ ન હતો કે નિકુળ ફોન પકડીને રડતો હતો. મોટા ડૂસકાએ એને જાગૃત કરી.

“નિકુળ, વ્હોટ હેપન્ડ?…. હુ ઇઝ ઓન ધ ફોન?… બડી કેમ રડે છે?”
નિકુળે રડતા રડતા ફોન પર કહ્યું “જીજાજી આઈ ડોન્ટ વૉન્ટ ટુ ચેઈન્જ માયસેલ્ફ. હું જે છું તેજ બરાબર છું.”
“આખરી નિર્ણયતો તારે જ લેવાનો છે. છતાંયે મારી કંઈક તારા પ્રત્યેની ફરજ છે. હું માનું છું કે મારો થોડો અધિકાર પણ છે…જો તું એ સ્વીકારતો હોય તો એટલિસ્ટ લેટ મી નો ધ રિઝન. શું તને સર્જરીની બીક છે? ખર્ચની ચિંતા છે? નિકુ, મન મુકીને વાત કર.”
શ્વેતા નિકુળના વાંસા પર હાથ ફેરવતી હતી. નિકુળના ફોનનું વોલ્યુમ એટલું મોટું હતું કે રાજુભાઈનો અવાજ પણ પાસે ઉભેલી શ્વેતાને સ્પષ્ટ સંભળાતો હતો.
“જીજાજી, નિકુળ મટી ગયા પછી હું કોણ? ન તો સમાજ. ન તો મારું પોતાનું કુટુંબ. બહેન હતી તે પણ ગઈ. જો હું નિકુળ મટી જાઉં તો એક માત્ર લોહીનું સગપણ ધરાવતી મારી ભાણેજ પ્રાચીને પણ ગુમાવી બેસું. આપના કુટુંબમાં પ્રેમનો જે આશરો મળ્યો મળ્યો છે તે ખોવા હું તૈયાર નથી. નોકરી વગર, પ્રતિષ્ઠા વગર, મારાથી ન જીવી શકાય. શારીરિક સુખ, જેની પણ ખાત્રી નથી તેને માટે મારું જે છે તે ગુમાવવું નથી. મારું કોણ?.. ના જીજાજી ના. આઈ ડોન્ટ નીડ સર્જરી.”

શ્વેતા નિકુળને સાંભળીને સ્તબ્ધ થઈ ગઈ. નિકુળની વાત કાંઈ ખોટી ન હતી. અને રૂઢિચુસ્ત પાર્વતિબા! એ કોઈ પણ સંજોગોમા નિકુળના પરિવર્તનને ન સ્વીકારે.

……..પણ રાજુભાઈ આશ્ચર્યજનક રીતે હસ્યા. એની પ્રકૃત્તિ તો શાંત અને ધીરગંભીર. તે હસ્યા. તે ખડખડાટ હસ્યા. “નિકુ, તું હવે મર્દ રહ્યો જ નથી. મર્દ હોત તો રડતે નહી. તું તો ખરેખર છોકરીની જેમજ રડે છેને? તારી બહેન પણ નાનીનાની વાતમાં આમ જ રડતી. ડિયર, નાવ યુ ડોન્ટ હેવ એની ચોઇસ. ફ્રોમ ટુ ડે, આઈ હેવ યોર ન્યુ નેઇમ.. નિકિતા. ફોર મી, યુ વીલ બી માય સ્વિટ નિકિ. ધેટ્સ ફાઈનલ. અને તારું કોણ? ડોન્ટ વરી. મૈં હું ના…”

શું આ રાજુભાઈ વાત કરતા હતા? સદાય ગંભીર અને મિતભાષી રાજુભાઈ આવા ગંભીર વિષયને હસી કાઢે અને ફિલ્મી ડાયલોગ મારે, એ કલ્પના બહારની વાત હતી. એટલુંજ નહીં, પણ અધિકાર પુર્વક નિર્ણયાત્મક ચુકાદો પણ આપી દીધો. જો રાજુભાઈ જ હોય તો આજની ભારતની ધરતી પર સવારે, સુર્ય પુર્વને બદલે પશ્ચિમમાં ઉગ્યો હશે.

“નિકુ!… સોરી નિકિ!…. જરા ફોન શ્વેતાને આપતો! માનું છું કે એ તારી સાથે જ છે.”
“હાય શ્વેતા! હું જ તને ફોન કરવાનો હતો. સારું થયુ નિકિએ ફોન કર્યો. એને તું સાચવી લેજે. એની જવાબદારી તને સોંફુ છું.”

“બીજી એક તદ્દન સીધી વાત. આદિત્ય તારા પર ગાંડો થયો છે. તને પામીને જ જંપશે. સુંદરકાકાની જેમ ધારેલું કરવાવાળો છે. જો તને ન ગમતો હોય તો અત્યારે જ મુંબઈ આવી રહે. આઈ પર્સનલી રેકમ્ંડ હીમ. મેં તારી નાનપણથી આજ સુધીની તમામ વાત કરી છે. કશું છુપાવ્યું નથી. એને તારા ભુતકાળ સાથે સંબંધ નથી. એ તારી સાથેના ભવિષ્યના રંગીન સ્વપ્ના જુએ છે. એણે માત્ર એકજ સુચન કર્યું છે. અત્યારે એની મમ્મીને તારી ઓળખાણ અમારા ફેમિલી ફ્રેન્ડ તરીકે અને સુંદરલાલ શેઠની દીકરી તરીકે આપશે.”

“એના મમ્મી મારા પાર્વતિબા જેવા સંકુચિત માનસના નથી છતાંયે કદાચ તારા પુર્વલગ્ન જીવનને કારણે પણ આદિત્ય હાલ પુરતું કહેવાનું માંડી વાળતો હશે. માં દીકરો એકબીજાની લાગણી દુભાવતા નથી. તું એની સાથે સુખી જ થશે એની ખાત્રી આપું છું.”

“નિકુળની કે તારી વાત પપ્પા મમ્મીને કરવાનો નથી પણ આજે લંચ પછી હું સુંદરકાકાને નિકુળની, તારી અને આદિત્યની વાત કરીશ. સુંદરકાકા જેવા કુશાગ્ર વ્યવહારદક્ષ માનવી મેં જોયા નથી. હું જ્યારે જરૂર પડે ત્યારે એની સલાહ જ લઉં છું.”

“આજે મેં ઘણી વાત કરી ખરુંને!”
“આદિત્ય તને કેવો લાગ્યો?”
શ્વેતાએ હસતાં હસતાં કહ્યું “વાતોડિયો અને ખાઉધરો”.
“તારે એની ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. તારે કાનમાં ઈયર પ્લગ નાંખવાના અને કિશન મહારાજે મથુરાના ચોબાજી માટે રસોઈ કરવાની છે એમ સમજી લેવું. પ્રોબ્લેમ સોલ્વ.”

જે રીતે શ્વેતાએ નિકુંળ સાથેની વાત સાંભળી તેજ પ્રમાણે નિકુળે પણ શ્વેતા સાથેની વાત સાંભળી.
બન્નેને એક માનસિક સધ્યારો મળી ગયો. રાજુભાઈ જેવા પરિપક્વ સ્નેહિ તેમની સાથે છે.
“શ્વેતા! કૉફિ પીશું?”
“સ્યોર, બડી.”
શ્વેતાએ કોફિ બનાવી.

નિકુળ એકદમ સ્વસ્થ હતો. નિકુળેજ કહ્યું “શ્વેતા મારે સીડી જોવી છે. ધેર મે બી સમ ગ્રાફિક ડિટેઇલ. તું મને કંપની આપશે?”

“ચોક્કસ. આપણે એડલ્ટ્સ છીએ. અને આપણે મિત્રો છીએ. થોડા સમય પછી આપણે બધી રીતે સમાન હોઈશુ.”
બન્નેએ સાથે બેસીને સીડી જોઈ. ગુહ્યભાગોની સર્જરીની સમગ્ર વિગત દર્શાવાઈ હતી. મિત્રો હોવાનો દાવો કરતી શ્વેતાના મુખ પર શરમ સંકોચનું આવરણ આવી ગયું. ભલે એ મેડિકલ વિષય હતો છતાં બન્ને નતો ચર્ચા કરી શક્યા કે નતો એકબીજા સાથે આંખ મેળવી શક્યા.

બન્ને પડખુ ફેરવી પોત પોતાના બેડ પર સુઈ ગયા. શ્વેતાએ આંખ બંધ રાખીને પુછ્યુ, “આર યુ રેડી ફોર સર્જરી?”

“ઈટ્સ જીજાજીસ વીશ. વીથ હિઝ સપોર્ટ આઈ વીલ ગો ફોર સર્જરી”
“કેન આઈ લોક ધીસ એન્સર?”
“યસ યુ કેન.”
“આર યુ સ્યોર?”
“યેસ”
“બેસ્ટ લક બડી. ગુડ નાઈટ.”
ગુડ નાઈટ શ્વેતા”

બન્ને વગર બોલ્યે,ઊંઘવાનો ડોળ કરી એક બીજાને છેતરતા રહ્યા. વિચારતા રહ્યા. અજ્ઞાત ભવિષ્યને પામવા કોશિશ કરતા રહ્યા. શ્વેતાના હૈયાએ ઠપકો આપ્યો. છેવટે સઘળુ ઈશ્વરેચ્છા પર અવલંબિત છે. શ્વેતા ચિંતા છોડીને નિરાંતે ઊંઘી જા “ન જાણે તું, પ્રભાતે શું થવાનું છે”.
અને શ્વેતા પ્રભુ સ્મરણ કરતાં કરતાં વહેલી સવારે ઊંઘી ગઈ.

 

………..જ્યારે શ્વેતા જાગી ત્યારે નિકુળ તૈયાર થઈને લિસાની રાહ જોતો હતો.
“નિકુળ! તેં મને ઉઠાડી પણ નહિ? ક્યાં જવાની તૈયારી છે?”
“લિસાનો ફોન હતો. મને બ્રેકફાસ્ટ કરવાની ના કહી છે. હમણાં એ આવશે. મારે એની સાથે કોઈ ક્લિનિકમાં ફિઝીકલ અને બ્લડ ટેસ્ટ માટે જવાનું છે. તારે ડૉકટર સાથે બહાર જવાનું છે. લંચ માટે આપણે કોઈ સાઉથ ઈન્ડિયન રેસ્ટોરાન્ટમાં ભેગા થઈશુ. લંચ પછી આ હોટેલમાંથી ચેકઆઉટ થઈ ને ડોકટરને ત્યાં રહેવા જવાનું છે.”

નિકુળે બધો પ્લાન શ્વેતાને જણાવ્યો.

“બડી! મને તો કોઈ કંઈ પુછતું જ નથી. કોઈ કંઈ કહેતું જ નથી. તને આ બધી કેવી રીતે ખબર?”

આપણી સાથે વાત થઈ ત્યાર પછી મારા જવાબની રાહ જોયા વગર જીજાજીએ ફાયનલ ડિસીસન આદિત્યને ફોન કરીને જણાવી દીધું. ડોકટરે લિસાને સુચનાઓ આપી. લીસાએ મને ફોન કર્યો હતો. હું આખી રાત ઊંઘ્યોજ ન હતો. મને ખબર છે કે વહેલી સવારેજ તારી આંખ વિંચાઈ. એટલે તને સૂવા દીધી. હવે હમણાં તારો બોયફ્રેન્ડ આવશે. જલદી તૈયાર થઈ જા.”

શ્વેતાએ મીઠો છણકો કર્યો. “હી ઇઝ નોટ માય બૉયફ્ર્ન્ડ.”

“યુ કિડિંગ! ઇફ હી ઈઝ નોટ; હી વીલ બી.”

શ્વેતા બાથરૂમમાં ભરાઈ ગઈ.

જ્યારે તે બાથરૂમમાંથી બહાર નિકળી ત્યારે એને જોઈને નિકુળ પણ છ્ક થઈ ગયો. ઈન્ડિયા છોડ્યા પછી પહેલીવાર તેણે સાડી પહેરી હતી. નાભીથી આઠ આંગળ નીચે પહેરેલી સાડી એના નાજુક કટી પ્રદેશ અને નિત્ંબના વળાંકોને કલાત્મક રીતે પ્રદર્શીત કરતા હતા. ચુસ્ત ઉરોજો પર આપોઆપ નજર સ્થિર થઈ જતી હતી. આછો મેકઅપ એના કુદરતી રૂપને વધુ નિખાર આપતો હતો. સદ્યસ્નાતા સુંદરીના છુટ્ટા વાળ તેના માદક સૌંદર્યને છ્લકાવતા હતા.

શ્વેતાને જોઈને જાણે નિકુળના સુસુપ્ત મેઇલ હોર્મોન્સ જાગૃત થયા. એણે રોડછાપ રોમિયોની જેમ મોંમાં બે આંગળી નાંખી સિસોટી મારી. “એય બ્યુટિ,… આના હૈ ખંડાલા?”
બન્ને હસી પડ્યા.

વાત આગળ વધે તે પહેલા રિસેપ્સનમાંથી રિગ વાગી. બન્ને એલિવૅટરમાં નીચે આવ્યા. લિસા અને આદિત્ય લોન્જમાં રાહ જોતા હતા. શ્વેતાને જોઈને આદિત્ય સંમોહિત થઈ ગયો.

“વાઉવ” એનો એક હાથ જિનના પોકૅટમા હતો બીજા હાથની તર્જની ગાલ પર મુકીને એ પલક પાડ્યા વગર શ્વેતાને તાકતો રહ્યો. “માસાલ્લા, હમતો મર ગયે.” મુઢ બનીને સૌંદર્ય પીતોજ રહ્યૉ. છેવટે લિસાએ એની આંખ આડે ચપટી વગાડી. “ડાક, વેક અપ”

આદિત્ય છોભિલો પડી ગયો. એણે બે હાથ જોડી વિવેક વાપર્યો. “નમસ્તે શ્વેતાજી”

હવે શ્વેતાની શરારતનો વારો હતો. “હવે જી..જી છોડશો?” એણે શેકહેન્ડ માટે હાથ લંબાવ્યો. “ગુડ મોર્નિંગ આદિત્ય” બન્નેએ અનુભવ્યું કે બે હાથનું હસ્તધુનન ઔપચારિક કરતાં કંઈક વધુ હતું. સ્પર્શની અનુભૂતિ રોમાંચક હતી.

નિકુળે લિસાને કહ્યું “લેટ્સ ગો.” તે ધીમેથી બબડ્યો. ‘મારે કબાબમાં હડ્ડિ નથી થવું’ લિસાને
ખાસ સમજ પડી નહિ. બન્ને ટેક્ષીમાં ક્લિનીક પર જવા રવાના થયા. શ્વેતા અને આદિત્ય એકલા પડ્યા.
શ્વેતાએ જ પહેલ કરી. ચાલો આપણે બ્રેકફાસ્ટ કરી લઈએ. શ્વેતા એક દિવસમાં એની નાડ જાણી ગઈ હતી. અને આમ પણ શ્વેતાએ તૈયાર થવાની ઉતાવળમાં બ્રેકફાસ્ટ નહોતો કર્યો. આદિત્ય તો ભરપેટ નાસ્તો કરીને આવ્યો હતો પણ ‘કોન્ટિનેન્ટલ ડિલક્ષ’ની ડિશ પુરી કરી.

પહેલા બન્ને રોકફેલર સેન્ટરમાં ફર્યા. પછી ચાલતા ચાલતા સાઉથ પાર્ક પાસે આવ્યા. ત્યાંથી સેન્ટ્રલ પાર્કમાં હોર્સ બગીમાં રાઈડ લીધી. હાથમાં હાથ લઈને સંગનો રંગ માણ્યો. બન્નેને કઈક કહેવું હતું, કંઈક પુછવું હતું પણ શબ્દો ખોવાઈ ગયા હતા.

શ્વેતાએ પુછ્યું, “આપણે કશેક બેસીશું?”
બન્ને એક બેન્ચ પર બેઠા.
“આદિત્ય મારે થોડી વાત કરવી છે”
“મારે ઘણી વાત સાંભળવી છે”
“આદિત્ય, હું વિધવા,… વિડો છું”
“આઈ નો”
“મારા માથા પર મારા બાપુજીની ખાસ જવાબદારી છે”
“આઈ અંડરસ્ટેન્ડ”
“આવતી કાલથી વૉલસ્ટ્રીટમા થોડો અનુભવ લઈને આવતા વીકમાં મુંબઈ ચાલ્યા જવાનું વિચારું છું”
“વૉલસ્ટ્રીટ ટ્રેઈનીંગ તો શક્ય છે પણ આવતા વીકમાં ઈન્ડિયા જવાનું શક્ય નથી. તમારે મારી મમ્મી માટે ડોટર-ઈન-લૉ શોધવાની છે.”

એટલામાં સેલ ફોનની રીંગ વાગી. લિસા અને નિકુળ, ક્લિનીક પર તેમની રાહ જોતા હતા. “મારી કાર બે બ્લૉક પર પાર્કિંગ ગરાજમા છે. ચલાશે?”

“હા ચાલી નાંખીશુ.”

આદિત્યે તેની મર્સિડીઝ લીધી અને બન્ને ક્લિનીક પર પહોંચ્યા. ક્લિનીક પરથી તેમને લઈને કાર લેક્ષિંગટન પર આવેલા ‘મદ્રાસ મહાલ’ પર થોભી.

આદિત્યે આ સ્થળનો ટૂંકો પરિચય આપ્યો. ફૂડ ઇઝ વેરી ટેસ્ટી. યુ વીલ ગેટ પંજાબી, ગુજરાતી, સાઉથ ઈન્ડિયન વેરાયટિઝ અને કોસર ફુડ. સર્વિસ, કર્ટસી અને ક્લીનલીનેસ મારા સ્ટાન્ડર્ડ પ્રમાણે નથી.
બધા બારી પાસેના ટેબલ પર બેઠા. લંચટાઈમ હતો અને ગીર્દી ખૂબ હતી. ઓર્ડર આવતાં વાર લાગતી હતી. આદિત્યે પાર્ક બેન્ચની વાતનું અનુસંધાન સાધ્યું. “યુ કેન નોટ ગો ટુ ઈન્ડિયા વિધાઊટ ફાઈન્ડિગ ડોટર ઇન લૉ ફોર માય મામ.”

“મામને કેવી વહુ ગમશે?” શ્વેતાએ પુછ્યું

“વહેલી સવારે ઊઠીને ગરમ ઠેપલા કે ગોટા – જલેબીનો નાસ્તો કરાવે. મારું ટિફીન તૈયાર કરે.
હું સાંજે ઘરે આંવું ત્યારે મારા બુટ કાઢે. રાત્રે મીઠા ગીતો ગાતા ગાતા પગચંપી કરે. મારા બે એકર પ્લોટની લોન મોઉવ કરે. વિન્ટરમાં સ્નો પ્લાવ કરે અને મારા એક ડઝન છોકરાની માં બને. બસ મારી મમ્મીની આટલીજ અપેક્ષા છે. પાંચ પાંચ વર્ષથી શોધ કરે છે. મારા પર નહિ પણ મારી વૃધ્ધ માતા પર દયા કરો શ્વેતાજી.”

“હઅ…તો આ તમારા માતૃશ્રીની પસંદગી!…/. હવે તમારી પસંદગીનું સ્ટાન્ડરડ જણાવશો તો આભારી થઈશ.”

“મારી પસંદગી?” આદિત્ય હસ્યો. બહાર સાઈડવૉક પર એક કાળી જાડી મહિલા જતી હતી. આદિત્યે એના પ્રત્યે આંગળી ચીધીને કહ્યું “પેલી જેવી બ્યુટિફુલ.”

બધા ખડખડાટ હસી પડ્યા.

પાછળ જ જૈફ સરદારજી બેઠા હતા. જુવાનીયાઓની વાતો સાંભળતા હતા. આતો ઈન્ડિયન માહોલ હતો. સરદારજીએ કોમેન્ટ મારી “દિલ લગા ગધીસે તો પરી ક્યા ચીઝ હૈ. અરે પુત્તર! સામને સ્વર્ગકી અપ્સરા હૈ ઔર તુ કાલી ભેંસકી સોચતા હૈ? અગર મેં જવાન હોતા…”

“મગર સરદારજી અપ્સરા માનતી હી નહિ તો ક્યા કરું?”

“નાક રગડ દો, માન જાયેગી.”

નાક રગડવાનો સમય અને સ્થળ ન્હોતા. પેટ પુજાનું સ્થળ અને સમય હતો.
આદિત્યે પંજાબી ઍપેટાઈઝર, ગુજરાતી સ્પેશિયલ થાળી, મેન્ગો લસ્સી. એક મસાલા ઢોસા, એક ઊત્તપમ અને છેલ્લે માદ્રાસી કૉફિ સાથે લંચ પુરું કર્યું. બીજા બધાએ મર્યાદિત રીતે મનપસંદ વાનગીઓ માણી.
લંચ પછી એની મર્સિડીઝ પ્રિસ્ટોન ન્યુજર્સી તરફ સરતી હતી.

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૨૦

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૨૦

શ્વેતા અને નિકુળ કસ્ટમમાંથી બહાર નિકળ્યા ત્યારે એક લિમોઝિન શોફરના હાથમાં ‘નિકુળ એન્ડ શ્વેતા શેઠની’ કાર્ડબૉર્ડ સાઈન હતી. પાસે એક બ્યુટિફુલ યુવતી ઉભી હતી. શ્વેતા અને નિકુળ તેમની પાસે ગયા અને ઓળખાણ આપી.

“હાય શ્વેતા, હાય નિકુળ. આઈ એમ લિસા. ડૉ.અડવાનીસ્ સેક્રેટરી. વેલકમ ટુ યુએસએ.”
લિમોઝિન મેનહટ્ટન તરફ જઈ રહી હતી.
લિસાએ નિકુળ તરફ નજર રાખી આજના કાર્યક્રમની રૂપરેખા આપવા માંડી.

“આપણે પહેલા ‘ન્યુયોર્ક પેલેસ’ હોટેલ પર તમારો સામાન મુકી દઈશું. ચેક-ઈનની વાર છે. અત્યારે લંચ ટાઈમ છે. સામાન મુકીને આપણે લંચ માટે ‘બોમ્બે પેલેસ’ જઈશું. ડૉ.અડવાની પણ લંચ માટે ત્યાં આવી રહેશે. લંચ પછી આપણે સૌ ડોકટરની ઑફિસે જઈશું. આ તમને અનુકૂળ રહેશેને?”

નિકુળે જવાબ આપ્યો. “નો પ્રોબલેમ. ઈટ્સ ફાઈન વીથ અસ”

વેધર અને ઈન્ડિયાની ઔપચારીક વાતોમાં પચાસ અને એકાવન સ્ટ્રિટની વચ્ચે મેડિસન એવેન્યુ પર આવેલી ‘ન્યુયોર્ક પેલેસ હોટલ આવી ગઈ. બસ બોય રિસેપ્સન પાસે સામાન લઈ ગયો. ત્યાંથી તેઓ નજીક આવેલી ‘બોમ્બે પેલેસ’ પર પહોંચ્યા.

ડૉ.અડવાણી લોન્જમાં તેમની રાહ જોતા હતા. તેણે નિકુળ સાથે પહેલા હાથ મેળવ્યા અને પ્રેમથી ભેટી પડ્યા. “આઈ એમ ગ્લેડ ટુ સીયુ. નમસ્તે શ્વેતાજી. મુસાફરીમાં આપને કોઈ તકલીફ તો નથી પડીને?”

એપૅટાઈઝરથી માંડી ડિઝર્ટ સુધીની લંચની પ્લેટ ઝડપથી ખાલી કરતો અને સતત વાતો કરતો આદિત્ય એક કલાકમાં તો ડૉકટરને બદલે એક અતિપરિચિત મિત્ર બની ગયો. વચ્ચે કોઈ સવાલ પુછતો પણ જવાબની રાહ જોયા વગર હાંક્યે રાખતો. શ્વેતાને થતું, બાપરે દુકાળમાંથી આવ્યો હોય એમ ભીમની જેમ ખાય છે તો પણ કેવી ફિટનેસ જાળવી છે.

શ્વેતા એને જોતી રહી. એને સાંભળતી રહી. મોટેભાગે એની વાત, રાજુભાઈ અને નિરાલીભાભીના પ્રેમપ્રકરણ અને તેમની સાથે ગાળેલા સમયની જ હતી. શ્વેતાને લાગતું કે ડૉ.આદિત્યને કશેક જોયો છે. પણ ખ્યાલ આવતો ન હતો.

ગમે તેમ પણ રસિક યુવાન હતો. વાતમાં ક્યાયે મિસીસ અડવાણીનો ઉલ્લેખ ન આવ્યો. શ્વેતાને ઘણા પ્રશ્નો પુછવા હતા પણ ધૈર્ય રાખવું ઉચિત સમજી.

આદિત્યનું વ્યક્તિત્વ આકર્ષક હતું. એ સશક્ત અને સોહામણો હતો. શ્વેતા પોતાનેજ સમજી ન શકી. શું હું એટલી બધી ડેસ્પરેટ છું કે કોઈ પણ યુવાનને જોતાં તેના તરફ આપોઆપ ખેંચાઈ જવાય છે? કદાચ ઉમ્મરનો તકાદો હશે. અને આ ડોકટર! હલ્લો હાય સિવાય શ્વેતા તરફ ખાસ નજર પણ નાંખ્તો ન હતો. ધ્યાન પણ ક્યાં આપતો હતો. એનું સમગ્ર ધ્યાન તો નિકુળ તરફ હતું. નિકુળ એનો પેશન્ટ હતો. નિકુળના બેન બનેવી ડોકટરના મિત્ર હતા…. હું કોણ?

મારા બાપુજીના વિશ્વાસને અને એની કરોડોની મિલક્તને સાચવાની મારી જવાબદારી છે. બાપુજી ધારેતો મારે સેંકડો ક્વોલિફાઈડ હેન્ડસમ યુવાનોની લાઈન ઊભી કરી શકે એમ છે. માંકડા મનને ખીલે બાંધવાની જરૂર છે. શ્વેતા! ડોન્ટબી સો ચીપ. શ્વેતા! મેઇનટેઈન યોર ડિગ્નીટી.

બાપુજી પર બઘું છોડી દઈશ. આવતી કાલથી વૉલ સ્ટ્રીટમાં જવાનું શરૂ કરી દઈશ. લંડનનો પ્રોગ્રામ તો અધુરો રહ્યો. ન્યુયોર્કનો પુરો કરવો છે.

શ્વેતા એના વિચારોમાં ખોવાયલી હતી. લંચ પુરું થયા પછી, યંત્રવત્ બધાની સાથે ચાલતાં ચાલતાં ક્યારે પાર્ક એવેન્યુ પરની ડૉકટરની ઓફિસ પર પહોંયા તેનો પણ શ્વેતાને ખ્યાલ ન રહ્યો.

ઑફિસ કંઈ મોટી ન હતી. એક નાનો વેઈટિંગ રૂમ, એક ઑફિસરૂમ, એક એક્ઝામિનીંગ રૂમ અને એક પ્રમાણમાં બધા કરતાં મોટો કોન્ફરન્સ કે કન્સલટિંગ રૂમ. સ્ટાફમાં, લિસા સેકેટરી, એક રિસેપ્શનિસ્ટ અને એક નર્સ. વેઈટિંગરૂમની એક આખી દિવાલ લેમિનેટેડ પ્રિન્ટ થયેલા એવૉર્ડસ થી ભરેલી હતી. એક દિવાલ પર લિસા અને કેટલાક મોડેલના ફોટા હતા.

ઑફિસમાં દાખલ થતાંની સાથે આદિત્ય, ડૉ.અડવાણી બની ગયો. લિસા નિકુળ અને શ્વેતાને આઈસકોલ્ડ જલજીરા આપી ગઈ. શ્વેતા ગણગણી. “અકરાંતિયાની જેમ ખાય એટલે જલજીરા પીવુંજ પડેને!”

નર્સે આવીને કહ્યું “મિ.શ્રીવાસ્તવ પ્લીઝ કમ વીથ મી. અનડ્રેસ એન્ડ કવર યોરસેલ્ફ વીથ ધીસ ગાઉન.”

નિકુળે ધ્રુજતા હાથે ગાઉન લીધો અને નર્સની પાછળ ગયો.

શ્વેતાએ પાસે પડેલું ફોર્બ્સ મેગેઝીન વાંચવા માડ્યું. પંદરેક મિનીટમા શારીરિક તપાસ પુરી થઈ. લિસાએ શ્વેતાને કહ્યું “પ્લીઝ, ડૉકટર વોન્ટસ યુ ઇન કન્સલટિંગ રૂમ”

“થેક્સ” શ્વેતા લિસાની સાથે કન્સલ્ટિંગ રૂમમાં ગઈ
કન્સલટિંગ રૂમમા નિકુળ અને શ્વેતાની સામે ડૉ.અડવાણી બેઠો હતો. એણે શરૂ કર્યું-

“નિકુળ ઇઝ એક્સેલન્ટ કેન્ડિડેટ ફોર SRS. સેક્સ રિએસાઈન્મેન્ટ સર્જરી (Sex Reassignment Surgary) કે વેજીનોપ્લાસ્ટિ (Vaginoplasty) કહેવાય એ સહેલાઈથી સફળ થઈ શકે એમ છે. આટલા વર્ષો સુધી એમણે શામાટે માનસિક રિબામણી ભોગવી તેજ મને સમજાતું નથી. નિકુળ ઈન્ટરસેક્સ ડિફોરમિટિસ સાથે જન્મ્યા છે. ખરેખર તો આ કરેક્શન નાની ઉમ્મરમાંજ થવું જોઈતું હતું. હજુએ મોડું નથી થયું. હું તમને Care of the Patient Undergoing SRS ની એક બુક આપીશ. એ ધ્યાનથી વાંચજો. સાથે બે સીડી આપીશ. એમાં શરીરશાત્રના અને સર્જરીના કેટલાક વાસ્તવિક ચિત્રો છે. એને બિભસ્ત ના ગણશો. તમે શાંતીથી જોજો અને એનો અભ્યાસ કરજો. તમને બુક અને સીડી રિફર કર્યા પછી કોઈ પણ પ્રશ્ન હોય તો એની નોંધ રાખજો. હું એનો ખુલાશો કરીશ. બધીજ સર્જરી હુંજ કરીશ. સર્જરી પહેલા કમ્પ્લીટ ફિઝીકલ કરાવવી પડશે. સેક્સ હોર્મોન્સ થેરેપી લેવી પડશે. બ્રેસ્ટ ઔગ્મેનટેશન સર્જરી, ફેસિયલ ફેમિનાઝેશન સર્જરી પણ લાઈન અપ કરવી પડશે. નિરાલીભાભી સરસ ભજન ગાતા હતા. એમના જેવો સુરીલો અવાજ કરવા માટે જરૂર પડે તો વોઇસ પીચ એલિવેટિંગ સર્જરી પણ કરીશું. મારે તમને નિકુળમાંથી નિરાલીભાભીમાં બદલવા છે….જો તમારી તૈયારી હોયતો!”

નિકુળ અને શ્વેતા સ્તબ્ધતાથી એને સાંભળી રહ્યા.

“એક વાતની મારે સ્પષ્ટતા કરવી જોઈયે. આ જીવન પરિવર્તનનો સવાલ છે. સેક્સની સાથે ઘણું ઘણું બદલાશે. સામાજિક સંબંધો પણ બદલાશે. પશ્ચિમના સમાજમાં એ અઘરું નથી …પણ આપણો ભારતનો સમાજ…યુ નો બેટર ધેન મી. આટલા વર્ષ પુરુષ તરીકે ગાળ્યા પછી સ્ત્રીત્વ સ્વીકારવા માટે કદાચ સાઈકો થેરેપીની પણ જરૂર પડે. એ તમારી પોતાની માનસિક તૈયારી પર આધાર રાખે છે. આ સર્જરીમાં રિવર્સલની શક્યતા નહિવત્ છે. તમે લંડનથી નિકળ્યા પછી મેં રાજુભાઈ સાથે ફોન પર વાત કરી લીધી છે. એમણેતો ગ્રીન સિગ્નલ આપી આશિર્વાદ આપી દીધા છે છતાં આખરી નિર્ણય તમારે કરવાનો છે.”

“બીજી એક ખાસ વાત. નિકુળે ત્રણથી ચાર મહિના અમારી સાથે રહેવું પડશે.”
“હવે હું તમને થોડા SRS ના રિઝલ્ટ બતાવીશ.”

લિસાએ લાઈટ ડિમ કરી. બીગ સ્ક્રિન પર સ્લાઈડ ધીમે ધીમે સરતી ગઈ.

વંડર ક્રિએશન ઓફ્ ડૉકટર અડવાની…
મેઇલ ટુ ફિમેલ…
બીફોર એન્ડ આફટર…

એડવર્ડ ટુ એલિઝાબેથ, બૉબી ટુ બારબરા, ડેવિડ ટુ ડોર્થી, ફ્રેન્ક ટુ ફ્રિડા, માર્ક ટુ મારિયા…એક પછી એક સ્લાઈડ્. અકલ્પીત પરિવર્તન. માનવે સુધારેલી કુદરતની ભુલો…અને છેલ્લી સ્લાઈડ… છેલ્લી સ્લાઈડમાં બિફોર સાઈડ પર માત્ર એક ફ્રેન્ચ કટ બિયર્ડ વાળો લોઇસ જ હતો. આફટરની સાઈડ બ્લેન્ક હતી. થોડીક ક્ષણો નિઃશબ્દ પસાર થઈ. છેવટે શ્વેતાએ ધીમે રહીને પુછ્યું લોઈસનું શું થયું?

ડોકટરે લિસા સામે જોઈને સ્મિત કર્યું. લિસા ઉભી થઈ. બીગ સ્ક્રિન આગળ લોઈસની બાજુના બ્લેન્ક સ્પેઇસ પાસે મારકણી અદામાં ઊભી રહી ગઈ. “આઈ એમ લોઇસ ટુ લિસા.”

અત્યાર સુધી સર્જરીની વાતો સાંભળીને સજ્જડ થઈ ગયેલા નિકુળથી બોલાઈ ગયું, “ઓહ માય ગોડ આઈ, આઈ ડોન્ટ બિલીવ ઇટ્.”

“યસ આઈ વોઝ લોઇસ. હેપીલી મેરિડ એન્ડ ફાધર ઓફ વન બેબી બૉય. લિવ્ડ ડ્યુઅલ જેન્ડર સિન્ડ્રોમ્. મારી વાઈફ લિન્ડા મારી મુઝવણ સમજી. સી રિયલી લવ્ઝ મી. કોઈકે લિન્ડાને ડૉકટર અડવાણીનું નામ આપ્યું. લિન્ડા મને અહીં લાવી. સ્વતંત્ર રીતે ડોકટરની હું જ પહેલી પેશન્ટ હતી. ડૉકટરે મારી સર્જરી તદ્દન ફ્રીમા કરી. બીજી સર્જરીઓ પણ તદ્દન નજીવી ફીમાં કરાવી આપી. હું લૉઇસમાંથી લિસા બની ગઈ.

અત્યારે હું ગારમેન્ટ ઈન્ડસ્ટ્રીમા મોડેલ તરીકે કામ કરું છું. વીકમાં ત્રણ દિવસ ડોકટરની મદદનિશ, અને પેશન્ટ ગાઈડ તરીકે કામ કરું છું. મારી એક્ષે મારા એક મિત્ર સાથે લગ્ન કર્યા છે. મારા સનને વીકમાં એકવાર મળું છું. હાલમાં મારા એક બોયફ્રેન્ડ સાથે રહું છું. વી હેવ એ ગ્રેઇટ સેક્સ લાઈફ.

વન મોર થીગ. દર બળેવ પર ડૉકટરને રાખડી બાંધું છું અને પાંચસો એક ડોલર ભેટ મેળવું છું. કાલનો આખો દિવસ હું તમારી સાથે ગાળીશ. આઈ એમ યોર ફ્રેન્ડ. કોઈ પણ અંગત કે શારિરીક પ્રશ્ન, જે તમને ડોકટરને પુછતા સંકોચ થાય, તે મને પુછી શકો છો.”

ડોકટરે દિવાલ પરની ઘડિયાળ તરફ જોતા કહ્યું “મારે હજુ એક એપોઈન્ટમેન્ટ બાકી છે. અત્યારે તમને લિસા તમારી હોટેલ પર મુકી જશે. ત્યાં જઈ જરા ફ્રેશ થઈ જાવ. થોડો આરામ કરો. હું લગભગ સાત વાગે તમને પીક કરીશ આપણે ‘ઉત્સવ’માં ડિનર લઈશુ. તમારી રૂમનું રિઝર્વેશન કાલે બપોરે બાર વાગ્યા સુધીનુંજ છે. કાલથી તમારે ન્યુજર્સીમા અમારી સાથે જ રહેવાનું છે. મમ્મીનો ખાસ આગ્રહ છે. વધુ વાત ડિનર વખતે કરીશું.

લિસા, પ્લીઝ કેન આઈ હેવ માય આફટરનુન ટી? આઈ એમ વેરી હંગ્રી. લિસાએ ડોકટર માટે મોટા થર્મોસમાંથી ચ્હા કાઢી. માઈક્રોવેવમાં ગરમ કરી. મોટા બિયર મગમા છલ્લોછલ ચ્હા ભરી. ફ્રિઝમાંથી ચાર પાંચ થેપલા કાઢ્યા ગરમ કર્યા અને ડૉકટરને આપ્યા. લિસાએ બધાને માટે કૉફિ, ક્રેકર્સ અને ચીઝ કાઢી.

શ્વેતા કોફિનો પહેલો સીપ લે તે પહેલા તો એણે પાંચ થેપલા અને પોણું મગ કૉફિને પેટમાં ઑરી દીધા હતા. શ્વેતા વિચારતી હતી કે આ માણસનું નામ ‘આદિત્ય’ ને બદલે ‘ખાધી-દૈત્ય’ રાખવું જોઈતું હતું.

કૉફિ પછી નિકુળ અને શ્વેતા, લિસાની સાથે ‘ન્યુયોર્ક પેલૅસ’ હોટેલ પર ગયા. બન્નેએ શાવર લીધો. શાવર પછી નિકુળ સોફા પર આડો પડ્યો. તે શારિરીક અને માનસિક રીતે થાકેલો હતો. શ્વેતાએ બેડ પર સુતા સુતા લિસાએ આપેલી બુકલેટ વાંચવા માંડી.

સાંજે સવા સાત વાગ્યે લોન્જમાંથી ફોન આવ્યો કે ડૉ. આદિત્ય એમની રાહ જુએ છે.

નિકુળ અને શ્વેતા નીચે આવ્યા. આદિત્યએ એની ટુ સીટર સ્પોર્ટ્સ ફરારી, વેલે માટે આપી અને ટેક્ષી કેબમાં સૌ ‘ઉત્સવ’ પર ડિનર માટે પહોંચ્યા. ફરી પાછું લંચ સમયનું જ પુનરાવર્તન. મોઢાના ત્રણ કામ. ખાવું, બોલવું અને જો નાક કામ કરતું બંધ થાય તો શ્વાસ લેવો. આદિત્ય એવો મનવ હતો કે એનું મો એ ત્રણે કામ સાથે કરતું હતું.

શ્વેતાએ ધીમે રહીને પુછ્યું “SRS નો કેટલો ખર્ચો થાય?”

આદિત્યના હાથ અટકી ગયા. એણે નાઈફ, ફૉર્ક નીચે મુક્યા. બન્ને કોણી ટેબલ પર ગોઠવી અને બે હથેળીમાં એની ચીન ગોઠવી. એણે ટગર ટગર શ્વેતા સામે જોયાજ કર્યું. શ્વેતાએ પ્રશ્ન પુછવા બદલ ક્ષોભ અનુભવ્યો.

“સારું થયું કે તમે મને પુછ્યું. મને તો એમ, કે હું મારા અંગત મિત્રો માટેજ કંઈ કરી રહ્યો છું. પણ હવે ખ્યાલ આવ્યો કે હું વ્યાપારીઓ સાથે ડિલ કરી રહ્યો છું.”

“ના ડૉકટર. પ્લીઝ ડોન્ટ મિસઅંડરસ્ટેન્ડમી, આ તો અમેરિકામા આ સર્જરી અને ટ્રીટમેન્ટનો શું ખર્ચો થાય. તે જાણવાનુ કુતુહલ થયું.”

“એ તો કોણ ફી ચુકવવાનું છે એના પર આધાર રાખે છે.”

“નિકુળ મારો મિત્ર છે. ધારોકે મારે એની ફી ચુકવવાની હોય તો?….”

“હું માનું છું કે તમે ન ચુકવી શકો”

“કેટલા ડોલર્સ્? અત્યારે ચેક લખી આપું”
“તમને ન પોસાય…. છતાંયે કહું છું…. “

“મારી મમ્મી છેલ્લા પાંચ વર્ષથી એને માટે વહુ શોધે છે. પણ બિચારી મમ્મીનો મેળ બેસતો નથી. તમારે ક્યાતો એને માટે તમારા જેવી સુંદર અને એડ્યુકેટેડ ‘ડોટર-ઈન-લૉ’ શોધી કાઢવાની અગર એને કન્વીન્સ કરવાની કે તમારા નંગને કોઈ સારી છોકરી, એની વીંટીમા જડવા તૈયાર નથી. આ ફી તમે ચુકવી શકશો? આ બે માંથી એક પણ ન થઈ શકે તો તમારે….” વાક્ય અધુરું મુકી આદિત્યે વેઇટરને બોલાવ્યો.

શ્વેતાના હાર્ટબીટ વધી ગયા. કેવો નફ્ફટ અને નટખટ છે. દિવસભર એનું ધ્યાન તો નિકુળ પર હતું. શું એણે મારું મન વાંચ્યું હશે?
રૂમ પર આવ્યા ત્યારે શ્વેતા આદિત્યના વિચારમાં હતી. નિકુળ કોઈ બીજી જ ચિંતામાં હતો. શારીરિક માનસિક રીતે સર્જરી જરૂરી હતી પણ એ સ્ત્રીત્વ પામ્યા પછી શું. પછી આ દુનિયામાં મારું કોણ. અત્યારેતો સમાજમાં નિકુળ તરીકે, પુરુષ તરીકે મારું સ્થાન છે. કંપનીમાં ઉંચો હોદ્દો છે. જીજાજી મને એની પુત્રીને સાચવું છું એટલેજ ભાવ રાખતા હશે? મારામાં નહિ પણ મારા મેડિકલ કેસમાંજ રસ લેતા હશે. શ્વેતાને પણ હવે મારામાં શામાટે રસ હોય. હવે એની નજર આદિત્ય પરજ છેને! સ્ત્રી બન્યા પછી પાર્વતિબા મને એના ધરમાં સંગ્રહે પણ નહીં. ના મારે ઓપરેશન નથી જ કરવું. કુદરતની ઈચ્છાએ જન્મ્યો છુ, એની ઈચ્છા પ્રમાણે જીવી જઈશ.

લિસા તો એના બોયફ્રેન્ડ સાથે રહી શકે છે. ઈન્ડિયામાં કન્વર્ટેડ લેડીને બૉયફ્રેન્ડ મળે ખરો? પુરુષ તરીકે પણ શારીરિક સુખથી વંચિત છુ. સ્ત્રી તરીકે શારિરીક ભુખ ભાંગે એવું કોઈ પ્રીય પાત્ર મળશે એની પણ શી ખાત્રી છે? અત્યારેજ જીજાજીને ફોન કરી ને કહી દઉં, કોઈ ઓપરેશન નથી કરાવવું. હવે શ્વેતાને જે કરવું હોય તે કરે. હું વહેલી તકે બોમ્બે જઈને કંપનીનું કામ શરુ કરી દઈશ.

નિકુળે રાજુભાઈનો ફોન જોડ્યો…

 

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૯

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૯

ત્રણ દિવસ ખુબ પ્રવૃત્તિશીલ રહ્યા. સવારે હોટેલમાં કોન્ટિનેન્ટલ બ્રેકફાસ્ટ લઈને શ્વેતા અને નિકુળ મિ.સ્મિથની ઓફિસ પર પહોંચી જતા. સાંજે એક્ષચેઇન્જ બંધ થતુ ત્યાર પછી નિકુળ જુદી જુદી ઈન્ડિયન રેસ્ટોરાન્ટમાં ડિનર માટે લઈ જતો. તે અહિ ચાર વર્ષ રહ્યો હતો. ભોમિયો હતો. ટેક્ષીને બદલે અંડર ગ્રાઉન્ડમા શ્વેતાને દોડાવતો હતો. શનીવારે એક્ષચેઇન્જ બંધ રહેતું. એણે શ્વેતાને સાઈટ સીઈંગ કરાવવાનો પ્રોગ્રામ ઘડ્યો હતો. જાણે એજ શ્વેતાનો બોસ હતો એમ વર્તતો હતો.

આજે રવીવાર હતો.
“હેન્ડસમ, આજે ક્યાં ભટકવાનું છે?”
“આજે આપણે સ્વામિનારાયણ મંદિરે જઈશું ફાવશેને?”
“મારી એક કોલેજ ફ્રેન્ડ અહિ વેમ્બલીમાં રહે છે. આપણે આજે એને ત્યાં જઈશું. મેં ગઈકાલે રાત્રે ફોન કર્યો હતો. એ આપણને લેવા આવશે. જઈશુંને?”

‘મારે થોડી નોટ્સ તૈયાર કરવી છે. યુ કેન હેવ ફન વીથ યોર ફ્રેન્ડ એન્ડ હર ફેમિલી. સાંજે આઠ વાગ્યા પહેલા હોટેલ પર આવી રહેજે.

“આજે તું મારો હસબન્ડ હોય એમ બોસિંગ કરે છેને? ખરેખર હસબન્ડ બનશે ત્યારે બહાર જવાની રજા આપશે કે કેમ તેનીયે મને શંકા છે.” શ્વેતાએ તક જોઈને તીર માર્યું.

“વો દિન કહાં કે મિયાં કે પાંવમે જુતિયાં” નિકુળ શ્વેતાની સામે જોયા વગર બોલ્યો અને સીધો પોતાના બાથરૂમમાં ચાલ્યો ગયો.

રિસેપશન ડેસ્ક પરથી ફોન આવ્યો. મિસીસ પટેલ ઇઝ વેઈટિંગ ફોર મિસીસ શ્વેતા શેઠ ઇન ધ લોબી.

શ્વેતા ઝડપથી તૈયાર થઈ ગઈ. ફ્રેન્ડને ગિફટ આપવા માટે સરસ સાડી અને એક ડ્રેસ પેક કરી દીધો. ઊર્મિ પટેલ સાથે કારમાં એને ઘેર પહોંચી. પુરણપોળી અને પાત્રાનું લંચ લીધું. એના હસબન્ડ દેખાયા નહિ.

“એઈ ઊર્મિ, જીજાજીને ક્યાં સંતાડી રાખ્યા છે? સનડે પણ જોબ પર ગયા કે શું?

“એમને કાર એકસિડન્ટ થયો હતો. હોસ્પિટલમાં છે. હવે સારું છે. બે ત્રણ દિવસમાં ઘરે આવી જશે.”
“ઓહ, આઈ એમ સોરી. મેં ખોટા સમયે આવીને તને તકલીફમાં મુકી.”
“તું આવી તે મને ઘણુજ ગમ્યું. તારી જોઈતી આગતા સ્વાગતા ન કરી શકી તેનો વસવસો છે.”
“પ્લીઝ ડોન્ટ્ સે ધેટ. હું હમણાં તો અહિં જ રહેવાની છું. આપણે પાછા મળીશું. આજે મારે બ્રોકર સાથે બે વાગ્યે મિટીંગ છે એટલે મારે નિકળવું પડશે. મને અંડરગ્રાઉન્ડ પર ઉતારી શકશે?”
“મારે હોસ્પિટલ જવાનું જ છે. હું તને તારી હોટેલ પર ડ્રોપ કરી જઈશ.”

શ્વેતાએ મોડી સાજ સુધી રોકાવાનો પ્રોગ્રામ સમય સાચવીને ટૂંકાવી દીધો. મનમાં વિચાર્યું, સાંજે નિકુળ સાથે મંદિર જઈને પાવન થઈશું.

નિકુળને સરપ્રાઈઝ આપવા હળવેથી ઈલેકટ્રોનિક કી કાર્ડથી બારણું ખોલી રૂમમાં દાખલ થઈ. ઈન્ટરકનેક્ટિંગ ડોર બંધ હતું પણ લોક ન હતું. ધીમે પગલે બારણું ખોલી નિકુળની રૂમમાં દાખલ થઈ.

અંદરનું દૃશ્ય જોતાં જ ચીસ પાડી ઉઠી. “ઓહ માય ગોડ… ઓહ માય ગોડ…. આઈ ડોન્ટ બીલીવ ધીસ…. યુ નિકુળ.. યુ…”

નિકુળ એક ઇંગ્લીસ યુવાનના આલિંગનમાં હતો. બન્ને શર્ટ વગરના હતા. શ્વેતાની ચીસથી ગભરાયલો નિકુળ,

એ યુવાનથી છૂટો પડ્યો. એણે પેલા યુવાનને કહ્યું “પ્લીઝ ગો.” પેલો ગોરીયો સો પાઉન્ડ લઈને હસતા હરતા ચાલતો થયો. જતાં જતાં શ્વેતાને કહ્યું, “લેડી, આઈ વીલ ચાર્જ યુ ઓન્લી હાફ વીથ્ સેટિસફેકસન ગેરન્ટી.

શ્વેતાએ ત્રાડ નાખી “ગૅટાઉટ”

એ સોફા પર ઢગલો થઈને બેસી ગઈ. નિકુળ બેડ પર ઉબડો પડી ધ્રુજતો હતો. ડુસકા ભરી રડતો હતો. શ્વેતાને સમજાતું ન હતું કે નિકુળ પર ગુસ્સો કરવો કે દયા ખાવી. રડવા દેવો કે સાંત્વન આપવું. આખરે એ હતો કોણ? નતો પતિ કે નતો પ્રેમી. પોતેજ કોઈ આધાર વગર સ્વપ્નબીજ વાવ્યા હતા. બાપુજીએ એને પોષણ આપ્યું હતું. નિકુળના અંગત જીવન પર મારો શો અધિકાર! આખરે એ માત્ર ધંધાકીય મદ્દદનીશ હતો. મારે ને એને શું?…મારે ને એને શું…મારે ને એને શું… ખરેખરતો હું જ મર્યાદા ચુકી હતી. એના અંગત સમયે મારે બુમાબુમ કરવાને બદલે શાંતિથી બહાર નિકળી જવું જોઈતું હતું. મેં શા માટે એની પ્રાઈવસીને ઉઘાડી પાડી. શા માટે એના આનંદમા મેં વિઘ્ન નાંખ્યું? મારે અને એને શું….મારે ને એને શું….

શ્વેતા સોફા પર બેસી રહી. નિકુળ રડતો રહ્યો.

પલ્લુ બીજી તરફ નમવા લાગ્યું. શું નિકુળ એનો કોઈજ ન્હોતો? પહેલી નજરેજ એ આંખોમા વસી ગયો હતો. એને એના હૃદયમાં નહિ તો એના મગજના એક ખુણામા સ્થાન આપી દીઘુ હતું. ખરાબે ચડેલી જિંદગીની કેટલીક વ્યથાઓ વગર પુછ્યે કહી હતી. કયા સંબધે મુશ્કેલીના સમયે એ રાત દિવસ પડખે ઉભો રહ્યો હતો? શું એ માત્ર સહકર્મચારી જ હતો? હવે પરદેશમાં એક બીજા વગર બીજું કોણ હતુ?

વ્યાવહારિક શાણપણે સુચન કર્યું, ‘શ્વેતા બી સ્પોર્ટ્’.

તે ઉભી થઈ. ફ્રિઝમાંથી પાણીનો ગ્લાસ ભર્યો. બેડ પાસે આવીને ઊંધા સુતેલા નિકુળને માથે હાથ ફેરવ્યો. “હેન્ડસમ લે પાણી પી. પછી જરા ફ્રેસ થઈ જા. આપણે સ્વામિનારાયણ જવાનું છેને? પ્લીઝ ગેટ અપ.”
“પ્લીઝ ડોન્ટ કોલ મી હેન્ડસમ. આઈ એમ ધ અગ્લીએસ્ટ પરસન ફ્રોમ ઈન એન્ડ આઉટ સાઈટ.“

“શ્વેતા આઈ એમ વેરી સોરી. આઈ એપોલોઝાઈસ. પ્લીઝ ફરગીવ મી. ધીસ વોસ ધ ફર્સટ ટાઈમ ઇન માય લાઈફ. એક્ચ્યુલી યુ સેવ્ડ મી ફ્રોમ સીન.” નિકુળ ચત્તો થયા વગરજ ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતા રડતા બોલતો હતો.

“ઇટ્સ ઓકે માય ફ્રેન્ડ. તને તારી રીતે જીવનનો આનંદ માણવાનો અધિકાર છે.”

નિકુળ પડખું ફેરવી બેઠો થયો. શ્વેતાના હાથમાથી ગ્લાસ લઈ પાણી પીધું. “ઈટ્સ નોટ ઓકે. મારી પાસે બેસ. મારે વાત કરવી છે.”

શ્વેતા એના બેડ પર નિઃસંકોચ પલાંઠી વાળી બેસી ગઈ. નિકુળનો હાથ એના હથમાં લઈ લીધો. “બોલ શું કહેવું છે.”

નિકુળે એની સામે આંખ મેળવ્યા વગર નીચી નજરે શરુ કર્યું.

“હું અને મારી બહેન નિરાલી ટ્વિન્સ. સૌને આન્ંદ હતો. એક ભાઈ અને એક બહેન. બન્ને રૂપાળા જોડિયા. અમે મોટા થવા લાગ્યા. મને ન સમજાય એવી કંઈક મુઝવણ લાગતી. નાનો હતો ત્યારે મને નિરાલીના કપડા પહેરવા ગમતા. ઢિંગલીથી રમવાનું ગમતું. પણ બધા છોકરી કહીને ચિઢવતા. હાઈસ્કુલમાં આવ્યો. મેં અનુભવ્યું કે મારા ગુપ્તાંગોનો પુરો વિકાશ થયો નથી. છાનામાના જાહેરાતો જોઈને બજારુ દવાઓ લીધી પણ કોઈ ફાયદો દેખાયો નહિ. શરીર પુરુષનું. તન અને મન નારીત્વ અનુભવતું હતું. પુરુષ તરિકે જન્મ્યો એ એક કમનસીબ અને કુદરતની ક્રુર મશ્કરી હતી એક બાયોલોજીકલ એકસિડન્ટ હતો. ન તો પુરુષ તરીકે જીવી શકતો હતો ન તો સ્ત્રીત્વ માણી શકતો હતો.”

“નિરાલી ડૉકટર હતી. મેં એને વાત કરી. એણે સાંત્વન આપ્યું. જીજાજીને કહીને રસ્તો કાઢીશું. ધીરજ રાખવા સમજાવ્યો. જીજાજી સાથે વાત થાય તે પહેલા મારી બહેને મને પ્રાચી સોંફીને આ દુનિયામાંથી વિદાય લીધી. ક્ષોભને કારણે જીજાજીને વાત ન કરી શક્યો. આજે કંઇક એક્ષપીરીમેન્ટ કરવાની કુબુદ્ધિ સુઝી. તેં મને અકુદરતી કર્મમાંથી બચાવી લીધો. આજે શર્ટ વગરના શરીર પર તું જે જોય છે તે પૌરુષ સભર ચેસ્ટ મસલ્સ નથી. એ અંડર ડેવલોપડ બ્રેસ્ટ છે.” નિકુળે શર્ટ પહેરી દીઘું

“નિકુળ! ખાત્રી રાખજે કે આજના બનાવની આપણા સંબંધ પર કોઈ અસર નહિ થાય. યુ વીલ બી માય ફ્રેન્ડ ફોર એવર.” શ્વેતાએ પ્રેમથી નિકુળના વાંસા પર હાથ ફેરવ્યો.

“પહેલા તું જરા શાવર લઈ લે. ઊર્મિએ તારે માટે ડૉગી બેગ આપી છે. મને ખાત્રી છે કે તેં સવારથી કશું ખાધું નહિ હોય. શાવર લઈને તું ખાઈ લે. એટલી વારમાં લેટ મી થિંક સમથીંગ.”

નિકુળનો ક્ષોભ ઓછો થવાને બદલે ઊલટો વધ્યો હતો. એણે શ્વેતાને કહ્યું “પ્લીઝ ગો ટુ યોર રૂમ. બાથ લઈને હું તારા રૂમમાં આવું છું”

શ્વેતા એના રૂમમાં ગઈ.

નિકુળ બાથ લઈ ને શ્વેતાના રૂમમાં આવ્યો ત્યારે તેને માટે ટેબલ પર પુરણપોળી, પાત્રા, પુલાવ કઢી અને બે શાકની ડિસ તૈયાર હતી. એજ ટેબલ પર શ્વેતા એના લેપટોપ પર કામ કરી રહી હતી. એ રાજુભાઈને ઈ-મેઇલ કરતી હતી.

શ્રી.રાજુભાઈ,
વી આર હેવીંગ ફન ઇન લંડન. ખુબ નવું જાણવાનું મળે છે. નિકુળતો લંડનનો ખૂણેખૂણો જાણે છે. ફેરવી ફેરવીને થકવી નાંખે છે. અહીં મને એક મારો કોલેજ ફ્રેન્ડ મળ્યો. ખુબજ હેન્ડસમ કોલેજમાં બધી છોકરીઓ એના પર મરતી હતી….. ખાનગીમાં કહું તો,….. હું પણ એમાની જ એક… એની વે. એની સાથે ઘણી વાતો થઈ. મેં સામાન્ય રીતે પુછ્યું કે લગ્ન ક્યારે કરવાનો છે? તે રડી પડ્યો. એણે હૈયું ખોલીને વાત કરી કે કુદરતે મને પુરુષના શરીરમાં સ્ત્રી રાખ્યો છે. કોઈને કહી શકતો નથી. સહી શકતો નથી.
નિકુળે સુચવ્યું જીજાજીની સલાહ લઈએ. ભલે એ ઓન્કોલોજીસ્ટ છે પણ એને મેડિકલના દરેક ફિલ્ડમાં સારા કનેક્શન છે. મારા મિત્રને શું સલાહ કે માર્ગદર્શન આપી શકાય? તમારા સુચનની રાહ જોઈશ.
આપને મારા અને નિકુળના સાદર વંદન. પ્રાચીને વ્હાલ.

નિકુળે એનું લેઇટ લંચ અને શ્વેતાએ એની ઈ-મેઇલ પુરી કરી.

નિકુળે હાથ નુછતા કહ્યું ” નાવ, આઈ એમ ઓકે. લેટ્સ ગો ટુ મંદિર.”

“નો નોટ ટુ ડે. આઈ એમ વેઈટિંગ ફોર માય ઈ-મેઇલ.”

શ્વેતા દર પંદર મિનિટે ઈ-મેઇલ ચેક કરતી રહી. ત્રણ કલાક પછી રાજુભાઈનો ઈ-મેઇલ આવ્યો. એણે નિકુળને બુમ પાડી “એઈ બડી જો તારા જીજાજીની મેઇલ છે. લેટ્સ રીડ ટુ ગેધર.”
બન્ને સાથે વાંચવા માડ્યા.

ડિયર નિકુ અને શ્વેતુ,
પહેલા શ્વેતાને એક વાત સમજાવી દઉં. બહેન મેં તારા કરતાં થોડી વધુ દિવાળી જોઈ છે. નિકુની વાત તેં તારા મિત્રને નામે કરી મને જગૃત કર્યો કર્યો છે. થેન્ક્સ.
નિકુ, મારે તારી માફી માંગવાની છે. નિરાલીએ મને તારી વાત કરી હતી. અમે નક્કી કર્યું હતું કે બેબી આવી જાય પછી આપણે બધાએ અમેરિકા જવુ અને જરૂરી ટ્રિટમેન્ટ કરાવવી. પણ કુદરતને એ મંજુર ન્હોતું. નિરાલી પ્રાચીને મુકીને ચાલી ગઈ. વિષાદમાં તારી વાત વિસરાઈ ગઈ. તેં પણ મૌન સેવ્યું. હું માત્ર તારીજ નહીં પણ નિરાલી પ્રત્યેની પણ ફરજ ચુક્યો છુ. નિકુ, મને માફ કરજે.
હવે અગત્યની વાત…..

અમેરિકામાં મારો એક મિત્ર છે. ડૉકટર અડવાણી. ઉમ્મરમાં મારા કરતાં નાનો છે. અમે ડોર્મમા બાજુ બાજુની રૂમમાં જ રહેતા હતા. અમે ઈન્ડિયા ક્લબ ચલાવતા હતા. પાકો દોસ્તાર. જાણે નાનો ભાઈ. એણે પ્લાસ્ટિક સર્જરીનું કર્યુ. ત્યાર પછી SRS મા સ્પેશિયાલિસ્ટ થયો. મૂળ અમદાવાદનો બાપ વગરનો છોકરો માં સાથે અમેરિકામાં સેટલ થયો છે.

શ્વેતાની મેઇલ પછી તરત જ એનો કોન્ટેક્ટ કર્યો. એની સાથે વાતો થઈ ગઈ છે. એની ન્યુયોર્કમાં પાર્ક અવેન્યુ પર કન્સલ્ટિંગ ઓફિસ છે. એનો ફોન નંબર 212-ADAVANI છે.

તમારો લંડનનો પ્રોગ્રામ કેનસલ કરી પહેલી ફ્લાઈટમાં ન્યુયોર્ક પહોંચી જાવ. જે ફ્લાઈટમા જવાના હોય તેની જાણ આદિત્ય અડવાણીને 212-ADAVANI નંબર પણ જાણ કરજો. એ તમારા ફોનની રાહ જોશે. અમેરિકા પહોંચ્યા પછી મને ફોન કરજો. ઓલ ધ બેસ્ટ.
લવ યુ.
રાજુ.

“બડી! આર યુ રેડી ફોર યુ.એસ.એ?” શ્વેતાએ કંઈક સિધ્ધ કર્યું હોય એવા ઉત્સાહથી પુછ્યું.
નિકુળે ચહેરાના સંકેતથી હકારાત્મક ઉત્તર આપ્યો. એની આંખમા ઝળઝળિયા હતા. નિકુળના જીવન પરિવર્તનના મહત્વ નિર્ણયો શ્વેતા અધિકાર પુર્વક લઈ રહી હતી. નિકુળ, હા ના કર્યા વગર શ્વેતાના નિર્ણયોમા ઘસડાતો હતો.

ફ્લાઈટ બુક થઈ ગઈ. શ્વેતાએ યુ.એસ.એ. ફોન જોડ્યો. પહેલી રિંગેજ ફોન ઉપાડાયો.

“હાય, આઈ એમ શ્વેતા શેઠ ફ્રોમ લંડન. મે આઈ સ્પીક ટુ ડૉકટર અડવાની પ્લીઝ્?”

“નમસ્તે શ્વેતાજી, હું આદિત્ય અડવાણી. તમારા ફોનની જ રાહ જોતો હતો.”

શ્વેતાએ જરા ભોંઠભ અનુભવી. મુંબઈમા સામાન્ય વાતચીતમા ચાર ભાષાનાનું વ્યાવહારિક મિશ્રણ કુદરતી રીતેજ થઈ જતું. ગુજરાતીમાં ઈંગ્લીસ, હિન્દી કે મરાઠી ક્યારે ઘુસી જતું તે બોલનારને પણ ખ્યાલ ન રહેતો.

ડૉકટર અડવાણીએ સરળ ગુજરાતીમાં વાતની શરૂઆત કરી હતી.

“ડૉકટર સાહેબ આવતી કાલેનું બ્રિટિશ એરવેઝ નું સવારે આઠ વીસની ફ્લાઈટનું બુકિંગ મળ્યું છે. JFK પર બપોરે બાર વાગે લેન્ડ થશે.”

“ડૉકટર સાહેબ નહીં, માત્ર આદિત્ય. મારાથી તો એરપોર્ટ પર આવી શકાશે નહીં પણ મારી સેક્રેટરી આવશે. તમારી બધી વ્યવસ્થા થઈ જશે.સી યુ ટુ મોરો. બાય”

ફોન કટ થયો……

બીજી સવારે લંડનથી બ્રિટિશ એરવેઝનુ પ્લેન પશ્ચિમના અંધકારને મહાત કરી ન્યુયોર્ક તરફ ઉડી રહ્યું હતું. શ્વેતા અને નિકુળ બન્નેના ભવિષ્ય અકળ હતા. બન્ને અનિશ્ચિતતાની અકળામણ અનુભવતા હતા.
નિકુળ મુઝાતો હતો…
ડૉ. અડવાણી શું સલાહ આપશે? સર્જરીથી મને પાવૈયો કે હિજડો બનાવવાનું સુચન કરશે? ના, ના મારે એવા નથી થવું. સ્ત્રીના દેખાવમાં પુરુષનો અવાજ અને બરછટતા? હું છું તે શું ખોટો છું? આ દુનિયાએ મને એક પ્રભાવશાળી પુરુષ તરીકે સ્વીકારી લીધો છે તો એ રીતેજ જીંદગી પુરી કરવામાં શું વાંધો છે. મારા સ્રૈણ સ્પંદનોને આવતા જન્મ માટે કોઈક ખૂણામાં ભંડારી દઈશ. મને કોણ સ્વીકારશે? શા માટે સંન્યસ્ત ન લેવું? જીજાજીએ પણ આધૂનિક ભેખ લીધો છેને! મારે ન્યુયોર્ક નથી જવું. મારે કોઈ અડવાણી ને નથી મળવું. પ્લીઝ કોઈ પ્લેન પાછું વાળો. પ્લીઝ્.. નિકુળ કાંપતો હતો.

શ્વેતાની આશાઓનો મહેલ પત્તાનો મહેલ સાબિત થયો હતો. જે પહેલી નજરેજ હૈયામા વસી ગયો હતો તે નિકુળ; નિકુળ રહ્યો ન હતો. MBA થયા પછી પ્રોફેશનલ કેરિયર અને સુખદ્ દાંપત્ય જીવનના સમણાઓ સેવ્યા હતા. એકાદ બે મનભાવન બાળકોની કલ્પના પણ માનસપટ પર ગોઠવાઈ ગઈ હતી. ધીમે ધીમે સરળ વહેતું જીવન ઝરણુ વિશાળ અને સુખદ સરિતામા પરિવર્તિત થાય એવું ઈચ્છતી હતી. પણ એનો જીવન પ્રવાહ તો ઊચી ભેખડો અને ખડકો પરથી નીચે પડતો અફળાતો અક્લ્પીત દિશાઓમા ભટક્તો હતો.

મનહર મલ્હોત્રા ભલે શરીરે કાળો હતો પણ દિલનો ઉજળો અને મનનો સાફ હતો. ભાભીને પરપ્રાંતિય અને પરભાષિય લાગ્યો. તન મન વગર પ્રારબ્ધ અક્ષય સાથે જોડાયુ અને ખંડાયું. એમતો રાજુ પણ શું ખોટો હતો. પણ એ તો પત્નીના વિરહમાં સંસારમા હોવા છતાં જળકમળવત્ રહેતો હતો.

અને આ નિકુળ!…… મારો હેન્ડ્સમ!…… હવે માય બડી!…… પછી?

નિકુળના પ્લીઝ..પ્લીઝ… ગણગણાટથી શ્વેતા વિચારાવસ્થામાંથી બહાર આવી…

“નિકુળ, તેં કંઈ કહ્યું?”
“નો”

JFK સુધી વગર બોલ્યે બન્ને પોતપોતાની દુનિયામાં ખોવાયલા રહ્યા. કાલના જીવનના રંગો કેવા હશે તેની બન્નેને ખબર ન હતી. હે જાનકીનાથ! શું તમને પણ અમારી જેમ કાલની ખબર ન્હોતી?

વહેતી વાર્તા શ્વેતા પ્રકરણ ૧૮

 

 

 

 

 

વહેતી વાર્તા શ્વેતા પ્રકરણ ૧૮

શેઠજીએ આંખો ખોલી. શ્વેતા સામે સીધી નજર રાખીને પુછ્યું, “સંકોચ રાખ્યા વગર મનની વાત કરજે. તને નિકુળ ગમે છે?”

શ્વેતા જવાબ ન વાળી શકી. આંખ ભીની થઈ ગઈ. સસરાના સ્વરૂપે દેવતાતુલ્ય પિતા મળ્યા હતા.

“દિકરી, તેં મને જવાબ ન આપ્યો. મારો વિચાર તો રાજુ માટે હતો પણ પાર્વતિ ખુબજ જુનવાણી છે. ન્યાત જ્યાતના વાડામાંથી નીકળી શકી નથી. ખુબ સંકુચિત માનસ છે. શિવુ એને પ્રેમથી નિભાવે છે. આપણા પુજારી વલ્લભને પટેલની છોકરી વિમળા સાથે લગ્ન કરાવ્યા તે પાર્વતિને ન્હોતુંજ ગમ્યું ને! નિકુળની બહેન બ્રાહ્મણ હતી પણ પરપ્રાંતિય. તેનોએ એને વાંધો હતો. એટલે હવે રાજુ પરણવાનું નામજ નથી લેતો. નિકુળને ઘણી અકળામણ થાય પણ પોતાની ભાણેજ પ્રાચીની દેખભાળ માટે તેમને ત્યાં રહ્યો છે. ખુબ સુંદર ઠરેલ અને ખુબજ હોશિયાર છોકરો છે. એ આપણી સાથે રહેશે. મને ખાત્રી છે કે આ સંબંધથી તું સુખી જ થશે. આ તો મારા વિચાર છે. તારી મરજી વિરૂધ્ધ હું કંઈ નહિ કરું, તેની ખાત્રી રાખજે. તારો શું અભિપ્રાય છે.?”

શ્વેતા નિકુળને નામથી ભાગ્યેજ બોલાવતી. સમવયસ્ક હતી. ‘હેન્ડ્સમ” કહીનેજ બોલાવતી પાંચ પાંડવોમાં સૌથી સ્વરૂપવાન નિકુળજ હતોને? આ નિકુળ પણ તેના નામને સાર્થક કરતો હતો. એને ગમતો હતો.

“બાપુજી, તમારી ઈચ્છા, એ મારે માટે આજ્ઞા હોય. મારી સંમ્મતિ હોય તો પણ નિકુળનું શું. આજ સુધીમાં એણે એવો કોઈ પણ સંકેત આપ્યો નથી. પચાસ માણસોની વચ્ચે હસાઠીઠી કરતો, તોફાન કરતો અને મારી પણ ઠેકડી ઉડાવતો નિકુળ, જ્યારે મારી સાથે એકલો પડે ત્યારે એકદમ ગંભીર થઈ દુર નાસતો હોય એવું લાગે છે. એને સમજવો મુશ્કેલ છે.”

“બેટી, તારા બાપુજી પાસે બધી સમસ્યાનો ઉકેલ છે. આ ધંધાનુ મર્જીંગ થઈ જાય તો બન્નેને મારે યુરોપ અમેરિકા મોકલવા છે. થોડો સમય સાથે ફરો હરો. તું પાછી આવશે ત્યારે હસતે મોં એ આવશે એની મને ગળા સુધીની ખાત્રી છે.”

“હવે તું એક કામ કર. નીચે જઈને સરસ ચ્હા બનાવ. તારા દાદાજીનો પણ ચ્હાનો ટાઈમ થયો છે. દરમ્યાન હું યોગેશભાઈને પણ ફોન કરું છું. આજનું સાંજનું ડિનર તાજમાં લઈશું. તારા ભાઈ ભાભી અને સૌરભ પણ આવશે. અત્યારે જે વાતો કરી તેમાં એમની મંજુરી અને અભિપ્રાય જરૂરી છે. એમની અનુકૂળતા હોય તે પ્રમાણે રિઝર્વેશન કરાવી દઉં છું.

હું પણ નીચે આવું છું. ચ્હા પછી બીજી ખાનગી અને અગત્યની વાત પણ કરવાની છે. લેટ્સ ગો.”

સુવર્ણાબેન અને અક્ષયના નિધન પછી પહેલીવાર સુંદરલાલ આવી રીતે વાત કરતા હતા. ચ્હા પીતા પીતા એમણે ગણપતકાકાને કહ્યું, “આપણે આજે તાજમાં ડિનર માટે જઈશું.”

“ના શેઠજી મને આ ઉંમરે બધું ફાવતું નથી. અને ઘર રેઢું ના મુકાય. તમે આનંદથી જઈ આવો. આવતી વખતે મારે માટે એકાદ પરોઠા જેવું કંઈક મળે તો લેતા આવજો.”

ચ્હા પીવાઈ ગઈ. “કાકા આજે હું શ્વેતાને નીચે લઈ જવાનો છું હવે એણે પણ જાણવું જોઈયે.”
“હા ભગવાનને પગેલાગીને જજો. હું બહાર બેઠો છું. ચિંતા ન કરશો.”

સુંદરલાલ પહેલા પોતાના રૂમમાં ગયા. પછી ફોયરના ક્લોઝેટમાં કઈક કર્યુ. “ચાલ શ્વેતા, આપણા મંદિરમાં.” શ્વેતા શેઠજીની પાછળ ગઈ. શેઠજીએ લાંબા થઈ પંચદેવતાને પ્રણામ કર્યા.દિવાલ પરથી એક ધડિયાળ ઉતાર્યું. ત્યાં એક ડિજીટલ કી બોર્ડ હતું. એમણે કેટલાક નંબર પંચ કર્યા. સિંહાસન ચારેક ફુટ જેટલું આગળ ખસ્યું. વળી બીજા નંબર દબાવ્યા. એ જગ્યાની ટાઈલ્સ ખસી અને એક પગથીયુ દેખાયું. “જો દિકરી, પહેલા હું નીચે જાઉં છું. પછી તું પણ નીચે આવ. શેઠજી પગથીયા પર ઉભા રહ્યા. એલિવેટૅર પગથીયું નીચે ગયું. શ્વેતા વિસ્મય સાથે શેઠજીને અનુસરી. અંદર મોટું બેઝ્મેન્ટ હતું. તેમાં થોડા કબાટો હતા. શેઠજીએ એક મોટો કબાટ ઉઘાડ્યો. શ્વેતાનું મોં પહોળું થઈ ગયું. એ ગોલ્ડબ્રિક કે જેને કિલોગોલ્ડ બાર કહેવાય તેનાથી કબાટ ભરેલો હતો. અધધ થઈ ગયું. “શ્વેતા, આ બધું તું જોઈ લે. આજની કિંમતે લગભગ ત્રીસ કરોડનો માલ છે. બીજી બધી વાત તને તાજમાં જતી વખતે સમજાવીશ. લાલાજીને બદલે તું જ ડ્રાઈવ કરી લેજે. ચાલ દિકરી હવે ઉપર જઈએ.”

બન્ને ઉપર ગયા. બધું પૂર્વવત થઈ ગયું.

લાલાજી, ગેઇટકિપર ગુરખાની સાથે બેસીને વાત કરતા હતા. શેઠજીએ એને બોલાવીને પૈસા આપ્યા. દાદાજી અને એના માટે ક્રિષ્નામાંથી ડિનર લાવવાનું અને દાદાજીનું ધ્યાન રાખવાનું કહ્યું.

શેઠજી અને શ્વેતા કારમાં નિકળ્યા. એમણે બેઝમેન્ટની વાતનું અનુસંધાન શરુ કર્યું.

“પહેલા આપણું મકાન એક મોટા સ્મ્ગલરનું હતું. એ અને એની આખી ગેંગ એન્કાઉન્ટરમાં સાફ થઈ ગઈ. ગવર્મેન્ટે મકાનનો કબજો લઈ લીધો. લાંબા સમય સુધી એમાં કોઈ વસવાટ ન હતો. છેવટે એ બંગલો એક જાણીતા ફિલ્મ નિર્માતાએ લીધો. બે ત્રણ ફિલ્મો ફ્લોપ જતાં એણે દેવાળું કાઢ્યું. હરાજીમાં મે આ બંગલો માત્ર અટ્ઠાવીસ લાખમાં લઈ લીધો. લીધા પછી ત્રણ વર્ષે રિનોવેશન કરતાં સિલીંગમાથી એક કવર પડ્યું. કવરમાં નકશો અને થોડા નંબર હતા. રોજ રાત્રે એનો ભેદ ઉકેલવા મથામણ કરતો હતો. આખરે સફળતા મળી. બેઝમેન્ટ ખુલ્યું. ભાગ્ય ખુલ્યું. એમાં એક ડઝન જેટલી ઓટોમેટિક રાઈફલ પણ હતી. મેં એ રાઈફલ્સ અત્યારના કમિશનરને બોલાવી સુપ્રત કરી. કમિશનર સાહેબ જીવનભરના મિત્ર બની ગયા. પણ, મારામાં પણ માનવ સહજ નબળાઈ હતી. અરે હજુ પણ છે. મેં સોનાની વાત કોઈને કરી નથી. માત્ર સુવર્ણા અને ગણપતકાકાને ખબર છે. ગણપતકાકાએ સલાહ આપી કે ભાઈ સુંદર, તું તો કાબેલ છે. તારી જાતેજ ખુબ કમાશે. આમાંની અડધી સંપત્તિ તારા વારસદારને માટે જાળવજે અને અડધી લોક કલ્યાણ માટે વાપરજે. તે દિવસે પહેલીવાર એણે મને પ્રેમના તુકારાથી વાત કરી. મેં અને સુવર્ણાએ એમનું વચન સ્વીકારી લીધું.

તારા લગ્નના બે દિવસ પહેલા, તારા અને અક્ષયના નામે પચ્ચીસ કરોડ સ્વિસ બેંકમાં ટ્રાન્સફર કર્યા છે. ‘આઈધર ઓર સરવાઈવર’ એકાઉન્ટ છે અને એનો કૉડ નંબર મારી પાસે છે. તારે એ કૉડ ગોખી રાખવો પડશે. હવે એની સંપુર્ણ માલીકી તારી જ છે.

હવે હું રિટાયર્ડ થવા માંગુ છું. ગણદેવી અને નવસારીના રસ્તે મારા વડવાઓની દસ એકર જમીન છે. એના પર તરછોડાયલા વૃદ્ધો માટે ‘ગણપતાશ્રમ’ બાંધવો છે. બાજુમાં અક્ષયના નામે ફ્રી રિહેબ સેન્ટર શરુ કરવું છે. એજ કોમ્પ્લેક્ષમાં મારે માટે એક નાનો ફ્લેટ બાંધવો છે. નિવૃત જીવન, મારે મારા ગામમાં જ ગાળવું છે. સુવર્ણાને નામે, એક પગ ગુમાવનારને લાકડાનો પગ અને બન્ને પગ ગુમાવનારને વ્હિલ ચેર આપવાનું પ્લાન કરું છું.

દાણચોરની સંપત્તિ આ રીતે વાપરીશ. એમનું અને આપણું કલ્યાણ થશે. સરકારને સોંફવાનો અર્થ નથી. મોટાભાગના ગાયબ થઈ જાય અને બાકીના પ્રધાનોના પગારમાં જાય. મને મારા નિર્ણય અંગે વસવસો નથી. આ બધું કંઈ પણ આપણું નહોય તો પણ આપણા ફાયનાન્સિયલ ઈન્વેસ્ટમેન્ટથી આપણું જીવન સારી રીતે ગાળી શકીશું.

આજે કરેલી વાતોનો વિચાર કરજે. શંકા લાગે ત્યાં મને પુછજે. તારા વિચારો જણાવજે.”

શેઠજીની વાત પુરી થઈ. તાજનો દરવાજો આવી ગયો. વેલૅ એટેન્ડન્ટને કારની ચાવી આપી શેઠજી અને શ્વેતા તાજમાં દાખલ થયા.

આતંકવાદીના હુમલાથી ઘવાયલી તાજ હોટલ ફરીથી નવનિર્માણ પામી હતી. સિક્યોરિટી અને સુવિધાઓ વધી હતી.
યોગેશભાઈ, ભાભી અને સૌરભ પણ આવી પહોંચ્યા હતા. એક પછી એક કોર્સ સર્વ થતો ગયો. સુંદરલાલ પણ એક પછી એક ગણત્રી પુર્વકનું પત્તુ ખોલતા ગયા. પહેલા નિવૃત્તિની વાત, પછી મર્જીગની વાત. યોગેશભાઈને કંપનીના પ્રેસિડન્ટશીપની વાત અને છેલ્લે શ્વેતા અને નિકુળની વાત. યોગેશભાઈ ઠરેલતાથી અને ભાભી ઉત્સાહની ઉત્તેજનાથી વાત સાંભળતા રહ્યા.

“શેઠજી આપ અમારા પિતાતુલ્ય છો. તમે જે કંઈ કરશો તે અમારા કલ્યાણ માટેજ કરશો. પણ બે વાત ડંખે છે. એક તો આપની નિવૃત્તિ. બિઝનેસના સફળ અગ્રણીઓ પંચ્યાસી નેવું વર્ષની ઉમ્મર સુધી કાર્યરત રહે છે. તમારી આ વય નિવૃત થવાની નથીજ.” યોગેશભાઈ ખુબજ ગંભીરતા પુર્વક બોલતા હતા.

“બીજી વાત, હવે હું શિવુકાકાનો નોકર છું. ‘શિવરાજ કરતાં સુવર્ણા ઘણી મોટી છે. આપની ભાવના મર્જીંગની હોય પણ માર્કેટમાં એ ટેઇકઓવરજ ગણાય. હું આપનો અંગત સંબંધી છું. સુવર્ણા ફાઈનાન્સમાં સેવા આપી ચુક્યો છું. મારી વફાદારી પર પણ આંગળી ચિંધાય. ‘કોનફ્લિકટ ઓફ ઈન્ટ્રેસ્ટ’ કહેવાય. મારી ફરજ છે કે મારે આ બાબતમાં શિવુકાકા સાથે ઘણી વાત કરવી પડશે. મારે કારણે આપની યોજના પાર ન પડે તો મને ક્ષમા કરજો”

શેઠજી એની વફાદારી, પ્રમાણિકતા અને વ્યવહાર દક્ષતાને મનોમન બિરદાવતા રહ્યા. યોગેશભાઈએ ચલુ રાખ્યું,
“નિકુળ યોગ્ય પાત્ર છે. જો એ સંબધ શક્ય બને તો ખુબ આનંદની વાત છે. આખરી નિર્ણય શ્વેતાએ અને નિકુળે લેવાનો છે. અત્યારે એ શિવુકાકા સાથે રહે છે. એતો ઉદારમતવાદી છે પણ પાર્વતિબા વણિક શ્વેતાને ધરમાં સ્વીકારશે કે નહિ તે કળવું મુશ્કેલ છે.”

“આપ અને શ્વેતા જે કાંઈ નિર્ણય લેશો તે અમને શિરોમાન્ય હશે એની ખાત્રી રાખજો.”

બીજે દિવસે સુંદરલાલ અને શિવાનંદ ફોન પર ત્રણ કલાક વાત કરતા રહ્યા. શુક્રવારની મિટીંગમાં શિવાનંદ, પાર્વતિબા, રાજુ, નિકુળ, સુંદરલાલ, શ્વેતા, યોગેશભાઈ, બન્ને કંપનીના એકાઉન્ટન્ટ, એટર્નિ હાજર હતા. સુંદરલાલની વાત સીધી અને સ્પષ્ટ હતી. બન્ને કંપની એક થઈ જાય. પ્રોપર્ટી અને પ્રોફિટ પચાસ પચાસ ટકા વહેંચાય. શિવાનંદ ઉભા થઈ ગયા. “સુંદરના સિત્તેર અને મારા ત્રીસ ટકા.”

“અરે શિવુ, બધું એકનું એકજ છેને! આપણે જુદા છીએ? સાથે આવ્યા, સાથે જીવ્યા, સાથે ધંધો શરૂ કર્યો. હવે વત્તા ઓછાના ભાગલા કેવા?”

“જો સુંદર! તેં મને ધંધામા ન નાંખ્યો હોત તો બી.કોમ થયા પછી કોઈ ઓફિસમાં કારકુની કરતો હોત. મારા ધંધાનો અડધો ભાર તો તેં ઉપાડ્યો છે. બાકી હું તો બામણભાઈ. આ બિઝનેસમા મારી શું ગુજાસ? તારા સેવન્ટી અને મારી ત્રીસ ટકા ઈક્વીટી અને ત્રીસ ટકા પ્રોફિટ. સેવંટી થર્ટીની પાર્ટનરશીપ. મારી વાત મંજુર હોય તોજ ડિલ કરીયે.”

આખરે નવી કંપનીની ઓનરશીપમાં સેવન્ટી થર્ટી અને પ્રોફિટ-લોસમાં સિક્ટી ફોર્ટીનું સમાધાન થયું. સુંદરલાલ ચેરમેન ઓફ ધ બોર્ડ ઓફ ડિરેકટર થયા. વર્કિંગ પ્રેસિડન્ટ અને સીઈઓ તરીકે યોગેશભાઈ અને બે વાઈસ પ્રેસિડન્ટ તરીકે શ્વેતા અને નિકુળની નિમણુક કરવામાં આવી. કોન્સોલિડેશનનું સઘળું કામ વકિલો, એકાઉન્ટોને સોંફવામાં આવ્યું. બીજે અઠવાડિયે બન્ને કંપનીના જવાબદાર ઓફિસરો અને બ્રાંચ મેનેજરોની મિટીંગ રાખવાનું નક્કી થયું. સુંદરલાલે સુચન કર્યું કે આ બધી ગોઠવણ થાય તે દરમ્યાન શ્વેતા અને નિકુળને લંડન અને ન્યુયોર્ક અનુભવ માટે મોકલવા. કોઈને શેઠજીના નિર્ણયને અવગણવાનો પ્રશ્નજ ન્હોતો.

ન ગમ્યુ એક માત્ર પાર્વતિબાને. વિધવા થયેલી યુવાન સ્ત્રી એક યુવાન છોકરા સાથે પરદેશમાં ફરે હરે એ એમના રૂઢીચુસ્ત મગજમાં બેસતું ન હતું. અરે રાજુને અમેરિકા જેવા ભ્રષ્ટ દેશમાં મોકલવામા પણ કેટલો વિરોધ કરેલો પણ શિવાનંદતો ગોઠીયા સુંદરે કહ્યું એટલે સવા વીસ. ત્યાં ગયો અને પારકા દેશની (સુરત જીલ્લા બહારની કોઈ પણ જગ્યા એમને માટે પારકો દેશ હતો.) છોકરી ઉપાડી લાવ્યો હતો. પ્રાચીને કારણે માંડ માડ નિકુળને અપનાવ્યો હવે તે પણ વાણિયણ સાથે હરવા ફરવાનો. ન કરે નારાયણ, કઈ આડુંઅવળું થાય તો નાની પ્રાચી પર કેવા સંસ્કાર પડે! સમસમીને બેસી રહેવા સિવાય બીજું થાય પણ શું? શેઠજી તો હંમેશા પોતાનું ધારેલુંજ કરતા.

શેઠજીની ગોલ્ડ બ્રીક, કેશ થવા માંડી અને ગણદેવી પાસેના એક વાડી ગામમા ‘સુંદર નગર’ બંધાવા માંડ્યું. સુનમુન બેસી રહેતા સુંદરલાલ , નિવૃત્તિની યોજનામાં રાબેતા મુજબ કરતા વધુ પ્રવૃતિશીલ થઈ ગયા. ગામથી મુંબઈ અને મુંબઈથી ગામ લાલાજીને લઈને દોડતા થઈ ગયા. યોગેશભાઈને કામને માટે દિવસના ચોવીસ કલાક ઓછા પડતા…

….અને આવા સમયે એક દિવસ એર ઈન્ડિયાના ફર્સ્ટ ક્લાસમાં શ્વેતા અને નિકુળ લંડન જઈ રહ્યા હતા. એને સ્વિત્ઝરલેન્ડની હવાઈ મુસાફરી યાદ આવી ગઈ. શરીરમાં થંડી કંપારી ફરી વળી. પાસે બેઠેલા નિકુળનો હાથ પકડી લીધો. નિકુળ આંખો બંધ કરી ઉંઘતો હતો. આજે પણ કંઈક અવ્યકત આશાઓ લઈને નિકુળ સાથે પરદેશ ફરવા નિકળી હતી. એનુ શું પરિણામ આવશે તે અનિશ્ચિત હતું. ફરી એને યાદ આવ્યું, ‘ન જાણું હું જાનકીનાથ, પ્રભાતે શું થવાનું છે.’

શ્વેતાએ રોમેન્ટિક મસ્તીની આશા રાખી હતી પણ નિકુળ થ્ંડોગાર હતો. માત્ર ઔપચારિક વાતોજ થતી. લંડન સ્ટોક એક્ષ્ચેઇન્જ્માંથી શી માહિતી મેળવવાની છે તેની વાતો કર્યા કરતો.

પ્લેન હિથરો એરપોર્ટ પર લેન્ડ થયું. ત્યાંથી લિમોઝિનમા ટ્રફાલગર પાસે આવેલી ‘હિલ્ટન’માં આવ્યા. શ્વેતાને હતું કે એકજ રૂમમાં રહેવાનું થશે પણ નિકુળે પાસે પાસેના બે ઈન્ટર કનેક્ટિંગ ડિલક્ષ રૂમ બુક કરાવ્યા હતા. એટલિસ્ટ બે રૂમ વચ્ચે ડોર હતું. શ્વેતાએ બેગ મુકી સોફા પર બેસી સામેના ટેબલ પર પગ લંબાવ્યા. બે રૂમ વચ્ચેનું ડોર ખુલ્લુ હતું. એણે બેઠા બેઠાજ બુમ પાડી, “એય હેન્ડ્સમ, ત્યાં એકલો એકલો શું કરે છે?”

“મેડમ, આપણે માટે કૉફિ બનાવું છું” નિકુળ હાથમાં કૉફિના બે મગ લઈને શ્વેતાના રૂમમાં દાખલ થયો. નિકુળતો પ્લેનમાં ખાસ્સુ ઊઘ્યો હતો. અત્યારે તે ફ્રેશ હતો. કૉફિના સીપ લેતા લેતા એણે પ્લાન સમજાવવા માંડ્યો. “મેડમ, આ કૉફિ પછી શાવર લઈને તૈયાર થઈ જા. આપણે ડિનર માટે બહાર જઈશું. ટેમરિન્ડ એક સરસ ઈન્ડિયન રેસ્ટોરાન્ટ છે વેજ અને નોન્વેજ મળે છે. તને ફાવતી વાનગી મળી રહેશે. હું કદાચ નોનવેજ લઉં તો ઈન્ડિયા જઈને ચાંપલાશ ન કરતી.”

શ્વેતાને લાગ્યું કે નિકુળ ઉઘડતો જાય છે. થાકેલી હોવા છતાં તૈયાર થઈ ને, હાથમાં હાથ પકડી રેસ્ટોરાન્ટમા ગઈ.
ડિનર લેતા નિકુળે એને સમજાવવા માંડ્યું “સેન્ટપૌલ કેથેડ્રલની નજીક પેટર્નોસ્ટરમા લંડન સ્ટોક એક્ષચેન્જ છે. તેં મિ.સ્મિથ સાથે ફોનપર બેત્રણ વાર વાત કરી છે. એમને મળવાનું છે. એ અહીના ઈક્વિટી માર્કેટ અંગ માહિતી આપશે. આપણે એમની પાસે AIM, EFT, ETC, CFD વિગેરે જાણવાનું છે.

શ્વેતાનો ઓબજેક્ટિવ જુદો જ હતો. એને અત્યારે એ બધામાં રસ ન્હોતો. એણે બગાસું ખાધું. બન્ને હોટેલ પર જઈને બૅડમાં પડ્યા. સૂતા પહેલા શ્વેતાએ પ્રભુ સ્મરણ કર્યું. નિકુળને કહ્યું કે ‘વચ્ચેનું બારણું ખુલ્લુ રાખજે. અજાણી જગ્યાએ મને બીક લાગે. બારણું ખુલ્લુ હશે તો તારા રૂમમાં આવીને તને ખાઈ નહિ જાઉં. ચિંતા ના કરતો. ગુડ નાઈટ.’

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૭

POST 138

               
                      વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૭

સૌ આતુરતાથી અક્ષયની છેલ્લી ચિટ્ઠી વાંચતા હતા…

‘પરમ પૂજ્ય પપ્પાજી, મારા વ્હાલા, વ્હાલા મમ્મીજી અને વંદનીય ગણપતકાકા.’
મારા સાદર પ્રણામ.
જેની સાથે પરસ્પર પ્રેમની ગુંથણી ન થઈ શકી, એ શ્વેતાને કોઈ પણ સંબધનું સંબોધન કરવાને હું લાયક નથી. માત્ર ક્ષમાનો યાચક બની રહું છું.

મારા મેડિકલ ટેસ્ટ દરમ્યાન થતી વાતો પરથી મને ખ્યાલ આવી ગયો કે લાંબા સંઘર્ષને અંતે કદાચ આયુષ્યરેખા થોડીક લંબાય, પણ આખરી પરિણામ તો સ્પષ્ટ જ છે. સારવારથી લંબાયલું જીવન યાતના મુક્ત તો નજ હોય. એક દિવસની યાતના ભોગવીને શેષ જીવનની યાતનામાંથી મુક્ત થવા માટે મેં જીવન સમેટવાનો નિર્ણય કર્યો છે.

આપ સૌને દુઃખ થશેજ; પણ મારી મુક્તિની સાથે આપ સૌની મુક્તિ પણ ઈચ્છું છું. કોઈને અન્યાય કરવાની ભાવના નથી પણ મારો આત્મા કહે છે કે સૌથી વધુ આઘાત મમ્મીને લાગશે. પ્લીઝ, તમો સૌ મારા મમ્મીને સાચવજો. પપ્પા તો ખુબજ વાસ્તવદર્શી છે. દુઃખને પચાવીને રોજીંદી ઘટમાળમાં એના જીવનને વહેતું રાખશે.

શ્વેતા, મેં તો તને પહેલી રાત્રેજ વૈધવ્ય બક્ષી દીધું હતું. શું આ તારું બીજીવારનું વૈધવ્ય હશે? ના, ના, મારી દૃષ્ટિએ તું વિધવા નથી. તું સધવા પણ નથી. મેં તારું અંગ અભડાવ્યું નથી. તારા સંસ્કાર અને નૈતિક નિડરતાને હું જાણું છું. તુ હજુ પરિપક્વ કુમારકા જ છે. આજે મારા જીવનના અંતિમ દિવસે થોડા કલાકો માટે મેં પરિણિત હોવાનો કાલ્પનિક આનંદ મેળવી લીધો છે. શ્વેતા તું મનગમતું યોગ્ય પાત્ર શોધીને જીવનનો સાચો આનંદ, હંમેશ માણતી રહેજે. મારી હાર્દિક શુભેચ્છા તારી સાથે જ હશે. તું મારા પપ્પા મમ્મીની દિકરી થઈને રહેજે.

પપ્પા મમ્મી હું કુપુત્ર થયો પણ તમો કમાવતર નથી થયા. સમજણો થયો ત્યારથી શંકાનો એક કિડો મગજને કોતરતો રહ્યો. ‘શું હું આપના પિંડનો પુત્ર છું? આપ મારા સાચા માવતર છો? જીવન દરમ્યાન ન પુછી શકાયલો પ્રશ્ન આજે પુછી રહ્યો છું જેનો ઉત્તર જાણવા હું જીવિત નહિ હોઉ.

હું લગભગ આઠેક વર્ષનો હોઈશ તે વખતે મમ્મીના ગામની બે ડોસીઓ આપણે ત્યાં મહિનો રહેવાના ઈરાદાએ આવી હતી. તમે બધા વાતો કરતા હતા. એક ડોસીએ મારા માથા પર હાથ ફેરવતા કહ્યું હતું કે ‘સુવર્ણાએ પારકા જણ્યાને પણ કેટલા વહાલથી અને જતનથી જાળવ્યો છે. જાણે કાનુડો અને જશોદામૈયા.’

મને ત્યારે તો કશુંજ સમજાયલું નહિ. ગણપતકાકા તરત જ મને બહાર ખેંચી ગયા હતા. બન્ને ડોસીઓતો લાંબો સમય રહેવાની હતી પણ પપ્પાએ તેમને તેજ રાત્રે બસમાં બેસાડી ગામ રવાના કરી દીધી હતી. મમ્મી તમે આખી રાત રડતા રહ્યા હતા. મેં જ્યારે તમને પુચ્છું કે પારકો જણ્યો એટલે શું, ત્યારે જવાબ આપવાને બદલે મને છાતી સરખો ચાંપીને રડતાજ રહ્યા હતા.

બાર વર્ષની ઉમ્મરે અર્થ સમજતો થયો. શંકાનો કિડો ઉધઈની જેમ મગજને કોતરતો રહ્યો. મમ્મીનો પ્રેમ અને પપ્પાની ધાકથી તમારી પાસે ખુલાશો ન મેળવી શક્યો. પપ્પા તરફથી કડવી સલાહો મળતી ત્યારે હું પારકો છું એટલે પ્રેમ વગરની શિખામણો આપે છે એમ માનતો રહ્યો. ખરેખરતો પપ્પા મને તેમની પ્રતિકૃતિ તરીકે ઘડવા માંગતા હતા.
મારુ ચિત્ત ‘હું કોણ છું’ ની શોધમાં અટવાતું હતું.

પપ્પાની અપેક્ષાઓ સંતોષવામાં હું નિષ્ફળ નિવડ્યો. અભ્યાસમાં પાછ્ળ પડતો ગયો. એમની નજર તેજસ્વી શ્વેતા પર પડી. એ કાચી માટીના લોચાને એમણે પોતાની ઈચ્છા પ્રમાણે ઘાટ આપવા માંડ્યો. શ્વેતા પપ્પાની માનસિક વારસદાર બની ગઈ. પપ્પાને હાથે એક પછી એક એવૉર્ડ લેતી, ત્યારે હું ઈર્ષ્યાથી દયામણા ચહેરે સ્ટેજ તરફ જોયા કરતો. તે સમયથી હું પારકો થઈ ગયો હોઉં એવું અનુભવતો હતો. શ્વેતાના વ્યક્તિત્વ સામે હું વામણો બની ગયો હતો. ઈર્ષ્યા અને પ્રતિશોધને કારણેજ સાદાઈથી લગ્ન કર્યા. પહેલી રાત્રેજ નિષ્ઠુરતાથી એનું સૌભાગ્ય ઝૂટવી વૈધવ્ય બક્ષ્યું હતું.

પપ્પાને જ્યારે લોહીની જરૂર પડી ત્યારે મારું લોહી મેચ ન થયું. અઢાર વર્ષની ઉમ્મરે ન તો મારો દેખાવ કે ન તો મારો અવાજ પપ્પાને મળતો આવતો હતો.

પપ્પા, મમ્મી એકવાર કહી દો કે હું તમારોજ પુત્ર છું. મારો આત્મા એ સાંભળશે. મારો આત્મા ઠરશે.

જો પુનર્જન્મ હોય તો જન્મોજન્મ હું આપનો પુત્રજ થઈશ.

એજ…આ જન્મના કુપુત્ર અક્ષયના વિદાયવંદન.’

સુંદરલાલ ઢળી પડ્યા. ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતા રહ્યા. શ્વેતાએ એમનું માથું પોતાના ખોળામા લઈ લીધું. ધીમે ધીમે માથામાં હાથ ફેરવતી રહી. સૌએ એમને મોકળા મને રડવા દીધા. હૈયાફાટ રૂદન સાથે તે બબડ્યા “દિકરા હું શું જવાબ આપું? તારી માના અસ્થિ તારી સાથે ભળી ગયા એ જવાબ પુરતો નથી? મારો અંતર આત્મા જાણે છે કે બાપ તરીકેની કોઈપણ ફરજ હું ચુક્યો નથી.

શિવાનંદ, પાર્વતિબહેન અને રાજુ, પ્રશ્નાર્થ નજરે સુંદરલાલને જોઈ રહ્યા હતા. આજે શિવાનંદને અહેસાસ થતો હતો કે બે વચ્ચેની આત્મીયતા સંપૂર્ણ ન હતી. વ્યવહારકુશળ અને લાગણીશીલ મિત્રે કેટલીક અંગત વાતો હૈયાના એક ખૂણામાં ડાબી દીધી હતી. શું અક્ષય એમનો પુત્ર ન હતો?

“ભાઈ સુંદર, મારી સાથે આટલું બધું અંતર?” શિવાનંદ ગળગળા થઈ ગયા.

“શેઠજી, મન મુકીને હૈયાનો ભાર હલકો કરો. અહિં સૌ આપણાજ છે. શ્વેતાએ પણ હકિકત જાણવીજ જોઈએ.” ગણપતકાકાએ કહ્યું.

“શિવુ, તારા રાજુનો જન્મ તો આપણે કોલેજમાં હતા ત્યારેજ થઈ ચુક્યો હતો. આપણે મુંબઈ આવ્યા પછી પણ અમને ખોળાનો ખૂંદનાર ન મળ્યો. અનેક ડોકટરોને બતાવ્યું; દોરા ધાગા અને બાધાઓ માની પણ પરિણામ શૂન્ય. હું તો ઈશ્વરેચ્છામાં માનતો હતો. સંતાપ વગરની નિર્બંધ જીંદગી આનંદથી માણવામા માનતો હતો. સુવર્ણા બાળક વગર તડફતી હતી.

એકવાર એના મામાનો તાર આવ્યો “સુવર્ણા, તાબડતોબ અહિ આવી જા”

સુવર્ણા એના મામાને ત્યાંજ ઉછરી હતી. મામાની સોળ વર્ષની દિકરી પર કોઈએ બળાત્કાર કર્યો હતો. દિકરી પ્રેગનન્ટ હતી. કોઈ પણ પુરુષથી છળી મરતી હતી. સગા બાપ અને દસ વર્ષના પ્રેમાળ ભાઈને જોઈને ગભરાઈ જતી હતી. રાડો પાડતી હતી. મામા એબોર્શન કરાવવા ઈચ્છતા હતા. સુવર્ણા મામાને ત્યાં ગઈ. મને પુછ્યા વગર એની સોળ વર્ષની બહેન અને ગામની એક દાયણને લઈને રાજકોટની પાસેના કોઈ ગામમાં પહોંચી ગઈ. ત્યાંથી મને પત્ર લખીને હકિકત જણાવી. ‘હું મારી બહેનનું બાળક આપણે માટે રાખવાની છું. દત્તક તરીકે નહિ પણ મારા પોતાના સંતાન તરીકે જ. આપણા સૌ સબંધીઓને જણાવી દેજો કે અમારી પ્રાર્થના ફળી છે. સુવર્ણા પ્રેગનન્ટ છે.’

બસ. અમારા ઘરમાં, અક્ષય અમારું વહાલસોયું સંતાન બની ગયો. મને મારો વારસદાર મળી ગયો. સુવર્ણા એને બોટલથી દૂધ પિવડાવતી. લાગણીના આવેશમા ન જોયલા ગાંડા કાઢતી. દૂધ પિવડાવ્યા પછી પોતાના સ્તન પર મધ ચોપડતી. અક્ષય લબલબ ચાટતો. સુવર્ણા માતૃત્વનો અનેરો આનંદ માણતી. અમે સુખી હતા. કોણ કહે, કે અક્ષય અમારું સંતાન નથી.”

સુંદરલાલે હાથ જોડી ઉંચા અવાજે કહ્યું “બેટા અક્ષય અમેજ તારા મા-બાપ છીએ.”

સુંદરલાલે બે ઘૂંટડા પાણી પીને આગળ ચલાવ્યું. “હું સાચો બાપ હતો. મારે મારા વારસદારને સફળતાના શિખર પર જોવો હતો. એનું ઘડતર હું મારી રીતે કરવા માંગતો હતો. મારી અપેક્ષાઓ અમર્યાદ હતી. અક્ષય પહેલા તો હોંશિયાર હતો પણ એકાએક પાછળ પડતો ગયો. મને શું ખબર કે દાયણ ડોસી અમારા સુખી જીવનમાં મોટી આગનો તણખો મુકી ગઈ હતી.

અક્ષયની નિષ્ફળતા અને મારી અપેક્ષાઓએ બાપ દિકરા વચ્ચે તડ પાડી દીધી. યોગેશની સુંદર અને સ્માર્ટ નાની બહેન પર મારું મન ઠરી ગયું. એને મેં ભાવી પુત્રવધૂ તરીકે ઘડવા માંડી.

મારી અપેક્ષાને કારણે મેં પત્ની અને પુત્ર ગુમાવ્યા. નિર્દોષ શ્વેતાનું જીવન બરબાદ કર્યું. બેટી, શ્વેતા મને માફ કરી દે. મને માફ કરી દે. હું તને ગમતા છોકરા સાથે પરણાવીશ. તમે મારી સાથેજ રહેજો. આ બધું હવે તારુંજ છે. તું તો મને છોડીને તો નહીં જાયને?”

સુંદરલાલે શ્વેતાના પગ પકડી લીધા.

“અરે, અરે બાપુજી આ શું કરો છો? મને પાપમાં ન નાંખો બાપુજી. હું જીદગીભર તમારી સેવા કરીશ.”

સ્વસ્થ ગણપતકાકાએ શેઠ્જીને ઉભા કર્યા. “આપણી શ્વેતા દિકરી ક્યાંયે નહિ જાય. આપણી સાથેજ રહેશે.”

છેવટે ગણપતકાકાએ કાંતામાસીને બુમ પાડી “કાંતા! લંચની તૈયારી કરો. હમણાં ગીતા પાઠનો સમય થઈ જશે.”
સૌએ મુંગામુંગા લંચ લીધું. રૂદન અટકી ગયું હતું. અશ્રુ સુકાઈને ગાલપર માત્ર લિસોટાજ રહ્યા હતા. કોઈને કંઈ કહેવાનું ન હતું. કોઈને કંઈ પુછવાનું ન હતું. સૌ નત મસ્તકે વાંચેલી, સાંભળેલી વાત પોતપોતાની રીતે મુલવતા હતા.

રોજ સવારે ગરુડપુરાણ, બપોરે ગીતાપાઠ, સાંજે ગુરુજીનું પ્રવચન અને ભજન. દિવસો પસાર થયા. પંદર દિવસ પછી શિવાનંદ અને પાર્વતિબા પોતાના મલબાર હિલના બંગલે ગયા.

૦૦૦૦૦૦૦૦૦૦૦૦

પૃથ્વીએ પોતાની ધરી પર ફરતા ફરતા સુર્યનારાયણની ફરતે એક પરિભ્રમણ પુરું કર્યું.

‘સુવર્ણા વિલા’ના જીવતર અને ધબકાર બદલાયા હતા. શેઠજીએ ઓફિસે જવાનું ઓછું કરી નાંખ્યું હતું. શ્વેતાએ ઓફિસના વહિવટને અને સુંદરલાલની સેવાને પ્રાધાન્ય આપી દીધું હતું.

અક્ષયના રૂમને હોમઓફિસ અને લાયબ્રેરી બનાવાઈ હતી. લાયબ્રેરીમાં પોસ્ટર સાઈઝના સુખડની ફ્રેમમાં સુવર્ણાબેન અને અક્ષયના ફોટા લટકતા હતા. સુંદરલાલ વ્યાપાર સમાચાર વાંચવાને બદલે લાયબ્રેરીમાં ફિલોસોફીના પુસ્તકો વાંચતા. ઘણીવાર રિક્લાઈનર પર બેઠા હોય, છાતી પર પુસ્તક કે પેપર હોય અને કલાકોના કલાક સુવર્ણાબેન અને અક્ષયના ફોટાને એકી નજરે જોયા કરતા.

હંમેશા સુવર્ણાબેનની તહેનાતમાં રહેતા જગદીશ અને જ્યોતીએ પોતાનો સ્વતંત્ર ફ્લેટ રાખી ત્યાં રહેવા ગયા હતા. જ્યોતી પ્રેગનન્ટ હતી. જગદીશ હવે ઓફિસમાં કામ કરતો હતો. શ્વેતાએ બાપુજીને સમજાવીને બ્રાહ્મણ વલ્લભ અને પટેલ વિમળાના લગ્ન કરાવી આપ્યા હતા. જગદીશ અને જ્યોતિના ક્વાટર્સમાં તેઓ શિફ્ટ થયા હતા.

દાદાજીને નીચેનો નાનો કોન્સફરન્સ રૂમ ફાળવી અપાયો હતો. એમને માટે બેટરી ઓપરેટેડ વ્હિલચેર આવી ગઈ હતી. રવીવારે નોકર ચાકરોને બપોર પછી કામમાંથી મુક્તિ મળતી. શ્વેતા જાતે સુંદરલાલ અને દાદાજીને ભાવતી વાનગી બનાવીને ખવડાવતી.

આજે આવોજ એક રવીવાર હતો. માત્ર સુંદરલાલ, શ્વેતા અને ગણપતકાકા જ ઘરમાં હતા. સુંદરલાલે શ્વેતાને બુમ પાડી લાયબ્રેરી રૂમમાં બોલાવી.

“બેસ બેટા, આજે મારે ઘણી વાતો કરવાની છે. આપણો બિઝનેસ કેમ ચાલે છે?”
“બાપુજી બધું સરસ રીતે સેટ થઈ ગયું છે. નિકુળ પણ ખુબજ કાબેલ છે. હસતો રમતો કામ કર્યે જાય છે.”
“બેટી જો તું અને નિકુળ ઓફિસમાં ન હોવ તો અત્યારે યથાવત ચાલી શકે ખરું?”
“જો થોડુ સેટ અપ બદલીએ તો ખુબ ઓછું ધ્યાન આપીએ તો વાંધો નહિ આવે”
“તમારા બન્નેની ગેરહાજરીમાં યોગેશભાઈથી શિવુની અને આપણી ઓફિસ સંભાળી શકાય ખરી?”
“આઈ એમ સ્યોર હી કેન હેન્ડલ બોથ બિઝનેસ. એમને બન્ને જગ્યાનો અનુભવ છે. પણ બાપુજી, સ્પષ્ટ વાત કરોને! મને કાંઈ સમજાતું નથી. કંઈ પ્રોબલેમ છે?”

સુંદરલાલ જરા અટક્યા. એણે એની ટેવ મુજબ આંખો બંધ રાખી ફરી ચાલુ રાખ્યું…

“મેં નિવૃત થવાનો નિર્ણય લઈ લીધો છે. જો શિવુ તૈયાર થાય તો બન્ને ફર્મ મર્જ કરી યોગેશભાઈને નવી કંપનીમાં પ્રેસિડન્ટ બનાવીએ. આપણે સૌ બોર્ડ્સ ઓફ ડિરેકટર તરીકે રહીને પોલિસી અને પર્ફોર્મન્સ પર કંટ્રોલ રાખીએ. તને શું લાગે છે?”

“બાપુજી અમે બધા લાકડીનો દેખાવ પુરતો ટેકો ભલે આપતા હોઈએ પણ, ટચલી આંગળી પર આખો ગોવર્ધન પર્વત તો તમે ઉંચક્યો છે. તમારા વગર બધું તૂટી પડશે અને અમે સૌ કચડાઈ જઈશું. ના બાપુજી ના. તમારાથી રિટાયર્ડ ન થવાય. તમે અહિ ઘરેથી અમને માર્ગદર્શન આપ્યા કરજો પણ નિવૃત થવાની વાત મગજમાંથી કાઢી નાખજો. મને ખબર છે કે તમે અક્ષય અને બાને ભુલી શકવાના નથી પણ લાઈફ મસ્ટ ગો ઓન.”

“બેટા ઈશ્વરે મને મારી કાબેલિયત કરતાં અને જરૂરીયાત કરતા ઘણું ધન આપ્યું છે. તારી સાત પેઢી તો નહિ પણ ચાર પેઢી સુધી ચાલે એટલું તો છેજ. એમાં એક પણ પૈસાનો વધારો ન થાય તો વાંધો આવે એમ નથી. હવે હવાતિયા મારવા નથી. મને માત્ર તારી જ ચિંતા છે.”

શેઠજીએ આંખો ખોલી. શ્વેતા સામે સીધી નજર રાખીને પુછ્યું, “સંકોચ રાખ્યા વગર મનની વાત કરજે. તને નિકુળ ગમે છે?”

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૫ અને પ્રકરણ ૧૬

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૫

બીજી સવારે ઘરના નોકર ચાકરો ઉત્સાહથી પાર્ટીની તૈયારીમા લાગી ગયા હતા. શ્વેતા શેઠજીની સાથે ઑફિસ જવા નીકળતી હતી ત્યારે અક્ષય આંખો ચોળતો નીચે ઉતર્યો. “પ્લીઝ શ્વેતા આજનો દિવસ ઑફિસ જવાનું માંડીવાળ. આપણે વાતો કરીશું. કાલથી હું પણ તમારી સાથે ઑફિસ આવીશ.”
શ્વેતાએ શેઠજી તરફ જોયું. શેઠજીએ ડોકું હલાવી હકારાત્મક સંમતિ આપી.
“ઓકે.. હું અહિથી જ થોડું કામ કરી લઈશ. આજે ત્રણેક વાગ્યે સ્મિથ એન્ડ સ્મિથને લંડન ફોન કરવાનો છે તે પણ ઘરેથીજ કરી લઈશ. આજે નર્સ પણ આવવાની છે.
બાપુજી, તમે જાતે ડ્રાઈવ કરતા નહિ. લાલાજીને લઈ જજો.
શ્વેતા એના રૂમમા જઈ બ્રિફકેઇસ મુકી આવી.
અક્ષય, તમે ફ્રેશ થઈ આવો. હું તમારે માટે બોર્નવિટા અને ઓછા તેલમાં બનાવેલા બટાકાપૌવા
બનાવી લાવું છું. શ્વેતા કિચનમાં ગઈ.
થોડિવારમાંજ નાસ્તો આવી ગયો.
“શ્વેતા તારી ડીસ ક્યાં છે? તારે નાસ્તો નથી કરવો?”
“ઑફિસે જવાની હતી એટલે બા બાપુજી સાથેજ બ્રેકફાસ્ટ કરી લીધો હતો. તમે લઈ લો. તમને ખબર છેને કે આજથી તમારા ઈન્જેકસનનો કોર્સ શરુ કરવાનો છે! નર્સ અગીયાર વાગ્યે આવશે.”
“તો લે આ ડિસમાંથી પહેલા તને પ્રસાદ ધરાવું.” અક્ષયે બટાકાપૌવાથી ભરેલી ચમચી શ્વેતાના મોં પાસે ધરી. શ્વેતાએ મોં ન ઉઘાડ્યું.
“શ્વેતા, પ્લીઝ, ટેઈક ઈટ. એ મારી ખાધેલી ચમચી નથી. આઈ નો, આઈ હેવ એઇડ. આઈ કેર ફોર યુ. ડોન્ટ વરી. યુ વિલબી સેઇફ વીથ મી.”
શ્વેતાની આંખ અને હયું રડી રહ્યું. એણે મોઢું ઉઘાડ્યું.
લંચ સુધી બન્ને જણા વાતો કરતા રહ્યા. લંચ પછી અક્ષય આરામ કરવા એના રૂમમાં ગયો. શ્વેતા એના રૂમમાં જઈને કોમ્પ્યુટર પર ઑફિસવર્ક કરવા બેઠી. અક્ષયે આરામ કરવાને બદલે કંઈક લખવા માંડ્યું. લખી રહ્યા પછી કાગળ કવરમાં મુકી, કવર ઓશિકા નીચે મુકી નિરાંતે ઊઘી ગયો.
લગભગ ચાર વાગ્યે શ્વેતા બે ગ્લાસમાં તરોપાનું પાણી લઈને અક્ષયના રૂમમાં દાખલ થઈ.
“આવ હની, મારી પાસે બેસ.” અક્ષયે ખસીને બેડ પર જગ્યા કરી. શ્વેતા બેડને બદલે પાસેની ખુરસી ખેચીને એની સામે બેઠી.”
“શ્વેતા, મેં તારું અપમાન કર્યું, તને ખુબજ અન્યાય કર્યો તો પણ તું મારી કેટલી કાળજી કરે છે! શા માટે? ડગલેને પગલે તું જીતતી આવી છે. હું હારતો આવ્યો છું. મને સમજાતું નથી કે આ મારા પ્રત્યેનો પ્રેમ છે, દયા છે કે કોઈ રમત છે?”
“તમને નથી સમજાતું?…મને યે ક્યાં સમજાય છે! કુદરત જેમ દોરવે તેમ દોરવાયા કરું છું. તમે કહ્યું તે બધુંયે હોય. કદાચ એકેય ના હોય. માત્ર સાંસ્કારિક, સામાજીક ફરજ પણ હોઈ શકે. સાથે ચાર ફેરા ફર્યાની ફરજ. બા બાપુજીના પુત્ર તરફની ફરજ.”
“હં.. અઅઅ.” અક્ષયે ઊડો શ્વાસ મુક્યો.
બન્ને વચ્ચે મૌનની પારદર્શક દિવાલ રચાઈ ગઈ.
અચાનક શાંત રૂમમા અક્ષયે મોટો વિસ્ફોટ કર્યો.
“શ્વેતા મારી એક ઈચ્છા પુરી કરશે? ચાર ફેરાની ફરજ”
“પ્રયત્ન કરીશ. શું ઈચ્છા છે?”
“આ સંજોગોમાં તારું સૌંદર્ય ભોગવવાની મારી લાયકાત અને શક્તિ નથી, પણ તારું વણબોટ્યું,… નિર્વસ્ત્ર રૂપદર્શનની ઈચ્છા છે….ચાર ફેરાની ફરજ…”
શ્વેતાએ કોઈ પ્રત્યુત્તર ન વાળ્યો. નિર્લેપભાવે એ બેસી રહી. અક્ષયે વગર બોલ્યે ઊચે સિલીંગ તરફ જોયા કર્યું. શ્વેતા વિચારતી હતી ‘વેશ્યાઓના ચામડા ચૂંથ્યા પછીએ આ અભરખો!’ મેડિકલ એક્ઝામ માટે તો ઘણી વાર વસ્ત્ર ઊતાર્યા હતા.
એ ઉભી થઈ. રૂમનું બારણું બંધ કરી સ્ટોપર મારી. બ્લુ જીન પર પહેરેલી કુર્તી ઉતારી. અક્ષય સ્થિરતાથી જોતો રહ્યો. શ્વેતાએ ભાવ વગર બે હાથ પાછળ કરી બ્રાની ક્લિપ ખોલી. બ્રા ઉતારે તે પહેલા અક્ષયે પોતાની પીઠ ફેરવી લીધી.
બસ શ્વેતા બસ…. થેંક્સ…. કપડા પહેરી લે. હિયર અગેઇન, યુ વન. આઈ લોસ્ટ.
શ્વેતાએ કપડા પહેરી લીધા. બારણું ખોલી નાંખ્યું.
સાજા થાવ. સમય આવ્યે હુંજ તમારી પાસે આવીશ. આઈ ડોન્ટ નો એબાઊટ લવ બટ આઈ કેર ફોર યુ.
“ઓકે..ઓકે..ડોન્ટ બી ટુ સેન્ટિમેન્ટલ… બીજી એક ઈચ્છા છે. આજે પૂજામાં લગ્ન વખતનું લાલ પાનેતર પહેરજે…ચાર ફેરાની ફરજ.”
શ્વેતા ખરેખર હસી પડી. ‘ચાર ફેરાની ફરજનો ઉપયોગ ઈમોશનલ બ્લેકમેઇલીંગ માટે ખરુંને? બીજું કંઈ?
“હા બસ આમજ હસતી રહે”

******* OOOOO *******

આજે જાણે શરદોત્સવ નહિ પણ લગ્નોત્સવ હોય એવો માહોલ હતો. દર વર્ષે તો શરદપૂર્ણિમા માત્ર બે મિત્રોના કુટુંબ અને ઘરના નોકર ચાકરો મળીને ઉજવતા. આજે એ ઉપરાંત યોગેશભાઈનું કુટુંબ, ડૉકટર જમશેદજી, પોલિસ કમિશનર સાહેબ, પ્રધાનશ્રી દેશપાંડે અને બન્ને ઑફિસના કી એમ્પ્લોઈઝ મળીને લગભગ સિત્તેર જણા હાજર હતા.
અક્ષયની લાગણીને માન આપીને શ્વેતા લાલ પાનેતર પહેરીને અક્ષય સાથે લક્ષ્મી પૂજન કરી રહી હતી. અને તેજ વખતે યોગેશ્ભાઈ, ભાભી અને સૌરભ આવી પહોચ્યા. એમનું ભાવભીનું સ્વાગત થયું
ભાભીએ હાથ દબાવી યોગેશભઈને કહ્યું, “તમે કેટલી ચિંતા કરતા હતા. બહેની આ પરિવારમાં કેટલી સુખી છે! મેં ન્હોતું કહ્યુ; આપણી દિકરી કરોડપતીના ઘરમાં રાજ કરશે રાજ્”. યોગેશભાઈની આંખ સજળ થઈ ગઈ. જાણે આજેજ લગ્ન હોય એમ અક્ષયે શ્વેતાને કુમકુમનો ચાંદલો કર્રી સેંથામા સિંધુર પુર્યું. શ્વેતાનું હૈયું ફફડી રહ્યું હતું. આમ કરીને, અક્ષયનો લગ્નજીવનના હક ભોગવવાનો બદઈરાદો તો નહિ હોયને! વળી એક ઈમોશનલ બ્લેકમેઇલીંગનો પ્રયાસ તો ન હોયને!
પૂજા પુરી થઈ. વિમળા મોટી છાબમાં ગુલાબની પાંખડીઓ લઈ આવી. બધાને ખોબો ભરી ભરીને આપી. લક્ષ્મીમાતાને પુષાંજલી અર્પણ કર્યા બાદ સૌએ નવદંપતિ પર પુષ્પપાંદડીનો વસસાદ વરસાવ્યો. વિમળાએ નજર ચૂકવી એક ફુલ વલ્લભ પર ફેક્યું. પણ શ્વેતાએ ચોરી પકડી પાડી. હસતાં હસતાં શ્વેતાએ વિમળા તરફ આંગળી હલાવી. ધીમે રહીને કહ્યું “પકડાઈ ગઈને?” વિમળા શરમાઈને ત્યાંથી નાસી છૂટી.
ઘરના ડોમેસ્ટિક સ્ટાફને ઉત્સવ માણવાની મોકળાશ રહે એ હેતુથી આજે સર્વિંગ માટે વેઈટર્સ અને મૅઇડસને બહારથી બોલાવ્યા હતા. બધા નાના મોટા વર્તુળોમા મન પસંદ સાથીઓ સાથે મન પસંદ વાનગીઓને ન્યાય આપતા હતા.
પહેલો રાઉન્ડ પુરો થતાં ગરબા શરૂ થયા. પ્રધાનશ્રી દેશ્મુખ, કમિશનર સાહેબ અને ડૉકટર જમશેદજી હિંચકે ઝુલતા આડી તેડી વાતો કરતા હતા,
ગરબા પછી રાસ શરૂ થયા. ટેરેસ આનંદથી ધમધમી ઊઠી. પાચ સાત મિનીટ રાસ રમ્યા પછી અક્ષય હિંચકા પર બેસી ગયો. શ્વેતા પણ એની પાસે બેઠી.
“શ્વેતા મને થાક લાગ્યો છે. હું ધીમે રહીને મારા રૂમમા જઈને સુઈ જઈશ. જો નિકુળ એની ભાણેજ પ્રાચી સાથેજ રાસ રમે છે. તારા ભત્રીજા સૌરભને પ્રાચી સાથે રમવું હશે. કેવો કિન્નાયલો નિકુળ સામે જોયા કરે છે! તું નિકુળ સાથે જોડાઈ જા. પ્રાચી છૂટી થશે તો બિચારા સૌરભને ફાયદો થશે. યુ એન્જોય વીથ નિકુળ.”
ચાલો હું તમને નીચે લઈ જાઉં. મારે તમને દવા પણ આપવાની છે. દવા લઈને ઊઘી જજો. સવારે છ વાગ્યે બીજી દવા લેવાની છે. હું તમને ઉઠાડીને આપીશ. કાલે અગિયાર વાગ્યે નર્સ આવશે. આઈ.વી ચઢાવશે.”
શ્વેતાએ અક્ષયને એના રૂમમા દવા આપી અને સુવડાવ્યો. “શ્વેતા, બાથરૂમમા, મેડિસીન કૅબિનેટમા સ્લીપીંગ પિલ્સની બોટલ છે તે અહિ મુકી જા. જો ઉંઘ ન આવે તો એકાદ લઈશ.”
શ્વેતા પિલ્સની બોટલ મુકી ટેરેસ પર ગઈ. પ્રાચીને સૌરભ પાસે મોકલીને એ નિકુળ સાથે જોડાઈ ગઈ. ગમતું યૌવન હિલોળે ચઢ્યું. રાસ, રિધમ અને રૂધિરાભિસણ વેગીલા થતાં ગયા.
લગભગ રાત્રે બે વાગે આમંત્રિતોએ જવા માંડ્યું. ત્યાંતો લાલાજીને શૂર ચડ્યું. એણે ભાંગડાની સીડી મુકી. બસ થઈ રહ્યું. લાલાજીની આજુબાજુ એક મોટું વર્તુળ બની ગયુ. લાલાજી હિરો બની ગયા. રાત્રે ત્રણ વાગ્યે જલસો પુરા થયો. સૌ વિદાય થયા. સુંદરલાલ અને સુવર્ણાબેને, શિવાનંદ અને યોગેશભાઈના કુટુંબને મોડી રાત્રે ઘેર જવા ન દીધા. બધા રોકાઈ ગયા.
કોઈને ઊઘવું ન હતું. શિવાનંદે ટિખળ કરી, “કદાચ લક્ષ્મી માતા મને પૂછે કે જાગો છો કે? હું ઊઘતો રહું અને આ વાણિયાભાઈ લાભ ખાટી જાય. પાર્વતિબા બોલ્યા “આમ પણ એતો સુવર્ણાને મેળવીને ફાવેલાજ છેને! સુવર્ણા, આજે સાચું કહેજે. તેં કોના પર ચિટ્ઠીનો ડૂચો ફેંક્યો હતો?” સુવર્ણાબેન શરમાઈ ગયા.
સુંદરલાલ અને શિવાનંદ કૉલેજના મિત્રો. એ બન્ને કોમર્સ કૉલેજના ત્રીજા વર્ષમાં ભણે. પાસેની આર્ટ્સ કૉલેજમા સાથે રખડવા જાય. સુવર્ણાબેન કૉલેજના પહેલા વર્ષમા. એની નજર શિવાનંદ પર. એણે પ્રેમ પત્ર લખ્યો. નામ જાણતા ન હતા એટલે માત્ર ‘હેન્ડસમ’નુ સંબોધન કર્યું હતું. ડૂચો કરીને શિવાનંદ પર નાંખ્યો; પણ નિશાન ચૂક્યા અને વાગ્યો સુંદરલાલને. શિવાનંદે કહ્યું સારું થયું કે આ લવલેટર સુંદર પર લખ્યો. નાનપણમાંજ મારી સગાઈ તો પાર્વતિ સાથે થઈ ચુકી છે. આ મારો ફ્રેન્ડ વાણીયા છે. ખૂબ માલદાર છે. તું ફાવશે. સુવર્ણા પણ બ્યુટિફુલ હતી. વૈષ્ણવ હતી. સુંદર સાથે, સુંદર મેળ જામી ગયો. રંગેચંગે લગ્ન થઈ ગયા હતા.
આજે પાર્વતિબા પૂછતા હતા ‘પ્રેમ પત્રનો ડૂચો કોના પર ફેંક્યો હતો?’ સુવર્ણાબેન શરમાયા. યોગેશભાઈ, હેમાલી, શ્વેતા અને નિકુળ પાસેજ બેઠા હતા. શ્વેતા વડિલોની આમન્યા સાચવવા ઉભી થઈ “હું બધાને માટે કૉફિ બનાવી લાઉં.” છેવટે સુવર્ણાબેને નરો વા કુંજરો વા જેવો ઉત્તર વાળ્યો. “જેને ધાયલ કરવા હતા તેનેજ માર્યો હતો.” સુંદરલાલે બધાના દેખતાંજ સુવર્ણાબેનને પાસે ખેંચીને ગાલ પર બકી કરી. ” આઈ લવ યુ ડાર્લિંગ.” કૉફિ લઈને આવતી શ્વેતાએ સાસુ સસરાનું પ્રેમાળ દાંપ્ત્ય નિહાળ્યું.

સુવર્ણાબેન વિચારતા હતા જે થયું તે સારુંજ થયું. બન્ને એકજ જ્ઞાતિના હતા. સુંદરલાલ ધનિક વેપારીના પુત્ર હતા. નામ પ્રમાણે ‘સુંદર’ હતા. શોખિન હતા. ‘શેઠ’ અટક પણ સુયોગ્ય હતી. શિવાનંદ વ્યાપારમા સુંદરલાલને કારણેજ હતા. શિવાનંદ તદ્દન સાદા હતા. ખાસ શોખીન પણ નહતા. સુંદરલાલની સાથે થોડી મજાક મશ્કરી કરતા પણ સામાન્ય રીતે ગંભીર રહેતા. કોઈ કોઈ વાર દુર્વાસા સ્વરૂપ પણ ધારણ કરી લેતા. પાર્વતિ માત્ર આઠ ધોરણ સુધીજ ભણ્યા હતા. તદ્દન સાદા અને ગ્રામ્ય પ્રકૃતિના હતા. મલબાર હિલના સાદા બંગલામા માત્ર ત્રણજ નોકરો હતા. બંગલાની પછવાડે એક ગાય અને એક ભેંસનો તબેલો હતો. મોટાભાગનું ઘરકામ તેઓ જાતેજ કરતા. બે કુટુંબની રહેણી કરણી વચ્ચે આસમાન જમીનનુ અંતર હોવા છતાં હાર્દિક આત્મીયતા હતી. ચિટ્ઠી દ્વારા સુંદરલાલ મળ્યા તે માટે હંમેશા ભગવાનનો પાડ માનતા હતા.
બધાએ અર્લી મૉર્નિંગ બ્રેકફાસ્ટ કર્યો. લગભગ છ વાગવા આવ્યા હતા. શ્વેતાએ કહ્યું અક્ષયને જગાડીને દવા આપવાનો ટાઈમ થયો છે. હું જઈને દવા આપી આવું. શ્વેતા ઉપર ગઈ. અક્ષયે બારણું લોક કર્યું હતું. શ્વેતાએ બારણે ટકોરા માર્યા. જવાબ ન મળ્યો. કદાચ સ્લિપીંગ પિલ્સ લઈને સુતા હશે. તેણે વધારે જોરથી બારણું ઠોક્યું. બારણૂં ન ખુલ્યું. એને ખબર હતી કે અક્ષય દવા લેતા કંટાળતો હતો. એટલેજ તો ભાઈ સાહેબ બારણા ન ખોલવાની આડાઈ કરતા હશે. હું પણ કાચી માટીની નથી. નીચેથી સુવર્ણાબેને બુમ પાડી. “શ્વેતા,એને સુવા દે. થોડી મોડી દવા લેશે”
ના બા સવારે છ વાગ્યે, બપોરે બે વાગ્યે અને રાત્રે દસ વાગ્યે દવા આપવાની છે. ખોટી દયા રાખવાનો અર્થ નથી. શ્વેતાએ ફરી બારણું ધમધમાવ્યું. એણે રીતસરનો બરાડો પાડ્યો. ખોટા ઢોંગ કરશો તો બારણું તોડીને પણ દવા તો આપીશજ. મને ખબર છે કે તમે સ્ટ્બર્ન છો. પ્લિઝ બારણું ખોલો. છેલ્લા શબ્દોએ તો એ રડવા જેવી થઈ ગઈ. નીચે બધા સાંભળતા હતા. શિવાનંદે હહ્યું. “તારો છોકરો ઢોંગીજ છે. લૅટ મી ગો.”
શિવાનંદે ઉપર જઈને બારણાને જોરથી લાત મારી.
“અક્ષયબેટા, શ્વેતા ક્યારની દવા લઈને ઉભી છે. દવા લઈને પાછો સૂઈ જજે.”
અક્ષય હંમેશા શિવુકાકાથી ગભરાતો અને માન પણ આપતો. એ જાગ્યો હશેજ એમ માનીને બને તેટલી નરમાશથી તેમણે કહ્યું.
જરા રાહ જોઈ પણ જવાબ ન મળ્યો તે ન જ મળ્યો.
એક બીજી લાત અને બારણા નો નકુચો તૂટ્યો. લાઈટ કરી શ્વેતા રૂમમાં દાખલ થઈ અને મોટેથી ચીસ પાડી. “બા જલદી આવો.” શિવાનંદ જોઈને આભા થઈ ગયા.

]
વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૬
“બા નુ કાંઈ કામ નથી. અને તું પણ નીચે જા. હું પણ નીચે આવું છું. જરા ધિરજ રાખતા શીખ.” શિવાનંદે રીતસરની આજ્ઞાજ કરી. શ્વેતાનું બાવડું પકડી ઍલિવેટરમાં ધકેલી દીધી. શ્વેતાએ કંઈક ભયાનક જોયું હતું. શું જોયું હતું તે સમજાય તે પહેલા તો શિવુકાકાએ રૂમમાંથી એને કાઢી મુકી. શિવાનંદે ફરી એક નજર રૂમમાં નાખી. અક્ષયનો નિશ્ચેતન દેહ બેડ પર ઊલટીના ખાબોચિયામા પડ્યો હતો. પાસે જ્હોની વૉકરની ખાલી બૉટલ પડી હતી. દવાની એક ખાલી બૉટલ પણ હતી. આખો રૂમ દુર્ગંધથી ભરેલો હતો. એમણે રૂમ બંધ કરી દીધો. નીચે આવ્યા.
“શિવુ, અક્ષયે દવા લીધી?” સુંદરલાલે પૂછ્યું.
“ના. એને ઊલટી થઈ હતી. હમણાં કોઈ ઉપર જશો નહિ. હું જમશેદજીને ફોન કરું છું.”
શિવાનંદે રૂમમાં ચાલતા ચાલતા ઝ્ભ્ભામાંથી સેલફોન કાઢી ધીમા અવાજે ડૉકટર જમશેદજીને ફોન કરવાને બદલે કમિશનર સાહેબને ફોન કર્યો. “સાહેબ, અક્ષયે આત્મહત્યા કરી હોય એવું લાગે છે. પ્લીઝ જલ્દી આવો. ઘરમાં હજુ કોઈને ખબર નથી. હવે હું જમશેદજીને ફોન કરીશ.” કોઈ પણ પ્રસ્તાવના વગર સીધી વાત કરી. જવાબ મળ્યો. “હું જમશેદજીને લેતો આવીશ. મારા રસ્તામાંજ છે. તમારે ફોન કરવાની જરૂર નથી.” ફોન કટ થયો. શિવાનંદે બીજો ફોન પોતાના દિકરા રાજુને કર્યો.

નિકુળને કહ્યું “જગદીશની સાથે પ્રાચી અને સૌરભને સ્કુલે મોકલી આપ. ફોન કરીને બન્ને ઓફિસની જરૂરી વ્યવસ્થા કરી દે.” સુંદરલાલ અડધી ઉંઘમા હતા. સુવર્ણાબેન વિચારતા હતા કે આજે શિવુભાઈ કેમ મોટા બોસની જેમ વર્તી રહ્યા છે!
શિવાનંદની નજર ગેઇટ પર જ હતી. હિરો હોન્ડા પર કમિશનર અને ડૉકટર બાવા આવી પહોંચ્યા. અત્યાર સુધી સૌ અર્ધજાગૃત હતા. ડૉકટર અને પોલિસ કમિશનર સાહેબને જોતા સૌ સફાળા ઉભા થઈ ગયા.
“લેટ્સ ગો” કહેતા બન્ને અક્ષયની રૂમમાં પહોંચી ગયા. એમની પાછળ શેઠજી, સુવર્ણાબેન, શિવાનંદ, પાર્વતિબેન, યોગેશભાઈ, હેમાલિ અને નિકુળ પણ પહોંચી ગયા. માત્ર શ્વેતા ચિત્તભ્રમ અવસ્થામા સિલીંગ પરના ઝુમ્મરને તાકતી નીચે બેસી રહી.
શિવાનંદે જોયું હતું તેજ હવે બધાએ જોયું. અક્ષય મોં પહોળું કરી સૂતેલો હતો. બેડ પર બન્ને બાજુ ઊલટીની ગંદકી લદપદ થતી હતી. બેડ પરજ સ્લીપીંગ પિલ્સની ખાલી બોટલ, ઢાંકણ વગરની ખુલ્લી પડી હતી. જમણે પડખે જ્હોની વૉકરની ખાલી બોટલ હતી.
“ઓ મારા દિકરા તને શું થયું?” રાડ પાડતા સુવર્ણાબેન અક્ષયની છાતી પર પડ્યા. કમિશનર સાહેબે એને ખેંચીને એક ખુરશી પર બેસાડી દીધા.
જમશેદજીએ છાતી પર સ્ટેથેસ્કોપ મુક્યું. ગરદન પર મુક્યું. નાક પાસે આંગળી ધરી. આંખની પાપણ ઉઘાડી પેન્સિલ ટોર્ચ મારી….કમિશનર સાહેબ તરફ નકારાત્મક માંથું હલાવી, પાસે પડેલી કોરી ચાદર માથાસુધી ઓઢાડી દીધી. સુવર્ણાબેન અને સુંદરલાલનું હૃદય દ્રાવક, કરૂણ કલ્પાંત શરૂ થઈ ગયું.
કમિશનર સાહેબને ઓશિકા નીચે એક કાગળ દેખાયો. એમણે એ ખેંચી લીધો. ઉભા ઉભા વાંચી લીધો. કાગળ ઘડીવાળી ગજવામાં મુક્યો.
તેમણે સુંદરલાલના બન્ને બાવડા પકડી કહ્યું “બી બ્રેવ. ઈશ્વરેચ્છા બલીયસી”
‘બધા નીચે ચાલો. આ રૂમ હાઈજીનીક નથી. હું થોડા એક્ષપર્ટ માણસોને મોકલું છું. તેઓ ઘટતી વ્યવસ્થા કરશે.’
“પણ મારે મારા દિકરા પાસેજ રહેવું છે” સુવર્ણાબેને વિનંતિ કરી.
“નો મેમ, એવરીબડી મસ્ટ ગો ડાઉનસ્ટેર.”
સુંદરલાલને શિવાનંદે સંભાળ્યા હતો. સુવર્ણાબેનનો શ્વાસ ઝડપથી ચાલતો હતો. પગમાં ઉભા રહેવાની શક્તિ ન કતી. પાર્વતિબેના મજબુત હાથોમાં લગભગ ટિંગાઈ રહ્યા હતા. ચારે જણા એલિવેટરમાં દાખલ થયા. એલિવેટરનું ડોર બંઘ થયું. “પ્લીઝ, બારણું ખોલો… મારાથી શ્વાસ નથી લેવાતો….” એલિવેટર અટક્યું. સુવર્ણાબેન ફ્લોર પર ફસકાઈ ગયા. અત્યાર સુધી ચિત્તભ્રમ થયેલી શ્વેતા દાદાજી ગણપત કાકાના ખભા પર માથું નાખીને બેઠી હતી તે સુવર્ણાબેનને જોઈને એમના તરફ દોડી. “બા શું થાય છે?” સુવર્ણાબેન જવાબ આપવાની સ્થિતિમાં ન હતા. શ્વેતાએ ચીસ પાડી, “બાવાજી, બા માઈટ હેવ એટૅક તરત નીચે આવો.” એણે સી.પી.આર શરૂ કર્યો. સુંદરલાલ ફ્લોર પરજ ઢગલો થઈ બેસી ગયા. ભાઈ ભાભી, નિકુળ, ડૉકટરબાવા અને કમિશનર સાહેબ નીચે આવી ગયા. બાવાજીએ સુવર્ણાબેની પલ્સ જોવા માંડી.
બાવાજીએ હાથ પકડી રાખ્યો. શ્વેતા હારી ગઈ…. બાવાજીએ ઠંડો પડતો હાથ છોડી દીધો…
સુવર્ણાબેન દિકરાની પાછળ ચાલી નિકળ્યા.
“ઓહ, માઈ ગોડ…આ ફેમિલીનું શું થવા બેથું છે?” ડોકટર બાવા ગણગણ્યા.
થોડા કલાક પહેલા કલ્લોલતું અને આનંદના હિલોળા લેતું કુટુંબ ન સમજી શકાય એવા શોક સમુદ્રમા ડૂબી રહ્યું હતું. સૌ પોતાના હતા. કોણ કોને આશ્વાસન આપે! ભાઈ ભાભી શ્વેતાને વળગીને બેઠા હતા. શેઠજીને ગણપતકાકા અને પાર્વતિબેન પંખો નાખતા હતા. એક મૃતદેહ, વૈભવી ઓરડાના ગંદી થયેલી પથારીમાં પડ્યો હતો. બીજો દેહ નીચે ફ્લોર પર પડ્યો હતો. દિકરાએ આત્મહત્યાથી જીવન સંકેલ્યું હતું. આઘાતને કારણે માંએ, મૃત દિકરાનો પીછો કર્યો હતો. બધા નોકર ચાકરો ‘હવે શું કરવું’ ની સુચનાની રાહ જોઈને રડી રહ્યા હતા. એક માત્ર કમિશનર સ્વસ્થતાથી ફોન પર વ્યવસ્થા કરવા રોકાયલા હતા. એમણે જમશેદજી, શિવાનંદ અને નિકુળને પાસે બોલાવી કહ્યું, “સામાન્ય રીતે સ્યુસાઈડના કેસમાં ઓટોપ્સી કરવીજ પડે પણ અક્ષયનો એક લેટર અને જે એવિડન્સ મળ્યા છે એનો ઊપયોગ કરીને કોરોનર પાસે બધું ઓકે કરાવી લીધું છે. ડૉ.જમશેદજી સુવર્ણાબેનને માટે કાર્ડિયાક એરેસ્ટનું ડેથ સર્ટિફિકૅટ આપી દેશે. હમણાં સેનેટરી ડિપાર્ટમેન્ટની ટીમ આવશે એ સ્પેશિયલ કેમિકલ્સથી રૂમ સાફ કરી જશે. મેં સિનીયર ઈનસ્પેકટર મિ. મલહોત્રાને અને તેની પત્નીને બોલાવી છે. બન્ને શ્વેતાના મિત્રો છે. ઓફિસિયલ અને પર્સનલ બાબતોમા જરૂરી મદદ કરશે. જો કોઈની ખાસ રાહ જોવાની ન હોયતો આજેજ સાંજ સુધીમા અગ્નિદાહ કરી દેજો. હું કાલે સવારે આવીશ. મારી પાસે અક્ષયનો કાગળ છે. આવતી કાલે લેતો આવીશ. નિકુળ, તું ડોકટરને એમની ક્લિનિક પર લઈ જા અને ડૅથ સર્ટિફિકૅટ લેતો આવ”
મનહર મલ્હોત્રા અને એની પત્ની કાશ્મિરા અડધા કલાકમાં આવી ગયા. બપોરે બાર વાગ્યે ઊધનાથી રાજુ અને તેના ગુરુજી પણ આવી ગયા. મલહોત્રાએ અંતિમક્રિયાની વ્યવસ્થા સંભાળી લીધી. સુંદરલાલની પડખે હવે ગણપતકાકા, શિવાનંદ, અને પાર્વતિબેન હતા. યોગેશભાઈ, હેમાલિભાભી અને બહેનપણી કાશ્મિરા, શ્વેતાને સંભળતા હતા. સ્કુલેથી આવેલા સૌરભ અને પ્રાચીની કાળજી નિકુળ લેતો હતો. મલ્હોત્રા અને રાજુએ અન્ય ભાર ઉપાડી લીધો હતો.
ખાસ સંબંધ ન હતો તોયે બાજુના બંગલામા રહેતી બોલીવુડની અભિનેત્રી નિલીમા શેઠજી અને શ્વેતાને મળવા આવી ગઈ હતી. તેના નોકર સાથે બધાને માટે ચ્હા કૉફિ અને બિસ્કીટ મોકલ્યા હતા.
શ્મશાનભૂમી સુધી પગપાળાજ જવાનો સુંદરલાલનો આગ્રહ હતો, પણ રાજુ અને મલ્હોત્રાને વ્યાવહારિક ન લાગ્યું. એમણે શબવાહિની અને કારમાંજ જવાની વ્યવથા કરી દીધી.
ગુરુજી મરણોક્તર ધાર્મિક વિધિઓમાં માનતા નહતા. એમના વિચારો વૈજ્ઞાનિક હતા, તેઓ સ્વામી સચ્ચિદાનંદજીના મિત્ર હતા. પણ પાર્વતિબેનની ઈચ્છાને માન આપી મૌન રહ્યા. વલ્લભે ષટ્પિંડ વિધિ કરાવ્યો. સાંજે સુર્યાસ્ત પહેલા અનેક સ્નેહીજનોની હાજરીમાં સુંદરલાલને હાથે પત્ની અને પુત્રને અગ્નિદાહ દેવાયો.
ઘેર આવીને શ્વેતાએ સુંદરલાલના ખોળે માથું ઢાળી દીધું. કોઈ પણ અવાજ વગર શ્વેતા અને સુંદરલાલની આંખો અશ્રુ સરિતા વહાવતા હતા. સુંદરલાલ શ્વેતાના માથાપર હાથ ફેરવતા રહ્યા. પાર્વતિબાએ પાસે આવી રડતા રડતા કહ્યું “દિકરી.. લાવ તારો હાથ આપ.” શ્વેતાએ યંત્રવત હાથ લાંબો કર્યો. પાર્વતિબાએ ડૂસકા લેતા શરદપુર્ણિમાના ઉત્સવ વખતે પહેરેલી લાલ ચૂડિયો ઉતારવાની શરૂઆત કરી. સુંદરલાલે એકાએક ત્રાડ નાંખીને શ્વેતાનો હાથ ખેચી લીધો. મારી દિકરીનો હાથ કદીયે અડવો નહિ રહે.
અત્યાર સુધી કઠણ કાળજુ રાખી કાર્યવાહી સંભાળતા શિવાનંદ પોક મુકીને રડી પડ્યા. સૌ કોઈ રડતા રહ્યા. મન મુકીને રડવું જરૂરી પણ હતું. છેવટે સ્વજનોનો રૂદન પ્રવાહ ધીમો પડ્યો. હેમાલિભાભીએ નમસ્કાર કરીને સુંદરલાલની રજા લીધી. “દિકરીના ઘરમા, શોક ના દિવસોમા પિયેરના વડિલોથી નહિ રહેવાય એ આપણા સમાજનો ધારો છે. દિવસક્રિયા થઈ જાય પછી આવીશું અને શ્વેતા દિકરીને અમારી સાથે લઈ જઈશું.”
“ના ભાભી, હવે આ જ મારું ઘર છે. મારા બાપુજીને એકલા મુકીને હું ક્યાંયે નહિ જાઉં. સરિતા અને શ્વેતા વહેવા માંડ્યા પછી કદીયે મૂળ સ્થાને પાછી નહિ ફરે.”
શ્વેતા ઉભી થઈ ભાઈ ભાભીને વળગી. “મારી ચિંતા ન કરશો. ઓન્લી આઈ નીડ યોર બ્લેશિંગ્સ. આઈ લવ યુ.”
ભાઈ-ભાભી સૌને નમસ્કાર કરી રડતે હૈયે દિકરી જેવી બહેનને અજ્ઞાત ભાવીમા છોડી વિદાય થયા. ગુરુજી, નિકુળ અને પ્રાચી શિવાનંદને ત્યાં ગયા. પાર્વતિબા, શિવુકાકા અને રાજુ રોકાઈ ગયા હતા.
બીજી સવારે જ્યારે કમિશનર સાહેબ એમની પત્ની સાથે આવ્યા ત્યારે વલ્લભ ગરૂડપુરાણ વાંચતો હતો. આજનો અધ્યાય પૂરો થતાં, સૌએ સેન્ટ્રલ હોલમાં બેઠક લીધી. કાંતામાસી બધાને પાઈનેપલ જ્યુસ આપી ગયા.
કોઈપણ પ્રસ્તાવના વગર સાહેબે શરૂ કર્યું. ” શેઠજી મારે આપ સૌની ક્ષમા માંગવાની છે કે કેટલાક જરૂરી રોકાણોને કારણે શ્મશાન યાત્રામા અમે હાજર ન રહી શક્યા. આઈ એમ સોરી શેઠજી. સોરી શ્વેતા. આપને ખ્યાલ હશે કે સ્યૂસાઈડ કરતા પહેલા અક્ષયે પત્ર લખ્યો હતો. થોડા વેરીફિકેશન માટે અને અમારા રૅકર્ડ માટે જરૂરી હોવાથી મારી સાથે લઈ ગયો હતો.
કોઈપણ ઘરમાં જ્યારે અક્સ્માત કે આત્મહત્યાનો બનાવ બને ત્યારે પોલીસ ડિપાર્ટમેન્ટની પહેલી શંકા કુટુંબની વ્યક્તિ અને ઘરના નોકર ચાકર પરજ થાય. મારી શંકા આપણી શ્વેતા પર હતી”
કમિશનર સાહેબ જરા અટક્યા. સૌના જીવ તાળવે ચોંટી ગયા. શ્વેતા ધ્રુજી ઉઠી. શ્વેતા પાર્વતિબા પાસે બેઠી હતી. બીજી બાજુ કમિશનર સાહેબના પત્ની આવીને બેસી ગયા.
સાહેબે ફરી શરૂ કર્યું. “અક્ષયના મનમેળ વગરનું લગ્ન જીવન, એનું કેથી અને અન્ય સ્ત્રીઓ સાથેનું વ્યભિચારી જીવન, રોગિષ્ટ શરીર, અક્ષયને બાદ કરતાં કાયદેસરની કરોડોની વારસદાર શ્વેતાજ હતી. મોટિવ શ્વેતા તરફ આંગળી ચીંધતો હતો. મારા ધ્યાનમાં હતું કે શ્વેતા અક્ષયને એની રૂમમાં મુંકવા ગઈ હતી. મુકીને આવ્યા પછી ખુબ આનંદથી નિકુળ સાથે રાસ રમી હતી.”
શ્વેતાને હળવા સ્મિત સાથે પૂછ્યું “કેપ્ટન મારી જગ્યાએ તું હોય તો શું માને?”
કેપ્ટન સંબોધનની સાથેજ ગૃહિણી મટીને શ્વેતા જાણે યુનિફૉર્મમાં હોય તેમ ટટાર થઈ ગઈ.
“સર આપે ડિસ્ટન્ટ પાસ્ટ અને છેલ્લા બનાવો જોયા, પણ વચ્ચેનો અડતાળીસ કલાકનો અમારો અંગત સમય ચૂકી ગયા. કેથી અક્ષયના જીવનમાંથી નીકળી જતાં એમનામાં આવેલા પરિવર્તનની જરાયે નોંધ લીધી નથી. આપે મારો આગલો પર્સનલ રેકોર્ડ તપાસ્યો હોત તો આપને ખાત્રી થઈ હોત કે મેં મારા જીવન પ્રત્યેના નિર્ણયો, સંવેદનશિલતાથી નથી લીધા પણ ફરજને પ્રાધાન્ય આપીને લીધા છે. સવારે બારણું ખોલવાની કોશિશ કરી ત્યારે બારણું અંદરથી લોક કરેલું હતું. બહાર નીકળી ગયા પછી અંદરર્થી કેવી રીતે આગળો મારી શકું? મેં જો બળજબરીથી પિલ્સ આપી હોય તો અક્ષય મારા ગયા પછી લોક કરવાને શક્તિમાન ન રહે. એણે પિલ્સ લીધા પહેલાજ અંદરથી ડોર લોક કર્યું હોવું જોઈએ. પિલ્સની બોટલ મેં બૅડ પાસે મુકી હતી એટલે એના પર મારા ફિંગરપ્રીન્ટ્સ હોય પણ બૉટલની કેપ પર અક્ષયનાજ ફિંગરપ્રીન્ટ્સ હોવા જોઈએ. લીકર બોટલ પર પણ એનાજ ફિંગરપ્રીન્ટ્સ હશે. શું આપને અંદરમા આગળા, અને બૉટલો પરની ફિંગરપ્રીન્ટ્સ તપાસવાનો વિચાર ન આવ્યો?
“શાબાશ દિકરી શાબાશ. આઈ એમ પ્રાઉડ ઓફ યુ.” કમિશનર સાહેબે ઉભા થઈ ને શ્વેતાના કપાળ પર દીર્ઘ આશિષ ચુંબન આપ્યુ.
“સેનેટરી ટીમ સાથે સાદા ડ્રેસમાં મેં બે ડિટેકટિવને પણ મોકલ્યા હતા. તેં માત્ર બે મિનીટમાં જે કહ્યું તે બે ડિટેકટિવોએ છ કલાકની મહેનતે સિદ્ધ કર્યું છે. કેપ્ટન! યુ આર ક્લિન. તારા દિલ દિમાગમાં ગરમ લોહી વહેતું થાય એ માટેજ મેં વાત આ રીતે રજુ કરી હતી. ઈટ ઈઝ નોટ ઈઝી, બટ યુ મસ્ટ ઓવરકમ ફ્રોમ ગ્રીફ.”
“શેઠજી આપે જે ગુમાવ્યું છે તેનો આઘાત તો લાંબા સમય સુધી રહેશે. સમય સમયનું કામ કરશે. જે ગયું છે તે પાછું મળવાનું નથી. તમારી પાસે આ અમુલ્ય રત્ન છે. એને સાચવશો. જીવન સફળ થઈ જશે.”
સૌ અવાચક બની શ્વેતા અને એને વળગીને ઉભેલા કમિશનર સાહેબને જોઈ રહ્યા. એમણે અળગા થઈ એક ફાઈલ શ્વેતાના હાથમાં મુકી. “આમાં પોલીસ રિપોર્ટ, કોરોનર રિપોર્ટ અને ખાસતો અક્ષયના છેલ્લા પત્રની થોડી નકલો છે. સાચવી રાખશો. કદાચ ભવિષ્યમાં ઉપયોગી નિવડે. મૂળ નકલ અમારા પોલીસ રેકૉર્ડ માટે રાખી છે.”
કમિશનર અને એના પત્નીએ સૌને વિદાય વંદન કર્યા. શ્વેતાએ અને રાજુએ એમના ચરણસ્પર્શ કર્યા. શ્વેતા તદ્દન સ્વસ્થ હતી. સૌ કોઈ અક્ષયનો પત્ર વાંચવા અધિરા થઈ ગયા હતા. મહેમાનના ગયા પછી શ્વેતાએ ફાઈલમાંથી પત્રની નકલ બધાને આપી. સૌ વાંચવા લાગી ગયા.

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૪

POST 131

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૪

             સાંજ સુધીમા શ્વેતાએ અક્ષયની ખબર કાઢવા સુવર્ણાબેનને ચાર વખત ફોન કર્યા. સુવર્ણાબેને કહ્યું પણ ખરું ‘બેટા ઓફિસનું કામ કરવા વાળાતો ઘણા છે. તું ઘરે આવી રહે. બે ચાર કલાકની ઉંઘ કાઢી લે, નહિતો તારી તબિયત બગડશે.’

…..શ્વેતા સાંજે ઘરે વહેલી પહોંચી. અક્ષય બેડપર બેઠો બેઠો ન્યુઝ પેપર ઉથલાવતો હતો. શ્વેતાએ એના કપાળ પર હાથ મુક્યો. તાવ ન હતો. એ પોતાના રૂમમા કપડા બદલવા જતી હતી. અક્ષયે તેનો હાથ પકડી રોકી. “શ્વેતા, તારો રૂમ આ છે. તું ગેસ્ટ રૂમમાં કેમ સુવે છે?”

“ના આ રૂમ તમારો છે. મારો રૂમ સામે છે. એ ગેસ્ટરૂમ નથી. એ મારો પર્સનલ રૂમ છે.”

“શ્વેતા પ્લીઝ કમ બેક ટુ અવર રૂમ. મને માફ કરી દે. હવેથી હું તારો છું. માત્ર તારોજ. તને ખબર છે? કેથીને પોલિસ પકડી ગઈ છે. પેપરમાં છે.”

“હશે. હુ કેરસ.” શ્વેતાએ બેફિકરાઈથી કહ્યું. એણે વિષય બદલ્યો. “તમે કાંઈ ખાધું?”

“ના, ભુખ છે પણ ખવાતું નથી. બપોરે બોર્નવિટા પીધું હતું.”

“ઓકે, તમે બેસો. હું ચેન્જ કરી લઉ. થોડો નાસ્તો લઈ આવું. આપણે બન્ને સાથે નાસ્તો કરીશું. બી ગુડ બોય્.” અક્ષય શ્વેતાને જતી જોઈ રહ્યો.

સાજે સાત વાગ્યે રાજુ આવી પહોંચ્યો. સફેદ લેંઘો અને કેશરી ઝભ્ભો. ગળામાં ક્રિસ્ટલની માળા અને કપાળ પર શંકુ આકારનું લાંબુ તિલક. પુરો સાડા છ ફુટ ઉંચો રાજુ, ડોકટર કરતાં પ્રભાવશાળી સંન્યાસી વધારે લાગતો હતો. હાથમા નાની મેડિકલ બૅગ હતી. આવતાની સાથે સુંદરલાલ, સુવર્ણાબેન અને પાસે ઉભેલા ગણપતકાકાને વાંકો વળી પગે લાગ્યો. એને ઔપચારિક ઓળખાણની જરૂર ન પડી. સામે ઉભેલી શ્વેતાને નમસ્કાર કહ્યા. એણે કહ્યું “લેસ્ટ ગો ટુ યોર રૂમ શ્વેતા. લેટમી સી અક્ષય.” ઘરથી જાણીતો રાજુ બધાની રાહ જોયા વગર બબ્બે પગથીયા ચડતો અક્ષયની રૂમમાં પહોંચી ગયો. બધા એની પાછળ આવી પહોંચ્યા.

“એઇ અક્ષય! વોટ હેપન? લગ્ન પછી જાડા થવાય અને લાલ થવાય. તુંતો પાતળો અને પીળો થઈ ગયો.” હસતા હસતા અક્ષયને તપાસ્યો. “ચાલ હવે આરામ કર. ”

બધા નીચે આવ્યા. થોડીવારમાં જ ડૉ.જમશેદજી આવી પહોંચ્યા. આવતાની સાથેજ કહ્યું “હું ટો ભુખથી મરવા પડિયો છું. આપને પેલ્લા ખાઈ લઈયે પછી બધ્ધી વાત. સુવરના, તારા કુકે મારા માતે શુ બનાઈવુ છે?”

જમશેદજી જ્યારે જ્યારે સુવણાબેનને ‘સુવરના’ કહેતા ત્યારે શેઠજી ત્રાંસી નજરે એની સામે જોઈને હસતા. સુવર્ણાબેન મીઠો છણકો કરતા.

“બાવાજી તમને ભાવતી પુરણપોળી અને કંદપુરી બનાવી છે. ફાવશેને?”

“બઉ સરસ, બઉ સરસ. તને મારો ટેસ્ટ બરોબ્બર ખબર છે. વેરી ગુડ. રાજુ ડિકરા, આ લોકો ખવરાવવાની તૈયારી કરે એતલામા આપને બન્ને પાંચ મિનીટ રિઝલ્ટ ડિસકસ કરી લઈએ.” બન્ને ફેમિલી હોલની બાજુના ફેમિલી કોન્ફરન્સ રૂમમા ગયા. પાંચ મિનીટને બદલે પોણા કલાકે વાતો કરી બહાર નિકળ્યા. આડીઅવળી વાતો કરતા બધાએ ડિનર પતાવ્યું.

શ્વેતા અક્ષયની ડિશ એના રૂમમાં લઈ ગઈ. પણ અક્ષયને ઉબકા આવતા હતા. ખાસ ખાધું નહિ.

ડિનર પછી ડૉ.જમશેદજીએ કહ્યું. “સુંડર, ચાલ આપને જરા વાત કરી લઈએ. શ્વેટા, તું પન ચાલ. સુવરના તું અક્ષય પાસે જઈને બેસ,”

“દાકતર બાવા, હું મારા દિકરાની મા છું. મને કેમ બહાર કાઢો છો?”

” ટુ મા છે એતલેજ તો તને બા’ર કાઢી છે.”

“ડૉકટર એમને પણ આવવા દો.” રાજુએ કહ્યું.

“ગણપતકાકા તમે પણ આવો” શેઠજીએ કહ્યું. સૌ જાણતા હતા કે ગણપત કાકા નોકર હોવા છતાં ઘરના વડિલ જેવું માન અને પ્રેમ પામતા.

બંધ બારણે વાત શરૂ થઈ. રાજુએ જ વાત માંડી.

“અનુભવી વડિલ ડોકટરે ખુબ સરસ કામ કર્યું છે. સવારે જરૂરી સેમ્પલ લેબમા મોકલ્યા એટલે ઘણો સમય બચી ગયો. હવે રિઝલ્ટ્સ આવી ગયા.” રાજુએ ફરી રિઝલ્ટ પેપર્સ ઉથલાવ્યા. સૌની નજર રાજુ પર મંડાયલી હતી. ઉંડો શ્વાસ લઈને બોલ્યો “બધાજ લિવર ફંકશન ટેસ્ટ્સ એબનોર્મલ છે. એક્સેસિવ હાર્ડલિકર કારણભૂત હોઈ શકે. ઘણું નુકશાન થઈ ચુક્યું છે. બીજી એના કરતાં મોટી મુશ્કેલી છે. હી ઈઝ એચ.આઈ.વી પોઝીટિવ. ઈમ્યુન સિસ્ટીમ વિલ બી ટુ વીક ટુ રિસપોન્સ લિવર ટ્રીટમેન્ટ. કોઈ પણ પરિણામને માટે કાળજુ કઠણ રાખીને ટ્રીટમેન્ટ આપવાની છે અને ઈશ્વરપ્રાર્થના કરતા રહેવાની છે. નિરાશાવાદી થવાની જરાયે જરૂર નથી. મારી વાત પરથી એવું માનવાની ભૂલ ન કરતા કે આપણે અક્ષયને ગુમાવી ચૂક્યા છે. મેં મારા હારી ચૂકેલા કેન્સરના દરદીઓને સારા થઈને આનંદથી ઘેરે જતા કર્યા છે. અક્ષયને જરૂર છે યોગ્ય સારવારની. સારવાર કરનારને જરૂર છે અક્ષયના સહકારની. જરૂર છે, અક્ષયના પોતાના આત્મવિશ્વાસની. મને ખાત્રી છે કે અક્ષય સારો થઈજ જશે.

હું અને ડૉકટર બાવાજી આવતી કાલે સવારે સાત વાગ્યે ‘લીલાવતી’ પર પહોંચી જઈશું. ત્યાં થોડા ટેસ્ટ કરાવવા છે. ડોકટર શાહ, અમેરિકામાં એક વર્ષ મારા રૂમ પાર્ટનર હતા. એમની સાથે પણ કંસલ્ટિંગ કરી લઈશું. શ્વેતા તુ સાત વાગ્યા પહેલા લીલાવતીના વેઈટિંગ લોન્જમા અમારી રાહ જોજે. જો જરૂર લાગશે તો શરદ પુર્ણિમા પછી હું એને ઉધના મારા ક્લિનિકમા લઈ જઈશ. નો ઈફ, નો બટ્સ.”

“હું પણ સવારે હોસ્પિટલ આવીશ.” સુવર્ણાબેને કહ્યું

“ના કાકી. ટોળામા ડોકટરોથી કામ ન થાય. માફ કરજો તમારાથી નહિ અવાય. હું જતાં જતાં અક્ષયને જરૂરી વાતો સમજાવતો જઈશ.”

“ડૉકટર સાહેબ તમારે શ્વેતાને કંઈ કહેવું છે?” રાજુએ બાવાજી તરફ સુચક દૃષ્ટિએ જોયું.

“જો ડિકરી, હું ટારા સસરાના બાપ જેતલો બુઢ્ઢો છું. હું જે કંઉ તે ધિયાનથી સમજી લે. ટું પન્દર દારા પે’લાજ પન્ની છે, એઇડ તો સમજે છેને? અઘરુ છે પન ‘નો મોર ફિઝિકલ કોન્તેક્ટ. અન્ડરસ્ટેન્ડ? ‘તારું પન બ્લડ ચેક કરવું પરસે.” શ્વેતા નીચું જોઈને સાંભળી રહી.

સવારે આઠ વાગ્યે શેઠ્જીએ નિકુળને ફોન કર્યો. ‘નિકુળ! શ્વેતા અક્ષયને લઈને લીલાવતી હોસ્પિટલ પહોંચી છે. હું અને શ્વેતા આજે ઓફિસ નહિ આવીયે. તું અને ગુપ્તાજી બધું સંભાળી લેજો. દીના બહેનને કહેજે કે માથુર સાથેની આપણી આજની મિટીંગ કેન્સલ કરે. બીજી એક ખાસ વાત… અક્ષયની માંદગીની વાત ઓફિસમાં કોઈને કહેતો નહિ. ખાસતો યોગેશભાઈને પણ હમણા ખબર નથી આપી. એ બિચારા ચિંતામા પડી જાય. ખાસ જરૂર હોય તોજ મને મારા સેલફોન પર ફોન કરજે.’

શ્વેતા જાતેજ ડ્રાઈવ કરીને ગઈ હતી. હોસ્પિટલમાં સેલફોન વાપરવાની મનાઈ હતી. અત્યારે બે વાગ્યા સુધી કાંઈ સમાચાર ન હતા. શેઠજી, સુવર્ણાબેન અને ગણપતકાકાએ સવારથી કશું ખાધું ન હતું. ગૃહમંદિરમા પૂજા કરતા વલ્લભે મહામૃત્યુંજયના જાપ શરૂ કરી દીધા હતા. શેઠજી બંગલાના મેઈન ગેઇટ પાસે આતુરતાથી અક્ષય-શ્વેતાની રાહ જોતા આંટા મારતા હતા.

છેક અઢી વાગ્યે શ્વેતાની કાર આવી. ગુરખો સલામ મારીને કારનું બારણું ઉઘાડે તે પહેલા તો શેઠજીએજ અક્ષય તરફનું બારણું ઉઘાડ્યું.

સુંદરલાલે એનો હાથ પકડી લીધો. અક્ષયે ઘણાં વર્ષો પછી ચિંતાયુક્ત વહાલ માણ્યું. “પપ્પા આજે ઓફિસે ન ગયા?”

“બેટા, બાપ છું ને! ચિંતા હોય ત્યારે કામમાં જીવ ન લાગે.”

“અરે પપ્પા! હું તો ધોડા જેવો છું. જરા તાવ આવ્યો તેમાંતો નકામા દોડાદોડી કરી મુકી. રાજુભાઈએ તમને ખોટા ગભરાવી માર્યા છે. આઈ એમ ક્વાઈટ

ઓલરાઈટ. સવારથી અત્યાર સુધી જાતજાતના બીન જરૂરી ટેસ્ટ કરીને થકવી માર્યો.”

“ચાલ બેટા આપણે બધા લંચ લઈ લઈયે. અમૅ કોઈએ ખાધું નથી” સુવર્ણાબેને કહ્યું.

“મમ્મી મને તો બે વાર જ્યુસ અને ક્રેકર્સ આપ્યા હતા પણ બિચારી શ્વેતાએ તો કશુંજ ખાધું પીધું નથી. પોર્ટર હોવા છતાં મારી વ્હિલચેર ઘસડીને દોડતી રહી. આપણે બધા જમી લઈએ, પછી બધી વાત.”

સુંદરલાલે કેથી જતાં પોતાનો પુત્ર પાછો મળ્યો હોય એવું અનુભવ્યું. જાણે સુવર્ણાબેનનો કુપુત્ર હવે સુંદરલાલનો સુપુત્ર થઈ ગયો હતો.
જમતાં જમતાં અક્ષયે બ્લડ ટેસ્ટ, એક્ષરે, અલ્ટ્રાસાઉન્ડ, એમ.આર.આઈ વિગેરેની દોડધામ, ડૉ. જમશેદજીની ડને બદલે દ અને દને બદલે ડ બોલવાની ટેવ અને રાજુભાઈના ગંભીર ડાચાની વાત બેફિકરાઈથી કરતો રહ્યો. એ તદ્દન સ્વસ્થ લાગતો હતો.

“મમ્મી તમે એક વાત ભુલી ગયાને”

“કઈ વાત બેટા?”

“આવતી કાલે શરદપૂર્ણિમા છે. શ્વેતાની તો પહેલી ઉજવણી કહેવાય.”

“ના, બેટા ભુલીતો નથી પણ તું સ્વિટ્ઝરલેન્ડ હતો અને ટૂંકા સમયમાં તૈયારી થાય એમ પણ ન હતું એટલે આ વર્ષે માંડી વાળીશું.”

“પપ્પા, આપણો સ્ટાફ મોટો છે બધું ચાર કલાકમાં થઈ જશે. ધીસ ઈસ ફોર અવર શ્વેતાઝ સેઈક.”

“વ્હાઈ નોટ. હો જાય જલસા.” શેઠજી આનંદમાં આવી ગયા. સુવર્ણાબેનનું અક્ષય પ્રત્યેનું વહાલ અશ્રુબિંદુ રૂપે ગાલપર હિરાકણીની જેમ ચળકતું હતું. ગઈ કાલનો માંદો દિકરો હોસ્પિટલમાંથી અમૃત સંજીવની પીને આવ્યો હતો.

ગણપતકાકાએ લાલાજી શેરખાન, રસોઈયા કિશન મહારાજ, પુજારી વલ્લભ, પાંડુરંગ અને એની પત્ની સાવિત્રી, કિચન હેલ્પર કાંતામાસી અને વિમળાબેન, જગદીશ અને જ્યોતિને બોલાવ્યા.

શેઠજીએ એકશન પ્લાન સમજાવ્યો.
“જગદીશ, તું સુરત ફોન કરીને ઘારી, સરસિયા ખાજા, અને ફરસાણનો ઓર્ડર આપી દે. તને તો ખબર છે કે આપણે શરદપૂર્ણિમાની રાત્રેજ ચંદની પડવો પણ ઉજવીએ છીએ. કાલે મોડામાં મોડું બપોરે ત્રણ વાગ્યા સુધીમાં ડિલીવરી મળી જવી જોઈએ. તું અને જ્યોતિ સોડા, બિયરનો પણ ઓર્ડર આપી દો.”

“પાંડુરંગ, ટેરેસ પર ફાઉન્ટન્સ લાઈટ અને સાઉન્ડ સિસ્ટિમ સેટ કરી દે. સાવિત્રી, ડેકોરેશન સેન્સ તારા જેવી કોઈની નથી.”

“કિશનજી હવે તમારો વારો. બોલો, તમે શું બનાવશો?”

“સૌથી પહેલા પૂજાના પ્રસાદ તરીકે ચાંદનીમા ઠારેલા દૂધ પૌઆ અને સાથે કોપરાની ગરમ ગરમ પેટિશ. એપેટાઈઝરમાં જુદાજુદા ટેબલપર પાવભાજી અને પંઝાબી આઈટમ, ચાટ અને પાણી પુરી, પાસ્ટા અને પિત્ઝા.”

“ડિનરમાં ઘારી, દૂઘપાક, વગેરેતો કાયમની આઈટેમજ છે. આ સિવાય શ્વેતા મેડમ કંઈ સૂચવે તો તે પણ બનાવીશું.”

અત્યાર સુધી મુંગી રહેલી શ્વેતા ધીમે અવાજે બોલી “કિશનજી, ડૉકટરે અક્ષયને હાલ પુરતું સોલ્ટ, ફેટ અને સ્પાઈસી ફુડ ખાવાની ના કહી છે. એમને માટે રવા ઈડલી, તદ્દન ઓછા મીઠાની થૉડી ચટની બનાવજો. હું પણ એજ ખાઈશ.”

“બાપુજી, બધાને માટે સોડા ભલે મંગાવો પણ બિયર કે વાઈનનો પ્રોગ્રામ કેન્સલ કરજો. અક્ષયના પેટમાં હવેથી કોઈપણ પ્રકારના આલ્કોહોલનું એક પણ ટીપું જશે નહિ. એણે રોજ બે થી ત્રણ ગ્લાસ નાળિયેર-તરોપાનું પાણી પીવાનું છે. આજે સાંજથીજ શરુ કરવાનું છે.”

“ના શ્વેતા કાલનો દિવસ તો હું બધુંજ ખાઈશ. બિયર પણ લઈશ, માત્ર કાલનો દિવસજ.”

“ના. જો એવોજ આગ્રહ હોયતો પાર્ટી કેન્સલ.”

થોડીવારતો શ્વેતા મેડમની મક્કમતાથી સૌ સ્તબ્ધ થઈ ગયા. શેઠજીને ગમ્યું. પારકી જણીજ કાન વિંધે.

સુવર્ણા બેને વલ્લભને પુછ્યું “આ વર્ષે શું કરવાનું છે?”

વલ્લભને ટચાક સૂઝી. “આ વર્ષે કિશન મહારાજ અને લાલાજીએ ઊપ્વાસ કરવાનો છે.”

લાલાજી એ મુક્કો ઉછાળતા બરાડો પાડ્યો “એઈ બમ્મન બચ્ચા, અગર જ્યાદા બકવાસ કિયા તો….” બધાએ હસતા હસતા લાલાજીનું સ્ટાન્ડર્ડ વાક્ય રાગ કાઢીને પુરુ કર્યું “કટકા કરકે કૂત્તેકો ખીલા દુંગા”

બધાજ ખડખ્ડ હસી પડ્યા.

વલ્લભે ગંભીરતાથી કહેવા માંડ્યુ. “કહેવાય છે કે શરદપૂણિમાની ચાંદની રાત્રે લક્ષ્મીમાતા આકાશ માર્ગે ફરવા નીકળે છે. લોકોને પૂછતા રહે છે ‘જાગો છો કે?’ જેઓ જાગતા હોય તેમના પર લક્ષ્મીજીની કૃપા ઉતરે છે. હવે આપણા નવા ગૃહલક્ષ્મી શ્વેતા મેડમ અને નાના શેઠ પાસે લક્ષ્મીપુજન કરાવીશું. જો સાવિત્રીબહેન નાનો પૂજામંડપ બનાવતા હોય તો લક્ષ્મીપૂજન પણ ટેરેસમાંજ કરીશું. પુજાને અંતે આપણે અને સૌ આમંત્રીતો ગૃહલક્ષ્મી પર લાલગુલાબની પુષ્પપાંદડીની વર્ષા કરીશું”

“દક્ષિણભારતમાં છોકરીઓ શરદપૂર્ણિમાનુ વ્રત કરે છે. શરદપૂર્ણિમા શિવજીના પુત્ર શ્રીકાર્તિકસ્વામીનો જન્મ દિવસ છે. વ્રત કરનારને સુંદર અને શૌર્યવાન પતિ મળે છે.” વલ્લભની સૂચક દૃષ્ટિ વિમળા સામે હતી. વિમળા નીચૂં જોઈ શરમાઈ ગઈ. લાલાજી ગણગણ્યા ‘લડકા હુશિયાર હૈ ઔર છુપા રૂસ્તમભી હૈ.’
દાદાજીએ કહ્યું ચાલો બધા કામે લાગી જાવ અને નાના શેઠને આરામ કરવા દો. સૌ પોતપોતાને કામે લાગ્યા.

OOOOOOOOO XXXXX OOOOOOOOOOO

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૩

 

POST 126

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૩

યુ…બિઇઇઇચ કહીને મુઠ્ઠી ઉછાળતો અક્ષય બહાર નીકળી ગયો. નિકુળ સ્તબ્ધ અને અવાચક થઈ ગયો. બન્ને એકબીજાને ઓળખતા હતા. નિકુળને અક્ષયનું વર્તન સમજાયું નહિ. શ્વેતાની આંખમાથી પાણી વહેતા હતા.
“શ્વેતા! અક્ષયને શું થયું? વ્હાઈ આર યુ ક્રાઈંગ?” નિકુળે પુછ્યું. શ્વેતાએ જવાબ ન આપ્યો. એના ડુસકા ચાલુ હતા.
શેઠજી ઈન્ટરકનેક્ટિંગ ડોરમાંથી શ્વેતાની રૂમમાં દાખલ થયા.
અક્ષય સાથે આજે બનેલા બનાવો, શ્વેતાની અચાનક હાજરી, નવી ઓફિસમા શ્વેતાનું સ્થાન, છેક છેલ્લી ઘડી સુધીની શ્વેતાની ભાળ અંગે પપ્પાએ રમેલી રમત, કેથી સાથે સ્વિટ્ઝર્લેન્ડના ફોટા, પોતાના કરતાં વધુ ભણેલા અને હેન્ડસમ નિકુળ સાથે શ્વેતાની હાજરીને ધ્યાનમા લેતા શેઠજી માટે અક્ષયનું વર્તન અપેક્ષિતજ હતું.
એ શ્વેતા પાસે ગયા. લાગણી પુર્વક શ્વેતાના માથાપર હાથ ફેરવવા જતા હતા પણ હસીને હાથ વાળી લીધો. “આઈ ડોન્ટ વોન્ટ ટુ મેશ અપ્ યોર નાઈસ હેર. રિમેમ્બર. ઈન અવર ઓફિસ નો બડી એલાવ ટુ ક્રાઈ. ઘરમાં તું એક છોકરી છે. એક સ્ત્રી છે. ઓફિસમાં તું એક વ્યક્તિ છે. એક મજબુત જવાબદાર ઓફિસર છે. પરસનલ વાતોમાં ઈમોશનલ થઈને ઓફિસનું કામ ના બગાડાય.”
“બાપુજી, મારો પ્લાન તો અક્ષય આવે એટલે આપણે સાથે બહાર લંચ માટે જઈને મન હળવું કરીશું; ઓફિસના કામમાં એમને પણ રસ લેતા કરીશું પણ આતો….”
“બેટા સમય જતા બધુંજ ઠેકાણે પડી જશે. થોડી ધીરજ રાખ. અત્યારે તો તું અને નિકુળ બહાર લંચ માટે જઈ આવો. નિકુળ ઘરનોજ માણસ છે. દિલ ખોલીને તારા મનની અને સંયોગોની વાત સમજાવી દેજે. અને બેટા નિકુળ! તું જે વાત સાંભળે તે તારા હૈયામાં ભંડારી રાખજે. મારા અક્ષયનું હિત જળવાઈ રહે તે જોજે.”
નિકુળ અને શ્વેતા ‘ઓસન ફ્રન્ટ કાફે’મા બેઠા હતા. શ્વેતા એના રોલર કોસ્ટર જીવનની આપવીતી કહી રહી હતી.

“એમ.બી.એ કર્યા પછી મોટાભાઈ સાથે શેઠજી પાસે નોકરી લેવા ગઈ’તી. શેઠજીએ પોતાની પુત્રવધૂ બનાવી દીધી. લગ્નની પહેલી રાત્રેજ અક્ષયે કપાળ પરનું કુમકુમ અને સેંથામાનું સિંધુર ભુસી નાંખ્યું. દેખાવ ખાતર હનિમુન માટે સ્વિટ્ઝરલેન્ડ લઈ ગયો. પડખામા એની સેક્રેટરી કેથી હતી. એના જીવનમા મારું અને કેથીનુ સ્થાન સિદ્ધ કરવા માટે બન્ને વચ્ચે બિભસ્ત રંગલીલા મારી નજર સામે ખેલાતી રહી. ઉપેક્ષા અને ઉપહાસ સહન ન થતાં એને કહ્યા વગર મુંબઈ આવી રહી. બાપુજીને બધી વાત કરીને ડિવોર્સ અપાવવા વિનંતિ કરી. બા-બાપુજીના પ્રેમ આગળ હારી ગઈ. મને ઘરમાં અને ઓફિસમાં ઉંચુ સ્થાન આપ્યું. અક્ષયના મનથી હું ગુમ થઈ હતી. એણે મને જીવતી તારી સાથે જોઈ ત્યારે એને આઘાત લાગ્યો હશે.”

“નિકુળ! છેલ્લા થોડા દિવસોમાં મેં જીંદગીના અકલ્પીત રંગો જોયા છે. હું ક્યાં છું અને ક્યાં જઈ રહી છું તેનું મને ભાન નથી. દિશાશૂન્ય છું. તું મારો મિત્ર બનશે? મારા વલોતા હૈયાને સાચવશે? ભાઈ ભાભીની આગળ રડી એને દુઃખ નથી પહોંચાડવું. મોટાભાઈની નોકરી જળવાય અને મારું દુઃખદ્ લગ્નજીવન એમની નજરે ન ચડે એ ગણત્રીએ એમને ‘શિવરાજ’માં ગોઠવ્યા છે.”

મલહોત્રાની સુચના અનુસાર કેથીની ધરપકડ અને પોલિસ સ્ટેશન પર થયેલી અક્ષયની પૂછતાછ અંગે શ્વેતા ચૂપ રહી.
“નિકુળ! પહેલી નજરે જ મેં તને મારો દોસ્ત માન્યો છે. કદાચ અક્ષય સાથે થાગડ થીંગડવાળી જીંદગી તો જીવી જઈશ પણ મારેતો રડવા માટે એક ખભો જોઈયે છે. આપીશ?
નિકુળે એના બે ભાવભીના હાથના સ્ંપુટમા, શ્વેતાનો કમળચહેરો લઈ લીધો. કપાળ પર એક આત્મિય ચુંબન અંકિત થઈ ગયું. હસતા હસતાં કહ્યું, ” યસ બોસ, આઈ વીલ.” શ્વેતા હસી પડી.
ગંભીરતા ઓગળી ગઈ. લંચ પછી શ્વેતાએ વારાફરતી મુખ્ય કર્મચારીઓને ઓફિસમાં બોલાવી ચર્ચાવિચારણા કરી. સુંદરલાલ પ્રસન્ન હતા.

*******

પરાજીત, ધૂંધવાતો અક્ષય ‘સુવર્ણ વિલા’ પર પહોંચ્યો. આજના બનાવોથી અજાણ સુવર્ણાબેન સવારથી એની રાહ જોતા હતા. અક્ષય કશુંયે બોલ્યા વગર પોતાના રૂમમાં ચાલ્યો ગયો. એની પાછળ પાછળ સુવર્ણાબેન અને ગણપતકાકા ઉપર ગયા. અક્ષય રડમસ અવાજે બોલ્યો. “બધાજ મારી પાછળ પડ્યા છે. ચાલ્યા જાવ અહિથી. પ્લીઝ ગો અવે. લીવ મી એલોન. મને એકલાને શાંતીથી મરવા દો.”

“પણ બેટા, શું થયું? વાત તો કર. અત્યારે લંચ ટાઈમ છે. આપણે સાથે જમી લઈએ. દિકરા તું થાકેલો લાગે છે. ખાઈને આરામ કરજે.” માતાનો પ્રેમ બોલતો હતો.
અપમાનિત અને માનભંગ થયેલો અક્ષય પપ્પા અને શ્વેતાને કારણભૂત માનતો હતો. એ ફ્લોર પર લાંબો થઈ ગયો. બન્નેને પગે લાગીને કહ્યું “મારે નથી ખાવું. પ્લીઝ તમે અહીંથી ચાલ્યા જાવ. સાંજે ખાઈશ, બસ. હવે તમે જાવ.” અક્ષય કારપેટ પરજ પડી રહ્યો.

ગણપતકાકા સુવર્ણાબેનનો હાથ પકડી બહાર લઈ ગયા.

…..સાંજે ડિનર ટેબલ પર બધા પોતપોતાની જગ્યાએ ગોઠવાઈ ગયા. અક્ષયની રાહ જોવાતી હતી.
“શ્વેતા, જરા ઉપર જઈને અક્ષયને બોલાવી લાવને. બિચારો સવારનો ભૂખ્યો છે.” સુવર્ણાબેને કહ્યું.
“નહિ શ્વેતા, તારે નથી જવાનું. તમે જાતે જઈને બોલાવી લાવો. આપણો રાજકુંવર શ્વેતા સાથે વધારે ભડકશે.” શેઠજીએ કોઈની પણ રાહ જોયા વગર ખાવા માંડ્યું.

સુવર્ણાબેન ઉપર ગયા અને તરતજ એલિવેટરમાં નીચે આવ્યા. “અક્ષય તો ફ્લોર પર પડ્યો છે. તાવથી ધગધગે છે.” શેઠજીએ સાંભળ્યું નસાંભળ્યું કર્યું. શ્વેતા ઉભી થઈ ગઈ. “ચાલો બા,”

“દાદાજી તમે પાંડુરંગ સાથે એસ્પિરીનની બોટલ મોકલોને.”
“બેટા હું જ લઈને આવું છું”
સુંદરલાલે બધાની ઉપેક્ષા કરીને જમવાનું ચાલુ રાખ્યું.
અક્ષય કારપેટ પરજ પડ્યો પડ્યો કણસતો હતો.
“અક્ષય, બેટા બેઠો થા. બેડ પર સૂઈ જા.” સુવણાબેને હાથ પકડી બેઠા કરવાની કોશિશ કરી, અક્ષયથી ઉભા ન થવાયું. દાદાજીએ લાલાજીને બોલાવવા ઈન્ટરકોમ કર્યો.

“બા તમે જરા ખસોતો” સુવર્ણાબેન ખસ્યા.
શ્વેતાએ ધીમેથી અક્ષયને બે હાથોમાં ઊચક્યો અને બૅડપર સુવાડ્યો. લાલાજી આવી પહોચ્યા હતા. આશ્ચર્ય ચકિત છ આંખો માની નશકાય એવું દૃષ્ય નિહાળી રહી હતી. શ્વેતાને માટે અઘરું ન હતું. હોમગાર્ડના રાહતકાર્ય વખતે અનેક ઘવાયલાને ઉચકીને સ્ટ્રેચર પર સૂવાડ્યા હતા.
“દાદાજી જરા ફોન કરી થર્મોમિટર મંગાવોને.”
બે મિનીટમા પાંડુરંગ થર્મોમિટર લઈ આવી પહોંચ્યો.

“અક્ષય, પ્લીઝ ઓપન યોર માઉથ.” પ્લીઝ શબ્દ હોવા છતાં વિનંતિને બદલે હુકમ હતો.

એકસો પાંચ જેટલો તાવ હતો. શ્વેતાએ બે એસ્પિરીન આપી. અક્ષયને શ્વેતાનો પ્રભાવ ખૂચ્યો પણ નકારી ન શક્યો.
“લાલાજી, આપ ઔર પાંડુભાઈ મિલકર યે ગંદે કપડે ઉતારકર નાઈટસૂટ પહના શકતે હો?”
“હાં મેડમ સાહેબા” લાલાજી નવા કમાંડને મનોમન બિરદાવતા હતા.
શ્વેતા આખી રાત ચાર ચાર કલાકે એસ્પિરીન આપતી રહી. મીઠાના પાણીના પોતાં મુકતી રહી અને ટેમ્પરેચર માપતી રહી. તાવ થોડો ઉતરતો અને પાછો ચડતો હતો. વહેલી સવારે સુંદરલાલે ઊઠીને જોયું તો શ્વેતા પોતાં મુકતી હતી.

“શ્વેતા, બેટી તું સુતીજ નથી?”
શ્વેતાએ ઉત્તર આપવાને બદલે સામો પ્રશ્ન કર્યો. “બાપુજી આપણા ફેમિલી ડોકટર કોણ છે?”
“ડૉકટર જમશેદજી દારૂવાલા. આપણા દિનાબેનના કઝીન છે. પહેલી સારવાર એનીજ હોય, પછી જરૂર પ્રમાણે કન્સલ્ટીંગ થાય.”
“ડૉકટરને ફોન કરવો જોઈએ. વહેલી સવારે આવે તો સારુ. આખી રાત કણસતા હતા. હમણાંજ જરા આંખ વિચાંઈ છે.”

ખરેખર તો અક્ષય જાગતોજ હતો. દુઃખમાયે આ મહામાયા શ્વેતાને સમજવા કોશિશ કરતો હતો.

સુંદરલાલે અક્ષયના વાળમાં હાથ ફેરવ્યો.

સુંદરલાલે ભાગ્યેજ અક્ષયના કોઈ વાતમાં વખાણ કર્યા હશે પણ એની જરૂરી કાળજી લેવાનું ક્યારેયે ચુક્યા ન હતા. સુંદરલાલની અપેક્ષાઓ પુરી કરવાનું અક્ષયની બૌદ્ધિક ક્ષમતા બહારનુ હતું. અને એજ કારણે બાપ દિકરો વિમુખ થતા ગયા. નજર સામે મોટી થયેલી શ્વેતા શેઠજીના પરિમાણો વટાવી ઘણી આગળ વધી ગઈ હતી. અક્ષય કડવું સત્ય કમને સ્વિકારવાની કોશિશ કરતો હતો.

ડૉકટર જમશેદજી સવારે નવને બદલે આઠ વાગ્યેજ આવી પહોંચ્યા. પાંત્રીસ વર્ષ જુની કાર અને એંસી વર્ષના જૈફ ડૉકટર. આવતાની સાથેજ પુછ્યું “માંદા બચ્ચાને કાં સન્તારેલો છે?”
“ઉપર છે દાકતર બાવા” શેઠજી એમને દાકતર બાવા કહેતા. શ્વેતાએ એમની બેગ લઈ લીધી.
“આ બ્યુતી કોન છે?”
“દાકતર બાવા એ આપણા અક્ષયની વાઈફ છે.”
“પોતડાએ લવ મેરેજ કરી નાઈખા એમને?”
“ના બાવાજી, અમારા બધાની મરજીથી જ લગ્ન થયેલા છે.”
“ચાલ ડિકરી, બેગ મેલીને મારી પાસે આવ.”
શ્વેતાને તરત સમજાયું કે બાવાજી, ડોકટર થોડા અને માયાળુ વડિલ વધારે છે. એણે વાંકી વળી ડૉકટરના ચરણ સ્પર્શ કર્યા. બાવાજીએ લાંબા કોટના અંદરના, બહારના ગજવા ફંફોળ્યા. અંદરના પહેરણમાંથી ડુચો થઈ ગયેલી પાંચસો રૂપિયાની નોટ કાઢી શ્વેતાના હાથમાં મુકી.

ડૉકટરે ઉપર જઈ અક્ષયને તપાસ્યો. બે ઈન્જેકશન આપ્યા. “ડિકરાને સારું થઈ જશે. ચિંટા કરશો નઈ. હમના કંઈ ખવરાવવાનું નઈ. હું લેબમાથી ટેકનિશીયનને મોકલું છું. તે આવીને ઝારા પિશાબ અને લોહીના સેમ્પલ લઈ જશે. પછી એને ખવરાવજો. હું રાતના રિઝલ્ટ લઈને ડિકરાને જોવા પાછો આવીશ”
“દાક્તર બાવા, આજે બપોરે શિવુનો રાજુ આવવાનો છે. રાત્રે એને પણ બોલાવીશ.”
“સુંદરની વાત અતિ સુંદર છે. એ પોઈરો બઉ હુશિઆર દાકતર છે. તારા કુકને કે’જે સાંજે મારા માતે પન રસોઈ બનાવે.”
શ્વેતાને ડોકટર આત્મિય કુટુંબી લાગ્યા.

શેઠજી અને શ્વેતા ઓફિસે જવા નિક્ળ્યા ત્યારે અક્ષય ઊઘતો હતો. રસ્તામા શ્વેતા વિચારતી હતી કે શું સિંહાએ અક્ષયની ખુબ મારઝુડ કરી હશે. અક્ષય ભલે વંઠેલ હશે, પણ છે તો પોચકો. એને ખરેખર બીક પેસી ગઈ હોવી જોઈએ.
અને આ શિવુકાકાના રાજુ વિશે તો પોતે કશુ જાણતી નથી. નિકુળને પુછવું પડશે. મિટીંગ માટે સુભ્રમણીયમ આવે તે પહેલા માર્સલ એન્ટરપ્રાઈઝ નું પ્રોસ્પેકટિવ ઇવેલ્યુએટ કરવાનું છે. નિકુળે બોર્ડ્સ ઓફ ડિરેકટર્સની પર્સનલ પ્રોફાઈલ તૈયાર રાખી હોય તો સારુ, ડ્રાઈવ કરતા કરતા મગજમાં શ્કેડ્યુઅલ ગોઠવાતું જતું હતું. શેઠજી કારમાં બોમ્બે મિરર ઉથલાવતા હતા.

****************XXXXXXXXXXXXXXX**********

“ગુડ મોર્નિંગ શ્વેતા” નિકુળ ફાઈલ લઈને ઓફિસમાં દાખલ થયો.
“ગુડ મોર્નિંગ હેન્ડ્સમ. હેવ એ સીટ”
“શ્વેતા, મારસલના બધા ડાયરેકટરની પ્રોફાઈલ તૈયાર છે. એક માત્ર અશોક સેનગુપ્તાનુ બેકગ્રાઉન્ડ શંકાસ્પદ છે. દસ વર્ષ પહેલા ઇનસાઈડ ટ્રેડિંગમા સલવાયલો હતો. આપણે ઇન્વેસ્ટ કરીયે તે પહેલા વધારે સર્ચ કરવી પડશે.”
“ગુડ વર્ક નિકુળ”
નિકુળ ઉઠવા જતો હતો. શ્વેતાએ કહ્યું “પ્લીઝ, બેસ મારે થોડી વાતો કરવી છે” શ્વેતાએ ઉભા થઈ કૉફિપૉટમાંથી બે મગ ભર્યા. એક નિકુળને આપ્યો. એક પોતે લીધો.

“નિકુળ શિવુકાકા બાપુજીના ફ્રેન્ડ છે. ઘરજેવો સંબધ છે. પણ એ સિવાય એમના કુટુંબ વિશે કે એમના રાજુ અને તારા બેન અંગે હું કશુંજ જાણતી નથી. અક્ષયની તબિયત સારી નથી. રાજુભાઈ આજે અમારે ત્યાં આવવાના છે. જરા એમના વિશે જાણી લંઉ તો વાત કરવાની ફાવટ રહે.”

નિકુળ કૉફિમગ બે હાથે પકડી સિલીંગને તાકતો રહ્યો. વાતને મનમા ગોઠવતો રહ્યો.

“જીજાજીની વાત કરું તે પહેલા મારી વાત કરી લઉ. હું અને મારી બહેન નિરાલી…અમે બન્ને ટ્વિન્સ. ગર્ભશ્રીમંત વિધવા માતાના સંતાન. હું લંડન ભણવા ગયો. નિરાલી અમેરિકા ભણવા ગઈ. જીજાજી અમેરિકામાં ઓન્કોલોજીનુ કરતા હતા. બે વચ્ચે પ્રેમ પાંગર્યો. શિવુબાપાએ પ્રેમથી અને પાર્વતિબાએ થોડા કચવાટ સાથે મારી બહેન નિરાલી ને પુત્રવધૂ સ્વીકારી લીધી. લંડનથી લગ્નમાં હું પણ આવ્યો. શિવુ બાપાએ મને પાછો જવા ન દીધો. શિવરાજમાં બેસાડ્યો. નિરાલી પ્રેગનન્ટ થઈ. પ્રાચીનો જન્મ થયો. માત્ર એક મહિનાની હતી ને નિરાલી દેવલોક પામી.

જીજાજી ડિપ્રેશનનો ભોગ બને એવું લાગતું હતું. આખો દિવસ પ્રાચીની ક્રિબ પાસે બેસી રહેતા. એક દિવસ શિવુબાપાના કુળગુરુ સ્વામીજી આવ્યા. એમણે કહ્યું, ‘મારે ઉધનામા મારા આશ્રમ પાસે કેન્સર ક્લિનીક શરૂ કરવી છે. શિવાનંદ, મારે તારા પૈસા અને પુત્ર જોઈયે છે. આ વિનંતી નથી. આજ્ઞા છે.’ ઈન્કારનો સવાલજ ન્હો’તો.”
“મારી મમ્મીતો અમે પરદેશમાં હતા ત્યારેજ ગુજરી ગઈ હતી. તે સમયે પાર્વતિબાએ કહ્યું હતું; પ્રાચી અને નિકુળ માં વગરના નથી. હું જ તેમની માં છું. હું મારો ફ્લેટ છોડી એ કુટુંબમા સમાઈ ગયો. જીજાજીએ ઉધના પાસે કેન્સર ટ્રિટમેન્ટ સેન્ટર વિકસાવ્યુ. દરેક પેશન્ટને થયેલા ખર્ચનો હિસાબ અપાય પણ કોઈ ઉઘરાણી નહી. શક્તિ પ્રમાણે જેને જે આપવું હોય એ આપે. ન આપે તો પણ ચાલે.

જીજાજી દર અઠવાડિયે એક વાર બપોરે આવે. પ્રાચી સાથે સમય ગાળે. બીજે દિવસે બપોરે એમની જીપ લઈને ચાલતી પકડે. આજે એ આવવાના છે.”
“નિકુળ, તું જિજાજી સાથે આવશે?”

ના શ્વેતા. હું બહુ રોકાયલો છું. આવતા મહિને પ્રાચીનું આણ્ંગેત્રમ રાખ્યું છે. બધી તયારી મારેજ કરવાની છે. હું પ્રાચીનો મામો, એનો બાપ અને એની મા છું. આમ પણ મને જોઈને અક્ષયની તબિયત વધારે બગડશે. વધુ વાત કરવા માંગતો નહોય તેમ નિકુળ ઉઠ્યો. મારે છ વર્ષ પહેલાની અશોક સેનગુપ્તાની બેન્કરપ્સીની તપાસ કરવી છે. બીજું કંઈ કામ હોયતો મને બોલાવજે. શ્વેતા વિચારતી હતી ‘એક નાનકડી પ્રાચી સિવાય નિકુળના જીવનમાં બીજી કોઈ સ્ત્રીનું પણ કોઈ સ્થાન હશે? કોઈ ગર્લ ફ્રેન્ડ? કોઈ પ્રેમિકા? હી ઈઝ રિયલ સ્વિટ અને હેન્ડસમ! બટ રિયાલિટી?…..

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૨

                                                          વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૨

જે વખતે અક્ષય-કેથીની કાર્યવાહી ચાલતી હતી તેજ સમયે ગોવાના બાગા બીચ પાસેના કેથીના એપાર્ટમેન્ટમાં પણ રૅડ પડી હતી. કેથીની કહેવાતી માં, મસાજ પાર્લર અને એસ્કોર્ટ સર્વીસ ચલાવતી હતી. રિટેઇલ ડ્રગનો ધંધો પણ ચાલતો હતો. કેટલીક યુરોપિયન છોકરીઓને બોલિવુડમાં કામ આપાવવાની લાલચે ફર્નાન્ડિસ પાસે મોકલવામાં આવતી હતી.

 

મુર્ખ અક્ષયને વિવિધતાનો ચટકો લાગ્યો હતો. એને શ્વેતાતો શું, કોઈ ઈન્ડિયન સ્ત્રીમા રસ ન હતો.
ડ્રગ, હાર્ડ લિકર, ગોરી ચામડી અને ગરમ હોઠનું વ્યસન સહેલાઈથી છૂટતું નથી. કેથી સેકસ અને ડ્રગને રવાડે ચડાવીને અક્ષયને આર્થિક રીતે ચૂસતી રહેતી હતી. એના કરોડો લઈને ડ્રગ્માં રોકીને અબજો કમાવા હતા. ઈન્ટરનેશનલ ડ્રગ ક્વીન બનવું હતું.

 

શ્વેતાની વાતના બે ચાર વાક્યો મોટા ઓપરેશન ના પાયાની ઈંટો બની ગઈ હતી.
                                                                        ***

આજે શ્વેતાનો ઓફિસમાં પહેલો દિવસ હતો. વહેલી સવારનું ચોઘડીયુ સારું હતુ એ બહાને, સવારે નવને બદલે સાડા સાત વાગ્યે દહિં ખાઈને શેઠજીની સાથે ઓફિસે પહોંચી ગઈ હતી. તે શેઠજીની ઓફિસમાં જ હતી. દર પંદર મિનીટે મલહોત્રા પોતાની રીતે અક્ષય-કેથીના સમાચાર આપતા રહેતા હતા. અલબત્ત તેણે મસાજ પાર્લરની વાત ન્હોતી કરી.

ઈન્ટરોગેશન વખતે મોનિટર પર મળતી માહિતીને આધારે અબ્દુલ્લા અને ફર્નાન્ડિસ માટેના જરૂરી વોરન્ટ મેળવી લેવાયા હતા.

 

કમિશનર સાહેબે મલહોત્રાને ફોન કરીને ધન્યવાદ આપ્યા હતા. મલહોત્રાએ ટ્રાન્સફરનો ઈશારો કરી જોયો. કમિશનર સાહેબ હસ્યા “એમ આઈ ધેટ સ્ટુપીડ? સારા ઓફિસરને હું એમ જવા દઈશ એમ માને છે. ફર્ગેટ ઈટ. યોર્ પ્રમોશન પેપર્સ આર ઓન ધ વે. કીપ અપ યોર ગુડ વર્ક.એન્ડ ટેઈક કેરો ઓફ શેઠ ફેમિલી.” ફોન કટ થઈ ગયો હતો.

 

કોનસ્ટેબલ, અક્ષયને સિવિલ ડ્રેસમા બેઠેલા મલહોત્રા પાસે લઈ આવ્યો.
“આવો અક્ષય શેઠ, આવો બેસો.” મલહોત્રાએ ઉભા થઈ અક્ષય સાથે હાથ મેળવી આવકાર આપ્યો. “આજે આ ધમાલમાં સવારનો બ્રેકફાસ્ટ પણ મીસ થયો ખરુંને? અમારા ડિપાર્ટમેન્ટના કામકાજ એવા છે કે ઘણીવાર અમારા પણ રાંધ્યા ધાન રવડી જાય છે. બાય ધ વે, મારું નામ મનહર. મને તમારો મિત્રજ સમજજો.”

એક હવાલદાર ટ્રેમા પાણીના બે ગ્લાસ, કૉફીપોટ અને ખારા-ગળ્યા બિસ્કિટ મુકી ગયો. મલહોત્રાએ બે મગમાં કૉફી કાઢી.
“અક્ષય! રિલેક્ષ થાવ અને બ્રેકફાસ્ટ કરો.”
અક્ષયની ગભરામણ અને ધ્રુજારી હજુ પણ થંભી નહોતી. એણે કાંપતા બે હાથે ફૉફીમગ પકડી એક ધૂંટડો ભર્યો.
“અક્ષય તમે કેટલા સમયથી ડ્રગ લો છો? હું તમને એક મિત્ર તરીકે પુછું છું. આ બિસ્કિટ લો. પ્લેનમાંથી ઉતર્યા પછી કશું જ ખાધું ન હોય. ભુખે પેટે મગજ પણ ન ચાલે.” મલહોત્રા એ સવાલ સાથે ખાવાનો આગ્રહ કર્યો.
“સાહેબ, લગભગ એક વર્ષથી.”
“મને સાહેબ કહેવાની જરૂર નથી. કયા કયા ડ્રગ લો છો?”
“મને નામ તો ખબર નથી પણ કેથી આપતી તે સિગરેટ પીતો હતો અને સ્ટ્રોથી સ્નિફ કરતો હતો.”
“નિડલ ?”
“એક વાર લીધી હતી પણ મને નિડલ-ઈન્જેકશન બીક છે. નથી લેતો.”

“જુઓ, તમે સંસ્કારી કુટુંબમાંથી આવો છો અને ખોટી સોબતમાં ખરાબ રસ્તે જઈ રહ્યા છો. એક વખત પોલિસ રેકર્ડ પર ચડ્યા પછી પોલિસ તમારા પર સતત નજર રાખશે. શંકા પડશે તો ઘરની પણ સર્ચ થશે. જો ધરમાંથી ડ્રગ નીકળશે તો ઘરના માલિક એટલે કે તમારા ફાધરને પણ હાથ કડી પહેરાવીને લોક- અપમાં બેસાડી દેશે. ન્યુઝ મિડિયાને સરસ મસાલો મળી જશે. આ બધું થશે તમારે લીધે.”
“સાહેબ, મને એક મોકો આપો. હું બધું છોડી દઈશ.”
“સાહેબ નહિ, દોસ્ત.”

સુંદરલાલ શેઠે અમારા ડિપાર્ટમેન્ટના ફંડફાળામા હંમેશા ઉદાર સખાવત કરી છે. તમને એક ચાન્સ મળે એવી કોશિશ કરીશું. ગેરંટી નથી આપતો. બીજી એક સ્પટતા કરી લઉ. આ તમારે માટે નથી. જો તમે સુંદરલાલ શેઠના સુપુત્ર નહોત તો મારી સામે બસવાને બદલે સળીયા ગણતા હોત અગર સિંહાના દંડા ખાતા હોત. સુંદરલાલ શેઠની પ્રતિષ્ટા માટે છે. જો નહિ સુધરો તો પરિણામ ઘણું ખરાબ આવશે.જુઓ સામે બાથરૂમ છે. ત્યાં જઈને ફ્રેશ થઈ આવો. હું તમને તમારી ઓફિસ પર પહોંચાડી દઈશ. બીજી એક વાત. આજે સવારે જે કાંઈ બન્યુ છે એ અંગેની વાત કોઈને પણ કહેશો નહિ. જાણે કશું બન્યુ નથી એવું વર્તન રાખજો”

“થેન્ક્યુ સાહેબ” મલહોત્રાની ના છતાંયે સિંહાએ ભણાવેલો પાઠ એને ધ્રુજાવતો હતો.

 

જ્યારે અક્ષય બાથરૂમમાં હતો ત્યારે મલહોત્રાએ સુંદરલાલ શેઠને છેલ્લો ફોન કર્યો.
“શેઠ સાહેબ બધું સેટ થઈ ગયું છે. બરાબર અગીયાર વાગ્યે હું અક્ષયને ઓફિસ પર મુંકી જઈશ. તમે અને શ્વેતા આજની ઘટના માટે સંપૂર્ણ રીતે અજાણ્યા રહેજો. કોઈપણ પૂછપરછ કરશો નહિ. લેટ્સ પ્લે કુલ. આલ્બમ તમને કાલે મળી જશે. એન્જોય યોર ડે વીથ યોર સન.” અત્યારે મનહર મલહોત્રા નહિ પણ સત્તાધારી ઈનસ્પેકટર મલહોત્રા બોલતો હતો.

સુંદરલાલ શેઠ ઘડાયલા હતા. છતા એક વાર વિવેક કર્યો. “ઈનસ્પેકટર સાહેબ, આપનો ઘણો આભાર. લંચ સાથે લઈશું”
“સોરી. અક્ષયને મુકીને સીધા ચર્ચગેટ પહોંચવાનું છે.”

ફોન ડિસકનેક્ટ થયો.

મલહોત્રા અક્ષયને લઈને બાઈક પર નીક્ળ્યા. પાછળ બેઠા બઠા અક્ષય મુંઝાતો હતો. શ્વેતાને શું થયું હશે? જો મળી જાય તો માફી માંગીને એને સમજાવી લઈશ. મારા પપ્પાની ઈજ્જતને આંચ આવવા નહિ દઉં. પપ્પાએતો કહ્યું હતું કે આઈ વીલ ટેઈક કેર ઓફ ઈટ. એમણે શું કર્યું હશે? ન મળે તો યોગેશભાઈને શો ખુલાસો આપવો? પોતાનું મગજ જવાબ આપે તે પહેલા તો ઓફિસ આવી પહોંચી.અક્ષય બઐક પરથી ઉતર્યો.
‘ટેઇક કેર’ કહીને મલહોત્રાએ બાઈક મારી મુકી.
                                                                    ***

મલહોત્રાના છેલ્લા ફોન પછી શ્વેતાએ સુંદરલાલના ચરણસ્પર્શ કર્યા. બાપુજી હવે હું પણ મારું કામ શરુ કરું. આશિર્વાદ આપો કે હું મારી જવાબદારી સંભાળવાને લાયક બની રહું. થોડી નિકુળ સાથે પણ ચર્ચા કરી લઉ.
“જા બેટા સફળ થા”
શ્વેતા એની ઓફિસમા ગઈ અને નિકુળને ફોન કરી પોતાની ઓફિસમાં બોલાવ્યો.
સુંદરલાલ શેઠે બન્ને હાથ બોચી પર મુકી એના પર માથું ટેકવ્યું. આંખો બંધ કરી અક્ષયની રાહ જોવા લાગ્યા.
                                                               ***

સામાન્ય રીતે અક્ષય ભાગ્યેજ શેઠજીની ઓફિસમાં જતો. એ પોતાની ઓફિસમાંજ જતો. આજે સીધો પપ્પાની ઓફિસ આગળ આવીને દીનાબેનને પુછ્યું “પપ્પા છે?”
“હા, છે. વહેલી સવારથી તારી રાહ જુએ છે.” ઓફિસમાં બે-ત્રણ વ્યક્તિ જ એવી હતી જે અક્ષયને તું-તાં કરી શકતી.
ડોર નોક કરીને અક્ષય પપ્પાની ઓફિસમાં દાખલ થયો. રૂમમાં દાખલ થતા પહેલા એણે યોગેશભાઈની ગેરહાજરીની નોંધ લીધી.
“પપ્પા, આઈ એમ હિયર.”
સુંદરલાલે આંખ ખોલ્યા વગરજ કહ્યું, “બેસ.”
અક્ષય બેઠો.
“ક્યારે આવ્યો?”
“આજે સવારે જ આવ્યો.”
“તો ઓફિસ પર આવવાની અત્યારે ફુરસદ મળી?”
“પપ્પા, થાકેલો હતો એટલે થોડો આરામ કરીને આવ્યો. “પપ્પા શ્વેતાના કંઈ સમાચાર? યોગેશ પણ દેખાતો નથી.”
“યોગેશ નહિ. તારા વડિલ છે યોગેશભાઈ કે મોટાભાઈ કહેતા શીખ્. તેં સ્વિટ્ઝરલેન્ડમા શ્વેતાની તપાસ કરી હતી?”
“હા પપ્પા, બહુ શોધી, પણ પત્તો ન લાગ્યો.”

શેઠજીએ આંખ ખોલી. પોતાનું લેપટોપ અક્ષય તરફ ફેરવ્યું. અક્ષયલીલાની સ્લાઈડ સરતી ગઈ. શેઠજીની આંખો બંધ હતી. અક્ષયને કેથી સાથેની પહેલી સ્લાઈડથી જ સમજાઈ ગયું કે તે હારી ગયો છે. એણે લેપટોપ બંધ કર્યુ. શેઠજી ખંધુ હસ્યા. “હનિમુન તો સારું માણ્યું, દિકરા.”
અક્ષય એની ખુરસી પર જાણે જડાઈ ગયો. થોડો સમય કોઈ પણ સવાલ જવાબ વગર પસાર થઈ ગયો. છેવટે એણે પુછ્યું “પણ શ્વેતાને ક્યાં શોધવી?”
પપ્પાએ ઠંડે કલેજે રિમોટ સ્વિચથી બે રૂમ વચ્ચેનું પોકેટ ડોર ખોલ્યું. “ચેક ઇન ધ નેક્ષ્ટ રૂમ.”

કોન્ફરનસ રૂમમાં! તે ઊભો થયો. કોન્ફરન્સ રૂમને બદલે ઓફિસ થઈ ગઈ હતી. ડેસ્કની મુખ્ય ચેર બાજુ શ્વેતા હતી. ડેસ્કની બીજી બાજુ નિકુળ હતો. નિકુળના એક હાથમા ફ્લાવર્સ બુકે હતા. તેઓ બન્ને, ડેસ્ક તરફ ઢળેલા હતા બન્નેનો એક એક હાથ એકમેકના ગળા પર હતો. નિકુળ અને શ્વેતાના ગાલ ચોંટેલા હતા.
“યુઉઉઉ….બિઇઇઇચ”
અક્ષયે દાંત કચકચાવીને બરાડો પાડ્યો.
********************

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૧

Post 118

વહેતી વાર્તા “શ્વેતા” પ્રકરણ ૧૧
રિટ્ઝમા લંચ લઈને છૂટા પડ્યા પછી સિનીયર ઈનસ્પેકટર મલહોત્રાએ ત્રણ ચાર દિશામા ચક્રો ગતીમાન કરી દીધા હતા. સી.આઈ.ડી બ્રાંચના ડિટેકટિવ પવારને અક્ષય અને કેથીની છેલ્લા વીસ વર્ષની એકટિવીટી પ્રોફાઈલ તૈયાર કરવાનું સોંફાઈ ગયું. મલહોત્રાનું કાર્યક્ષેત્ર કોલાબામાં હતું. બે વાગ્યે સ્પેસિયલ મિટિંગમા અંધેરીના એરિયા આસિસ્ટન્ટ કમિશનર ગણાત્રા સાથે ઓપરેશન પ્લાન નક્કી થઈ ગયો હતો. કેથીનો લક્ઝરીઅસ એપારટમેન્ટ જુહુ તારા રોડ પર હતો. એરપોર્ટ પરથી કેથી અને અક્ષય, બન્ને ત્યાજ જશે એનું ગણત્રી પૂર્વકનું અનુમાન હતું. જો અક્ષય છૂટો પડી સીધો સુવર્ણા વિલા પર જાય તો પ્લાન ‘બી’ પણ તૈયાર કરાયો હતો.
કેથીનો બીજો એપાર્ટમેન્ટ ગોવાના બાગા બીચ નજીક હતો. ઉત્તર ગોવા વિભાગના પોલિસ વડાને સર્ચ વોરન્ટ મેળવીને સવારે નવ વાગ્યે રેઇડ પાડવાનું આયોજન થયું હતું. મલહોત્રા બેકગ્રાઉન્ડમા હતા. ગણાત્રા સાહેબ, સબઈનસ્પેકટર સિંહા અને મિસ નાયડુ આ ઓપરેશનના મુખ્ય સૂત્રધાર હતા. સોમવારે સવારે સાડા ચારવાગ્યે પોલિસની એક જીપ એરપોર્ટ પર હાજર હતી. એમા સિંહા અને મિસ નાયડુ હતા. સિવિલ ડ્રેસમા મોટર બાઈકને અંઢેલીને મલહોત્રા અક્ષય કેથીની રાહ જોતા ગૅઇટની પાસે ઉભા હતા.
કેથીના એપાર્ટમેન્ટ પાસે ઉભેલી જીપમા ગણાત્રા સાહેબ જાતે એક લેડી ઓફિસર અને બે હવાલદાર જરુરી વોરન્ટ સાથે હાજર હતા.
સવારે પાંચ પાંત્રીસે અક્ષય અને કેથી બહાર નીકળ્યા. મિ. મલહોતાએ બન્ને જીપના ઓફિસરોને એલર્ટ સિગ્નલ આપ્યો. ધારણા મુજબ અક્ષય અને કેથીની ટેક્ષી જુહુ તારા રોડના એપાર્ટમેન્ટ પર જ જતી હતી. ટેક્ષીની પાછળ સિવિલ ડ્રેસમા મલહોત્રા બાઈક પર પીછો કરતા હતા. બાઈકની પાછળ સિંહા અને નાયડુની જીપ હતી.
અક્ષય અને કેથી ચૌદમા માળે આવેલા તેમના એપાર્ટમેન્ટમા પહોંચ્યા ત્યારે સવારે સવા છ થયા હતા. બન્ને ઉજાગરાથી થાકેલા હતા. બન્ને પહેરેલે કપડે જ બેડમા આડા પડ્યા.
….અને ડોર બેલ રણક્યો.
કેથીએ કંટાળેલા અવાજે પુછ્યું, “કૌન હૈ?”
“પુલિસ”
તે સફાળી બેઠી થઈ અને બારણું ખોલ્યું. ગણાત્રા સાહેબ અને ઓફિસરો એપાર્ટમેન્ટમાં ધસી આવ્યા.
“આપકે પાસ વોરન્ટ હૈ ક્યા” અક્ષયે દમ ભિડાવ્યો. “જાનતે હો મૈં કોન હું?”

” હાં, હાં મૈ અચ્છી તરહ સે જાનતા હું તુ કૌન હૈ. એક સજ્જન શેઠકી બિગડી હુવી નાલાયક ઓલાદ હૈ તુ.”
સિંહાએ અક્ષયના ગાલપર એક ચમચમતી થપ્પડ ઠોકી દીધી.
સિંહા એક સામાન્ય હવાલદારમાંથી સબ ઈન્સપેકટર સુધી પહોચેલા રફ અને ટફ ઓફિસર હતા. એની કાર્યપદ્ધતિ કેટલીક વાર કૉડ ચૂકી જતી પણ ધારેલા પરિણામ માટે ડિપાર્ટમેન્ટ આંખ આડા કાન કરતું.
“ચુપચાપ બૈઠ જા યહાં યે કુર્શી પર.”
એઈ લડકી, તુ ભી દેખ લે. યે મેજીસ્ટ્રેટ સાહબકી સાઈન વાલા વોરન્ટ. ઔર તુ ભી યે સોફા પર બૈઠ જા.”
કેથીને સોફા પર બેસાડી દીધી. હાથમાં વોરન્ટ પકડાવી દીધું.
ગણાત્રા સાહેબ ખૂણાપર અદબ વાળી ઊભા હતા. ચકોર નજર બધે ફરતી હતી. થોડી થોડી વારે સેલફોન પર મનોહર મલ્હોત્રા સાથે વાત કરતા હતા.
સર્ચ શરૂ થઈ. આખું એપાર્ટમેન્ટ ખેદાન મેદાન થઈ ગયું.
“સર વી ફાઉન્ડ ડ્રગ સિસિંઝ ફ્રોમ્ ઈનર પોકેટ ઓફ સ્યૂટકેસ.” લેડી ઓફિસરે સિંહાને બતાવી.
હલ્લો…. ઓ.. મિસ મિરેન્ડા. આપ નર્વસ હો તો એક શૉટ લે લો. અબ કોઈ ફરક નહિ પડતા. સિંહાએ ટિખળ કરી.
મિસ નાયડુ, ગેટ યોર ટોની. ગણાત્રા સાહેબે ઓર્ડર કર્યો. નાયડુએ હવાલદાર તરફ ઈશારો કર્યો. સ્નિફર ડૉગ ટોની આવીને એની ડ્યુટી પર લાગી ગયો.
એ સૂંઘતો. ડ્રગની હાજરી જણાતા ભસતો, બચકા ભરતો અને નખ મારતો.
કિચન કાઉન્ટર પર એક મોટો રેડિયો હતો. ટોનીએ કુદીને રેડિયો પાડી નાંખ્યો. નાયડુએ ખોલીને જોયું તો બેટરી કંપાર્ટમેન્ટમા ચાર બેટરીને બદલે બેટરી આકારની ચાર વાઈલ્સ ડ્ર્ગથી ભરેલી હતી.
ટોની બાથરૂમ તરફ ધસ્યો. કેબિનેટ પર ન્હોર માર્યા. નાયડુએ કેબિનેટ ખોલી આપ્યું. એમાંથી ટોનીએ પ્લાસ્ટિકના સેનેટરી ટેમ્પોન બોક્ષને બચકું ભર્યું. ટેમ્પોન્સમા એબશોર્બન્ટને બદલે કોકેઈન હતું. ટોની આખા એપાર્ટમેન્ટમા દોડતો અને સૂંઘતો રહ્યો. બીજું ખાસ નીકળ્યું નહી. મળેલા માલની બજાર કિંમત કરોડની પાસે પહોંચતી હતી.
સિંહાને જોઈતું આલ્બમ મળ્યું. “ગણાત્રા સાહેબ આ આલ્બમમાં સ્વિટ્ઝરલેન્ડના સરસ પિકચર્સ છે. જોવા જેવા છે. આપણા નસીબમા સ્વિટ્ઝરલેન્ડ ક્યારે! “એઇ છોકરી! આ આલ્બમ રેકોર્ડ નથી કરતો. જોવા માટે મારી પાસે રાખી મુકીશ. તું જ્યારે લાંબી સેન્ટન્સની મજા માણીને, ડોસી થઈને બહાર આવશે ત્યારે આલ્બમ પાછું આપી દઈશ.” બરછટ સિંહા સોંસરા ચાબખા માર્યે જતો હતો.
“ઓ કે લેટ્સ ગો.” એણે સમેટવા માંડ્યું.
ગણાત્રા સાહેબે કહ્યુ “નોટ સો ફાસ્ટ. જો આ જગ્યાએ ડ્રગનો હોલસેલ બિઝનેસ ચાલતો હોય તો એના કેશ મની પણ આ એપાર્ટમેન્ટમાજ હશે.”
આમાં ટોની કામ નહિ લાગે. અક્ષય અને કેથીને ભીંત પાસે ઉભા રાખ્યા. નાયડુએ કેથીને થપ્પડ મારી ને પુછ્યું “બતાદે પેસા કહાં છુપાયા હૈ.”
પણ કેથીએ મોં બંધ રાખ્યું. બેડ ઊધો થઈ ગયો. મેટ્રેસ ચિરાઈ ગઈ. સેઈફ શોધવા દિવાલ પરના પેઇન્ટિંગ અને પિકચર્સ નીચે પાડી દેવાયા. છેવટે સોફાની નીચે બે બોલ્ટ કરેલા મેટલના તળિયાની વચ્ચે, હજારની નોટોના બંડલો નીકળ્યા.
“નાવ વન મોર થીંગ મિ.સિંહા. લેટ્સ હેવ સમ એન્ટરટેઇનમેન્ટ. પીક અપ એની રેન્ડમ ડીવીડી એન્ડ પ્લે ઈટ.”
એક ડીવીડી ચાલુ થઈ. ક્રિકેટની હતી. હવાલદારોને રસ પડી ગયો. પણ ગણાત્રા સાહેબે ફાસ્ટફોર્વર્ડ કરાવી. એ ડીવીડી પોર્નોગ્રાફિક નીકળી. બધીજ ડીવીડી કબજે કરાઈ.
જરૂરી ફોટા પડયા. વિડિયો લેવાયો અને સાક્ષીઓની હાજરીમાં નોંધ લેવાઈ.
અક્ષય અને કેથીને હાથકડી પહેરાવાઈ.
એક જીપ અક્ષયને અને સિંહાને લઈને મરિનડ્રાઈવ પોલિસ સ્ટેશન પર પહોંચી. સિવિલ ડ્રેસમાં મલહોત્રા બાઈક પર જીપની પાછળ જ હતા.
બીજી જીપમાં ગણાત્રા સાહેબ અને મિસ નાયડુ કેથીને અંઘેરી પોલિસ સ્ટેશન પર લઈ ગયા.
***

નાના રૂમમાં એક ખુરસી પર અક્ષય ઘ્રુજતો બેઠો હતો. સિંહાએ યુનિફોર્મ શર્ટ કાઢી ખીંટીએ લટકાવ્યું. કમ્મર પરનો બેલ્ટ કાઢી હાથમાં લીધો. સામે એક સ્ટુલ પર, એક પગ મુકીને સિંહા ઊભા હતા. અક્ષય થરથરતો હતો.
હિડન કેમેરા પરથી બાજુની ઓફિસના મોનિટર પર ઈન્ટરોગેશન રિલે થતું હતું. એરિયા ઇનચાર્જ ઓફિસર અને મલહોત્રા મોનિટર જોઈ રહ્યા હતા.
અક્ષયની સઘન પૂછપરછ શરૂ થઈ.
“તારું નામ?”
સૂકાતા ગળામાંથી ઝીણો અવાજ માંડ નીકળ્યો.
“અક્ષય”
“અક્ખા નામ. ઔર જોરસે બોલો. મુઝે સુનાઈ નહિ દેતા.”
“અક્ષય સુંદરલાલ શેઠ.”
“ઊમ્મર?”
“ચોવિસ વર્ષ.”
“મેરિડ કે અનમેરિડ?”
“મેરિડ.”
“ક્યારે લગ્ન થયેલા?”
“બાર દિવસ પહેલા.”
“સ્વિત્ઝરલેન્ડ હનિમુન માટે ગયા હતા?”
“હા”
“બદ્તમિઝ હા નહિ….. હા સાહેબ બોલ.”
“હા સાહેબ”
“કેથી તારી વાઈફ છે?”
“ના, સાહેબ?”
“તો કેથી કોણ છે?
“મારી સેક્રેટરી છે, સાહેબ.”
“એ તો ડ્રગ ડિલર છે. તું એનો બોસ છે? આવા કેટલા ડિલર તારે માટે કામ કરે છે?”
ના, ના સાહેબ, ના મારે કેથીના આ ધંધાની કંઈજ ખબર નથી. એ તો મારી ઓફિસ સેક્રેટરીજ છે.”
“તો વાઈફ કોણ છે?”
“શ્વેતા.”
“શ્વેતા ક્યાં છે?”
અક્ષય મુંગો રહ્યો.
સિંહાએ ફરી પુછ્યું; “શ્વેતા ક્યાં છે?”
અક્ષય પાસે આનો જવાબ ન્હોતો.
સિંહાએ અક્ષયનો કોલર પકડી ઉંચકીને ભીંત સાથે અફાળ્યો. નાની ચાર દિવાલ ધ્રુજી જાય એવી ત્રાડ નાખી. “વ્હાઈ ડોન્ચ્યુ એનસર માઈ ક્વેશચન્? વ્હેર ઈઝ યોર વાઈફ?”
“સાહેબ મને ખબર નથી. એ સ્વિટ્ઝરલેન્ડમાં ગુમ થઈ ગઈ છે. બહુ શોધી પણ પત્તો ન લાગ્યો.”
” ઑઑઑઑ ગુમ થઈ! પત્તો નથી! આઈ હોપ યુ હેવ્ન્ટ કિલ હર. નાવ વી મે હેવટુ ઓપન અનધર કેઈસ. બેટ્ટમજી, અબ તૂ જરૂર લટકેગા. રાઈટ નાવ આઈ એમ કન્સર્ન વીથ યોર નારકોટિક્સ કનેક્શન.”
સિંહાએ બાવડું પકડી એને ફરી ખુરસી પર પાછો પછાડ્યો..
“કેથી આ ડ્રગ ક્યાંથી લાવે છે?”
“સાહેબ, ખરેખર મને કઈજ ખબર નથી. તે મને કોઈ કોઈવાર ડ્રગ સિગરેટ આપતી હતી. સાહેબ મનેતો બધા નામ પણ ખબર નથી. મારી ભુલ થઈ ગઈ. હવે હું કદીયે ડ્રગ નહિ લઉ. આઈ પ્રોમિસ. સાહેબ મને જવા દો. હું કેથીને પણ છોડી દઈશ.” અક્ષયે બે હાથ જોડી કરગરતાં કહ્યું
જો દિકરા! હું તારા બાપની ઉમ્મરનો છું. કેથીને ભુલી જા. એ તો ડોશી થઈને જેલમાંથી બહાર આવશે. તારે છોડવાનો પ્રશ્નજ નથી.
તારા કેઈસમાં ‘ગિલ્ટી બાય એસોસિએશન’ ના ચાન્સીસ છે. હું તને પુછું તેના તદ્દન સાચા જવાબ આપજે. સિંહાએ તેનો રંગ બદલ્યો. એ અક્ષયની સામે સ્ટુલ પર બેઠા.
“કેથીને ત્યાં કોણ કોણ આવે છે?”
“એની ગોવામાં રહેતી મા આવે છે. એનો કઝીન ફરનાન્ડિસ આવે છે અને અબ્દુલ્લા આવે છે. મારી હાજરીમા બીજા કોઈ ખાસ આવતા નથી.”
બીજા રૂમમાં મલહોત્રા આ બધું સાંભળતા હતા. વિડિયો રેકોર્ડિંગ થતું હતુ.
“એ ફરનાન્ડિસ કોણ છે?”
“સાહેબ, એની ચર્ચગેટ પાસે કોન્ટિનેન્ટલ પાર્લર છે.”
“બ્યુટિપાર્લર કે મસાજ પાર્લર?”
અક્ષય જવાબ આપતા મુંઝાયો.
“અક્ષય, મેં પુછ્યું તેનો જવાબ આપ.” જરા કડક અવાજે સિંહાએ પુછ્યું.
“સાહેબ, બન્ને.”
“તું ત્યાં જાય છે?”
નીચું જોઈને ધીમેથી જવાબ આપ્યો. “જી સાહેબ.”
“કેવી છોકરીઓ કામ કરે છે?”
“બધી ફોરેઇન છોકરીઓ કામ કરે છે. કેટલીક વિઝીટર તરીકે આવેલી હોય અને પૈસા ખુટી જાય એટલે ફર્નાન્ડિસનિ ત્યાં કામ કરી લે છે.”
“તને ગોરી ચામડી જ ગમે છે; ખરું ને? કંઈ નહિ… કંઈ નહિ બચ્ચા. માલદાર બાપ છે અને જુવાની છે. તું જલસા નહિ કરેતો આ બુઢ્ઢો, લુખ્ખો ઈન્પેકટર કરવાનો છે. તેં શું નામ કહ્યું?” કોન્ટિનેન્ટલ પાર્લર, રાઈટ?
“હા, સાહેબ.”
“મહિનામા કેટલીવાર જાય છે?”
“અક્ષય મુંગો રહ્યો.”
“ક’મોન, ડોન્ટબી શાય!” સિંહા ઠંડે કલેજે અક્ષયને રમાડતા હતા. “કેટલી વાર?”
“સાહેબ, મહિનામા પાંચ, છ વાર”
સિંહાએ અક્ષયના વાળમા આંગળા ફેરવ્યા. “યુ લકી બોય!”
“પેલો અબદુલ્લા કોણ છે? એનો શું ધંધો છે?”
“સાહેબ, શાંતાકૃઝમાં સ્ટેશન રોડ પર નાની ઈરાનિયન હોટલ છે. એ કેથીને ત્યાંથી દર સોમવારે પડિકાના બોક્ષ લઈ જાય છે.”
“હં..મ. તું ઈરાનિયન હોટલ પર જાય છે?”
“ના સાહેબ. એકેય વખત ગયો નથી”
“સ્ટેશન રોડ શાંતાકૃઝ બરાબર?”
“જી સાહેબ,”
“ઓકે. આઈ એમ ડન વીથ યુ. હવે તારે બીજા સાહેબને મળવાનું છે. હમણાં અહિ બેસ. કોનસ્ટેબલ આવીને તને લઈ જશે.”
અક્ષય ગભરાટના પરસેવાથી નવ્હાઈ ગયો હતો. પપ્પા મમ્મી રાહ જોતા હશે. શ્વેતા ક્યાં ગુમ થઈ ગઈ હતી? હવે મારું શું થશે? અહીંથી સીધા જેલમા જવું પડશે? આખી જીંદગીમાં ભગવાનને યાદ ન કર્યા હોય એટલી એણે આજે ભગવાનને પ્રાર્થના કરી. અનેક બાધાઓ માની લીધી.